Πένθος και κενά γραφεία για τις πέντε γυναίκες που χάθηκαν στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα της Jeju Air

Πένθος και κενά γραφεία για τις πέντε γυναίκες που χάθηκαν στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα της Jeju Air

Άδεια γραφεία και ένα ημερολόγιο με μαρκαρισμένες τις ημέρες μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων σε ένα γραφείο της Νότιας Κορέας, όπου πέντε συνάδελφοι σχεδίασαν κάποτε τις διακοπές τους στην Ταϊλάνδη με την τραγική κατάληξη την περασμένη Κυριακή όταν συνετρίβη το αεροσκάφος της Jeju Air.

Οι πέντε γυναίκες, οι οποίες είχαν ταξιδέψει στην Μπανγκόκ για να γιορτάσουν την προαγωγή τους, συγκαταλέγονται στους 179 επιβάτες της πτήσης 7C2216, που σκοτώθηκαν όλοι όταν το αεροσκάφος τους συνετρίβη στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μουάν, στο πιο πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα που έχει σημειωθεί σε νοτιοκορεατικό έδαφος.

Στο γραφείο δημόσιας εκπαίδευσης, σοκαρισμένοι από το δυστύχημα και τον χαμό των συναδέλφων και φίλων τους, οι εργαζόμενοι φόρεσαν τη μαύρη κορδέλα του πένθους στο μανίκι τους, δακρύζοντας καθώς κοιτούσαν τα άδεια γραφεία των θυμάτων. Πάνω τους είχαν αποθέσει λευκά χρυσάνθεμα, ενώ σε ένα γραφείο παρέμειναν οι κούτες με βιβλία και γραφική ύλη που ανήκαν σε ένα άλλο θύμα, το οποίο επρόκειτο να αλλάξει γραφείο μετά την Πρωτοχρονιά.

Μοιάζει με ψέμα, λέει ένας αξιωματούχος στην Υπηρεσία Εκπαίδευσης του Τζεολανάμντο, ο οποίος εργαζόταν στην ίδια υπηρεσία με ένα από τα θύματα. Σαν να την βλέπω μπροστά μου. Όποτε βλέπω τα λουλούδια στο άδειο γραφείο, με κατακλύζει η θλίψη.

Οι υπάλληλοι ήταν μια παρέα συναδέλφων και φίλων που ανυπομονούσαν για αυτό το ταξίδι. Σαν συνάδελφος ήταν πολύ εργατική και καλή, ευγενική με τους υπόλοιπους. Πάντα μου έλεγε να παραμένω χαρούμενος και θετικός, αναφέρει ο Λι, που επίσης προσέφερε τρόφιμα και φορτιστή για τα κινητά στους συγγενείς που είχαν συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο.

Στο γραφείο, η διεύθυνση έχει παραχωρήσει ένα χώρο όπου οι συνάδελφοι και οι γείτονες μπορούν να τιμούν τη μνήμη των θυμάτων. Εκεί βρίσκεται η Λι Κουί-σαν, μια σχολική μαγείρισσα, που ολοφύρεται καθώς θυμάται την τελευταία φορά που έπιασε το χέρι μιας άλλης συναδέλφου που σκοτώθηκε. Τα ονόματά μας μοιάζουν. Ήμαστε σαν αδέλφια που είχαν χωριστεί και μόλις ξανασυναντήθηκαν, θυμάται.

Loading

Play