Σκηνικό σκληρής αντιπαράθεσης στήνεται μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τις βαριές εκφράσεις να γίνονται καθημερινότητα. «Άθλιος λαϊκιστής» ο ένας, «ενορχηστρωτής της συγκάλυψης» ο άλλος – οι χαρακτηρισμοί φεύγουν σαν σφαίρες, αλλά τα προβλήματα παραμένουν ανέγγιχτα.
Η πόλωση έχει γίνει στρατηγική επιβίωσης. Στη ΝΔ, η εσωκομματική γκρίνια για την πτώση στις δημοσκοπήσεις δεν λέει να κοπάσει, ενώ στο ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπαθεί να επιβληθεί σε μια παράταξη που ακόμα αναζητά ξεκάθαρη ταυτότητα. Και ενώ το εκλογικό σώμα παρακολουθεί απαθές το σκηνικό της όξυνσης, το πολιτικό σύστημα δείχνει να μην έχει τίποτα άλλο να προσφέρει εκτός από σκληρά λόγια και επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Ο Μάκης Βορίδης κατηγορεί τον Ανδρουλάκη για «χυδαία εργαλειοποίηση» της τραγωδίας των Τεμπών, ενώ ο τελευταίος επαναφέρει τις κατηγορίες περί συγκάλυψης, θυμίζοντας ότι και ο πρωθυπουργός είχε εργαλειοποιήσει την τραγωδία στο Μάτι. Οι αλληλοκατηγορίες συνεχίζονται, αλλά οι πολίτες δεν ακούν τίποτα για την ουσία: πώς αποδίδεται δικαιοσύνη, πώς αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, πώς αποτρέπεται μια νέα τραγωδία.
Αντί για απαντήσεις, βλέπουμε έναν διαγωνισμό πολιτικής επιβίωσης. Ο Κ. Μητσοτάκης δίνει μάχη να κρατήσει ενωμένη την κοινοβουλευτική του ομάδα, την ώρα που ο Ν. Δένδιας δείχνει όλο και πιο δραστήριος. Ο Ανδρουλάκης, από την άλλη, επιχειρεί να εδραιώσει τον ρόλο του ως κεντρικός παίκτης του πολιτικού σκηνικού, αλλά ακόμα παλεύει να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει πίσω του τις παλιές του παθογένειες.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το πολιτικό σύστημα παίζει το χαρτί της σύγκρουσης, ελπίζοντας ότι η κοινωνία θα επιλέξει πλευρές και όχι λύσεις. Όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει με συνθήματα και τηλεοπτικές ατάκες. Και η οργή, αργά ή γρήγορα, θα βρει διέξοδο.
