Ο Τζο Μπάιντεν δεν θα μπορέσει να ενώσει την Αμερική
του Janan Ganesh (*)
Ενώ οδεύει προς τους 300 εκλέκτορες, ο Τζο Μπάιντεν υποσχέθηκε να επουλώσει τις πληγές του διχασμού και να υπηρετήσει όλους τους Αμερικανούς. Η προοπτική ενός ενωμένου λαού σίγουρα δεν είναι ξένη προς έναν άνθρωπο που μεγάλωσε στη συναινετική ατμόσφαιρα του 20ού αιώνα.
Το ίδιο είχαν υποσχεθεί ο Μπιλ Κλίντον, ο Τζορτζ Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα, ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ. Και είτε έφταιγαν εκείνοι είτε οι αντίπαλοί τους, όλοι απέτυχαν.
Αυτή δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή, το παραδέχομαι, για να υποβαθμίσουμε την αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον και άλλες φιλελεύθερες πόλεις πανηγύρισαν για τη νίκη του Μπάιντεν. Όμως όποια κι αν θα είναι τα επιτεύγματα του Μπάιντεν, ανάμεσά τους ένα εμβόλιο για όλους ή ένα αναγεννημένο ΝΑΤΟ, η εθνική ενότητα δεν θα περιλαμβάνεται σε αυτά. Οι νέοι Ρεπουμπλικανοί βουλευτές και γερουσιαστές, που εξελέγησαν επί Τραμπ, είναι αποφασισμένοι να κάνουν τη ζωή του νέου προέδρου δύσκολη.
Οι δύο Δημοκρατικοί προκάτοχοι του Μπάιντεν είδαν δύο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας να χάνεται η πλειοψηφία του Κονγκρέσου εξαιτίας κινημάτων με τοξικό πολιτικό λόγο. Ο Μπάιντεν ελπίζει να το αποφύγει λόγω της ηπιότητας και της μετριοπάθειάς του. Όμως αντίστοιχες προσωπικότητες ήταν και ο Κλίντον και ο Ομπάμα, χωρίς αυτό να τους βοηθήσει ιδιαίτερα. H φανατική στράτευση βρίσκεται στη δομή και την κουλτούρα της Ουάσινγκτον. Δεν έχει σχέση με το ποιος είναι πρόεδρος.
Μιλάμε για μια χώρα όπου ένας μεγάλος αριθμός Δημοκρατικών θα ήταν δυσαρεστημένος αν ο γιος τους παντρευόταν μια Ρεπουμπλικανή – και το ίδιο ισχύει για τους Ρεπουμπλικανούς. Για μια χώρα όπου η Κάμαλα Χάρις χαρακτηρίζει τη νίκη του κόμματός της «νίκη της επιστήμης». Κάποτε, το Δημοκρατικό Κόμμα θεωρούσε την αλήθεια κάτι σχετικό. Τώρα παρουσιάζεται ως το Κόμμα του Διαφωτισμού.
Εχοντας μεγαλώσει σε μια χώρα όπου οι Ρεπουμπλικανοί ψήφισαν την παραπομπή του Νίξον, ο Μπάιντεν μοιάζει να θεωρεί πως η συναίνεση αποτελεί τη φυσική ροή των πραγμάτων. Και πως οι διαφορές μπορεί να ξεπερνιούνται με καλή θέληση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το πρόβλημα είναι ότι η Ουάσινγκτον της δεκαετίας του ’70 ήταν προϊόν περιστάσεων που δεν ισχύουν πλέον. Και μια από τις περιστάσεις αυτές ήταν η παρουσία ενός ξένου εχθρού.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου άλλαξε τη ζωή όχι μόνο των χαμένων, αλλά και των κερδισμένων. Οσο οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετώπιζαν μια εξωτερική απειλή, υπήρχαν όρια στις εγχώριες αντιπαραθέσεις. Μπορούσε κανείς να δει την ομόφωνη επικύρωση ενός ανώτατου δικαστή ή έναν υποψήφιο να κερδίζει 400 εκλέκτορες. Από το 1988 κι ύστερα δεν έχει συμβεί τίποτα από τα δύο. Η κινεζική απειλή θα ενώσει θεωρητικά κάποια στιγμή την Αμερική. Αλλά κάτι τέτοιο θα πάρει καιρό.
(*) Ο Τζάναν Γκάνες είναι αρθρογράφος των Financial Times
(Πηγή: Financial Times)
ΜΜΗ
