Όταν το 1983 τα μέλη του Living Theater, του αρχαιότερου πειραματικού θεάτρου των Ηνωμένων Πολιτειών, έκαναν πρόβες στην παραλία του Χόρτου στο Πήλιο, προσκεκλημένοι της Πίας Χατζηνίκου – Αγγελίνη, οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής κοιτούσαν με μεγάλη περιέργεια τους ξένους καλλιτέχνες να συναντώνται σε ένα τοπίο μαγικό, εκεί που η πυκνή βλάστηση του Πηλίου «αγγίζει» την απλότητα της θάλασσας και την ασφάλεια του Παγασητικού Κόλπου.
Στο ίδιο μέρος, που δεν επιλέχθηκε τυχαία, ώστε η τέχνη να βρει πρόσφορο έδαφος, το 1992, χρονιά αφιερωμένη στον Μότσαρτ, ένας βοσκός που βρέθηκε με τη γυναίκα του σε μια συναυλία με έργα του συνθέτη, της ψιθύριζε χαμηλόφωνα: «είναι ωραία τα τραγούδια στους δικούς μας τους χορούς, όμως αυτή η μουσική σε πηγαίνει στον ουρανό…». Το σχόλιο αυτό έμεινε στη θύμηση των διοργανωτών του «Φεστιβάλ Χόρτου», που τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια φιλοξένησε στο ομώνυμο χωριό του Πηλίου, χιλιάδες καλλιτέχνες από ολόκληρο τον κόσμο.
Ακόμη και σήμερα μεταφέρεται από στόμα σε στόμα στους επισκέπτες αυτού του τόπου, που μπορεί, περπατώντας στα σοκάκια του Χόρτου, να συναντήσουν ένα κουαρτέτο εγχόρδων να κάνει πρόβα κάτω από ένα πλάτανο ή ένα σύνολο πνευστών να παίζει δίπλα σε μια βρύση με τρεχούμενο νερό. «Πολλοί έχουν περιγράψει τέτοιες σκηνές, παρομοιάζοντάς τες με γυρίσματα από ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα, όπου ένας μουσικός κουβαλάει το κοντραμπάσο του στην ακρογιαλιά, υπό τους ήχους του εγχόρδου» αναφέρει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Νίκος Αδρασκέλας, γραμματέας του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αγγελίνη – Χατζηνίκου και δημιουργός μιας χορωδίας που αριθμεί σαράντα ανθρώπους, μόνιμους κατοίκους του νοτιοανατολικού Πηλίου με καταγωγή από την Ελλάδα και διάφορες χώρες του εξωτερικού.
