Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος στον Χορτιάτη, φοιτητής Νομικής Α.Π.Θ.
Ζώντας στην πόλη της Ιερουσαλήμ για περίπου τέσσερα χρόνια. Μπορώ να πω πως η κατάσταση ποτέ δεν ήτανε ήρεμη. Τα επεισόδια αυξανόντουσαν ανάλογα με την ένταση που είχε η εκάστοτε περίοδος. Δυστυχώς σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις επικρατούν κατά κύριο λόγο οι ακραίες απόψεις. Που επιβάλλονται από τους ανθρώπους που κατέχουν τα μέσα. Το Ισραήλ δυστυχώς δεν είναι χώρα της δύσης ειδικά στα θέματα τον ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσα σε αυτό όλοι οι άνθρωποι που ζούσαμε στο Πατριαρχείο έχουμε ζήσει αρκετές φορές το θρησκευτικό ρατσισμό φτύνοντάς μας επειδή είμαστε χριστιανοί.
Όποιος έχει ζήσει στην μαρτυρική πόλη της Ιερουσαλήμ δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη της Παλαιστίνης, ούτε τα εγκλήματα που έχουν γίνει εναντίον των ανθρώπων της. Δυστυχώς η τακτική το να πολεμάνε και να σκοτώνουν άμαχους είναι τακτική που κυρίως την είχα δει από τον ισραηλινό στρατό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαθαίναμε ότι ο Ισραηλινός στρατός έμπαινε μέσα σε σπίτια πολύτεκνων οικογενειών και απομάκρυνε τις οικογένειες. Ούτε πολύ καιρός όταν Εβραίος στρατιωτικός σκότωσε με σφαίρα την δημοσιογράφο Shireen Abu Akleh στη δυτική όχθη.
Βέβαια για αυτούς τους ανθρώπους δεν είδαμε ποτέ να νοιάζεται κανένας, εξαφανισμένο το δημόσιο διεθνές δίκαιο σε ότι αφορά την Παλαιστίνη. Αλήθεια που ήταν τότε τα ανθρώπινα δικαιώματα ; Που ήταν όλοι αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί ; Γιατί όλα αυτά τα εγκλήματα μείναν ατιμώρητα ; Χιλιάδες ερωτήματα που δεν μπόρεσε κανένας να μου απαντήσει.
Δυστυχώς είμαι πεπεισμένος ότι στα ΜΜΕ ακούγεται η μισή αλήθεια. Η αλήθεια των ανθρώπων που έχουν την δύναμη μαζί τους. Δεν το θεωρώ απίθανο τρομοκρατικές ομάδες να χτύπησαν αμάχους εβραίους, το αντίθετο το θεωρώ αρκετά πιθανό. Όσο δεν κάθονται οι μεγάλες δυνάμεις να βρουν ουσιαστικές λύσεις. Δυστυχώς τόσο θα βλέπουμε πολέμους και σφαγές στην μέση ανατολή. Προσωπικά διότι πέρασα αρκετό καιρό στα Ιεροσόλυμα με θλίψη μου παρατήρησα ότι το μίσος έχει περάσει από τις κυβερνήσεις στους πολίτες. Διότι είχα αρκετούς φίλους και από τα δύο κράτη μπορώ να πω ότι και οι δύο πλευρές συμφωνούσαν σε κάτι . Ότι πρέπει κάτι επιτέλους να γίνει κάτι για να σταματήσουν να πεθαίνουν νέα παιδιά εκατέρωθεν. Δυστυχώς τα εγκλήματα σε εκείνη την περιοχή σε αμάχους πολίτες έχουν γίνει συνήθεια.
Διότι άκουσα ότι αυτές οι μέρες ξανά ξεκίνησαν τα επεισόδια. Είχα την εσωτερική ανάγκη να γράψω για την αλήθεια μου. Για αυτά που δεν άκουσα από ειδήσεις αλλά ο ίδιος βίωσα. Ζώντας στην Ιερουσαλήμ έμαθα να αγαπώ και τους δύο λαούς, διότι είχαν και οι δύο τρομακτικά κοινά. Είναι και οι δύο αρκετά πονεμένοι λαοί και οι δύο λαοί αγαπάνε με ιδιαίτερο τρόπο την Ελλάδα. Μας ενώνει ο πολιτισμός και ένας γίγαντας ο Μίκης Θεοδωράκης στο Ισραήλ πρόσφερε Την μπαλάντα του Μαουτχάουζεν και στην Παλαιστίνη πρόσφερε τον ίδιο τον Εθνικό ύμνο μετά την πρόσκληση που του είχε κάνει ο τότε Παλαιστινιακός ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ. Εύχομαι προσωπικά να επικρατήσει η Ειρήνη ανάμεσα στους δύο λαούς και να έρθει σύντομα η μέρα που δεν θα χάνονται παιδιά στον πόλεμο. Να έρθει η μέρα που θα επικρατήσει η Ειρήνη ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη.
Δείτε επίσης: Ισραήλ: Νέα επίθεση της Χαμάς με 150 πυραύλους στο Τελ Αβίβ – Δείτε βίντεο
