Αν υπήρχε θερμόμετρο εσωστρέφειας στη Χαριλάου Τρικούπη, αυτή την περίοδο θα χτυπούσε κόκκινο.
Η παραπομπή της Κατερίνας Μπατζελή στην ΕΔΕΚΑΠ, για δηλώσεις που κρίθηκαν “εκτός γραμμής”, δεν ήταν απλώς μια πειθαρχική κίνηση – ήταν η αφορμή για να ξανανοίξει το καπάκι της χύτρας.
Η Μπατζελή, που φέρει βαρύ βιογραφικό ΠΑΣΟΚ και πολιτικά DNA άλλης γενιάς, άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα παίξει τον ρόλο της εύκολης θυσίας. Δήλωσε “παρών” και “εντός γραμμής”, αλλά με το δικό της GPS. Από την πλευρά της, η ηγεσία επέλεξε να δείξει πυγμή, θεωρώντας ότι η ανοχή σε υπαινιγμούς για τον πρόεδρο έχει ημερομηνία λήξης.
Κάθε κίνηση, και ένας εσωκομματικός καθρέφτης
Η υπόθεση, ωστόσο, αποκάλυψε κάτι βαθύτερο: το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ακόμη βρει τον εσωτερικό του ρυθμό. Τα ερωτήματα για “προεδρική απομόνωση”, η καχυποψία προς τις παλιές φρουρές, οι εσωτερικές διαρροές και τα αιχμηρά υπονοούμενα για “επιλεκτική τιμωρία”, όλα αυτά συγκλίνουν σε μια διαπίστωση: υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μέχρι την «ενιαία φωνή».
Παράλληλα, οι σπόντες που εκτοξεύτηκαν και προς τους Γερουλάνο, Διαμαντοπούλου και άλλα γνωστά στελέχη από συνεργάτες του Χάρη Δούκα, φανερώνουν ότι το παιχνίδι δεν είναι μόνο για δύο. Πίσω από τις δηλώσεις κρύβονται προσωπικές στρατηγικές, παλαιές πικρίες και μια μεγάλη δυσκολία συνύπαρξης.
Το ΠΑΣΟΚ θέλει να ανεβάσει ταχύτητα, αλλά τρέχει με το χειρόφρενο τραβηγμένο
Μπροστά στον εκλογικό ορίζοντα του 2027 και με το κόμμα να ψάχνει νέα αφήγηση, τέτοιες εσωτερικές τριβές είναι το τελευταίο που χρειάζεται. Η ηγεσία παλεύει να δείξει στιβαρότητα, η βάση ζητά πολιτική πνοή, και τα εσωκομματικά ρεύματα ψάχνουν αέρα για να αναπνεύσουν ή και να ξεσπάσουν.
Αν η υπόθεση Μπατζελή γίνει η αρχή μιας καθαρής εσωκομματικής κουβέντας, τότε κάτι ίσως να κερδηθεί. Αν όμως εξελιχθεί σε πειθαρχικό σίριαλ με πολλαπλά επεισόδια και παράπλευρες εντάσεις, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να χαθεί και πάλι στις σελίδες της εσωτερικής του λογοτεχνίας.
