Η 39χρονη Έλχαμ από το Ιράν, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα της πριν από 7 χρόνια, ταξιδεύοντας μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα μαζί με 60 άτομα για να ξεφύγει από τον βίαιο πρώην σύζυγό της, αναγκασμένη να αφήσει πίσω το τότε 7χρονο αγοράκι της. Σήμερα, δουλεύει στο Κέντρο «Διοτίμα», βοηθώντας γυναίκες που έχουν πέσει θύματα έμφυλης βίας και διηγείται στο politic.gr το μεγάλο της ταξίδι και τις δυσκολίες που κατάφερε να ξεπεράσει.
Ρεπορτάζ: Κωνσταντίνα Πλοιαρίδη
«Ήμουν στο νοσοκομείο με δύο σπασμένα δάχτυλα όταν αποφάσισα να χωρίσω» περιγράφει η Έλχαμ, καθώς οι εκρήξεις θυμού και η άσκηση σωματικής βίας ήταν συχνό στοιχείο της συμπεριφοράς του πρώην συζύγου της. Όπως εξηγεί, ο δρόμος για το διαζύγιο ήταν γεμάτος εμπόδια, καθώς «είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα στο Ιράν να χωρίσει τον άνδρα της αν αυτός δεν θέλει», με το μεγαλύτερο να είναι η επιρροή που ασκούσε ο πρώην της ως στρατιωτικός.
Έπειτα από μια χρονοβόρα διαδικασία και έχοντας πληρώσει τεράστια αποζημίωση στον πρώην άνδρα της για να την «αφήσει» να πάρει διαζύγιο, εξομολογείται πως το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν ότι της έκοψε εξ ολοκλήρου κάθε επαφή με το τότε 7χρονο αγοράκι της. «Για δύο χρόνια πριν φύγω από τη χώρα δεν με άφηνε να δω τον γιό μου. Στο Ιράν, ο πατέρας κρατάει πάντα το παιδί μετά το διαζύγιο, η μητέρα δεν έχει κανένα δικαίωμα, μόνο σε ελάχιστες εξαιρέσεις, όταν ο πατέρας είναι άνεργος και χρήστης ναρκωτικών».
«Αποφάσισα να φύγω από την χώρα γιατί κουράστηκα να μετακομίζω συνεχώς και να φοβάμαι»
Ακόμη και μετά τον χωρισμό, ο πρώην σύζυγός της συνέχισε να έχει ξεσπάσματα βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς, κάνοντάς της να φοβάται για τη σωματική της ακεραιότητα αλλά και της οικογένειάς της. «Δεν μπορούσα να ξεκινήσω μια νέα σχέση, με ακολουθούσε όλη την ώρα. Σε διάρκεια ενός χρόνου αναγκάστηκα να αλλάξω τρεις φορές σπίτι και διεύθυνση. Μία φορά έσπασε την πόρτα του πατρικού μου σπιτιού, το καταγγείλαμε στην αστυνομία και δεν έγινε τίποτα, λόγω της θέσης του. Αποφάσισα να φύγω από την χώρα γιατί κουράστηκα να μετακομίζω συνεχώς και να φοβάμαι. Πολλοί άνδρες στο Ιράν έχουν την αντίληψη “αν δεν είναι μαζί μου, δεν θα είναι με κανέναν”… σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, μια γυναίκα αξίζει όσο ένας μισός άνδρας», όπως αναφέρει.
«Πολλοί πρόσφυγες πέθαναν στη θάλασσα – Ήμασταν πολύ τυχεροί»
Το ταξίδι της ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2016 μαζί με τον νέο της σύντροφο, από το Ιράν στην Τουρκία και έπειτα στην Ελλάδα, με πρώτη στάση τη Μυτιλήνη. «Ήρθαμε στο νησί παράνομα μέσα σε μια μικρή φουσκωτή βάρκα από την Τουρκία. Είμασταν 60 άτομα, δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε, πολλοί πρόσφυγες πέθαναν στη θάλασσα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού… Είχε πολύ κακό καιρό. Όταν φτάσαμε στη στεριά, τα πόδια μας ήταν μέχρι το γόνατο μέσα στη θάλασσα. Αν φτάναμε μισή ώρα αργότερα, ίσως να είχαμε πεθάνει. Ήμασταν πολύ τυχεροί που δεν μας έτυχε κάτι», λέει, ανακαλώντας μνήμες από τα όσα πέρασε.
Έπειτα μεταφέρθηκαν σε ένα άτυπο καταφύγιο προσφύγων στη Θεσσαλονίκη όπου έμειναν 8 μήνες. «Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Χωρίς σπίτι, φαγητό, ιατρική περίθαλψη…Αλλά σταδιακά, μετά από 4 χρόνια πολλοί οργανισμοί άρχισαν να εμφανίζονται και να δίνουν κάποια χρήματα σε πρόσφυγες το οποίο ήταν καλή αρχή για εμάς», επισημαίνει.
Καταλυτικό ρόλο στην νέα τους ζωή είχε μια οικογένεια Αμερικανών που γνώρισαν στη Θεσσαλονίκη που τους «αγκάλιασε» από την πρώτη στιγμή, προσφέροντάς τους τόσο οικονομική όσο και συναισθηματική υποστήριξη. «Έτσι, νοικιάσαμε το πρώτο μας σπίτι στην Περαία, με φθηνό νοίκι και με βοήθησαν να ξεκινήσω τη δουλειά μου ως ζωγράφος, παίρνοντας παραγγελίες. Ήταν οι πρώτοι μας φίλοι εδώ και με ώθησαν να μάθω αγγλικά», αναφέρει η 39χρονη εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της στους ανθρώπους που τους βοήθησαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέσα σε μια ξένη -τότε- χώρα.
Πλάι στις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα έμφυλης βίας
Σήμερα, δουλεύει στο Κέντρο «Διοτίμα», μη κυβερνητικό φορέα με προφίλ γυναικείας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης για τα έμφυλα δικαιώματα και την ισότητα. Από τη θέση της gender based violence community link βοηθάει γυναίκες που ήρθαν από χώρες όπως το Αφγανιστάν ή το Ιράν, που έχουν πέσει θύματα βίας λόγω του φύλου τους. «Κάνουμε ομαδικές συνεδρίες, τις ενδυναμώνουμε ώστε να παλεύουν για τα δικαιώματά τους και για το πως να ζητήσουν βοήθεια εδώ στην Ελλάδα όταν τους ασκείται βία, καλώντας την Αστυνομία ή γραμμές βοήθειας», εξηγώντας πως οι πιο συχνοί θύτες είναι οι σύζυγοί τους. Σύμφωνα με την ίδια, πολλές φορές αυτές οι γυναίκες «δεν αναγνωρίζουν ότι τους ασκείται βία, επειδή στις χώρες από όπου ήρθαν δεν είχαν τα στοιχειώδη δικαιώματα. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα να έχω την ευκαιρία να μιλάω μαζί τους και να τις ενημερώνω για το πως να βρουν βοήθεια, γιατί είναι κάτι που εγώ δεν είχα. Πολλές γυναίκες στο Ιράν χρειάζονται αυτή την υποστήριξη και την βρίσκουν εδώ».
«Μετά από μερικούς μήνες ένιωσα πως η Ελλάδα είναι η χώρα μου – Οι Έλληνες έχουν πολλές ομοιότητες με τους Ιρανούς»
Καθώς οι Ιρανοί μοιάζουν εμφανισιακά με τους Έλληνες, ο κόσμος την περνάει για Ελληνίδα μέχρι να… μιλήσει, ενώ αφού τους πει την καταγωγή της, οι περισσότερες αντιδράσεις είναι ενθουσιώδεις. «Μου μιλάνε για την κοινή ιστορία που έχουμε, με την Περσία, με τον Μέγα Αλέξανδρο και πολύς κόσμος είναι ενημερωμένος και για την ιστορία του Ιράν. Είμαι ενθουσιασμένη με το πόσες πληροφορίες έχουν για τη χώρα μου, πιθανόν περισσότερες από όσες έχω εγώ για την Ελλάδα τα 6 χρόνια που ζω εδώ», λέει γελώντας.
Σύμφωνα με την ίδια, οι δύο λαοί έχουν πολλά κοινά και είναι κάτι που την βοήθησε να νιώσει γρήγορα ότι ανήκει εδώ. «Μετά από μερικούς μήνες ένιωσα πως η Ελλάδα είναι η χώρα μου. και στο Ιράν ο κόσμος είναι ανοιχτός και ζεστός, έχουμε πολλά κοινά στοιχεία στην κουλτούρα και αν δεν υπήρχε αυτή η πολιτική κατάσταση στο Ιράν, οι ομοιότητες θα ήταν ακόμη περισσότερες», λέει η 39χρονη.
Δείτε επίσης: Θεσσαλονίκη: Διαμαρτυρία υγειονομικών σήμερα στην Αριστοτέλους
- Δυσχερείς εξελίξεις στην Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία
- Εμπρηστική επίθεση σε μεσιτικό γραφείο στο Θησείο
- Εορταστικό ωράριο λειτουργίας καταστημάτων ενόψει Χριστουγέννων
- Ισοπαλία στο «Estadio Benito Villamarin» για Μπέτις και Ράγιο Βαγιεκάνο
- Η σημασία της πρωτοβάθμιας περίθαλψης στα συστήματα υγείας
