Για την περίεργη συνήθεια του να συλλέγει διάφορα αντικείμενα από το δρόμο μίλησε στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης.
Από πότε θυμάσαι να λες «θα γίνω ηθοποιός»;
Ήταν κάτι που ήθελα από μικρός. Σίγουρα από τη δευτέρα δημοτικού και μετά. Ο πρώτος άνθρωπος που το εξομολογήθηκα ήταν η μητέρα μου. Δεν θυμάμαι πολλά από το παρελθόν, αλλά υπάρχουν συμμαθητές μου από το σχολείο που έρχονται στο θέατρο και μου λένε «Ρε Γιώργο, από τότε που σε θυμόμαστε αυτό μας έλεγες». Για μένα, ήταν δεδομένο ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Αυτό που δεν είχα φανταστεί ήταν η σκηνοθεσία. Σκηνοθέτησα πριν από δέκα χρόνια, εντελώς πειραματικά, κάτι πολύ μικρό που θα ανέβαινε για δέκα παραστάσεις και τελικά έκανε μεγάλη αίσθηση και παίχτηκε για δύο χρόνια.
Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά;
Γενικά, είμαι προσαρμοστικός άνθρωπος. Μπορώ άνετα να ζήσω και χωρίς το θέατρο, να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Δεν το φοβάμαι δηλαδή, ούτε είμαι από αυτούς που αν δεν κάνουν θέατρο θα πεθάνουν. Για παράδειγμα, θα ήμουν καλός στην αρχιτεκτονική. Θα μου άρεσε πολύ να γινόμουν ο άνθρωπος που θα έφτιαχνε σπίτια από το μηδέν. Είναι κάτι που κάνω στη ζωή μου ως χόμπι. Ξέρω από υλικά, τάσεις, κατασκευαστικά κ.λπ. Το σπίτι μου το έχω φτιάξει όλο με τα χέρια μου. Και τα περισσότερα από τα αντικείμενα τα έχω βρει πεταμένα στο δρόμο.
Μαζεύεις αντικείμενα από το δρόμο;
Ναι, έχω τρέλα με τα παλιά πράγματα. Θα τα δω στο δρόμο και μπορώ να αναγνωρίσω ακριβώς την αξία τους, την εποχή τους, τα υλικά τους. Υπάρχουν συλλεκτικά κομμάτια που απλά κάποιος τα βαρέθηκε ή τα θεωρεί παλιατζούρα που κληρονόμησε από τη γιαγιά και τα πετάει. Εκεί έρχομαι εγώ, να τα σώσω, γιατί ξέρω τι δουλειά έχουν από πίσω. Είναι ένα διαφορετικό είδος ανακύκλωσης. Ξαναδίνεις ζωή σε κάτι που προοριζόταν για καυσόξυλο.
Ψάχνεις και στο Internet για σπάνια κομμάτια;
Αν σου δείξω το κινητό μου, θα βρεις μέσα μόνο τέτοιες αναζητήσεις.
Ποιο είναι αυτό με τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία για σένα;
Θα σου πω τώρα κάτι που θα σου φανεί παράξενο. Ενώ όλη αυτή η ιστορία με τα έπιπλα είναι κάτι που κάνω πολλά χρόνια, αφιερώνω κόπο και χρόνο και μου αρέσει φοβερά, την ίδια στιγμή δεν έχω κανένα συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους. Δεν θα στενοχωρηθώ, δηλαδή, αν πέσουν και σπάσουν. Επίσης, μπορώ πολύ άνετα να τα χαρίσω. Αυτό το έχω αποκτήσει με τα χρόνια. Νομίζω πια πως όσο μεγαλώνουμε πρέπει να απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από βάρη. Και τα αντικείμενα είναι μια καλή αρχή.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που μάζεψες κάτι από το δρόμο;
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι πηγαίνοντας σε ραντεβού είδα μια παλιά πολυθρόνα και λέω «Αυτήν εδώ δεν τη χάνω με τίποτα». Πήρα τηλέφωνο και ακύρωσα το ραντεβού, γιατί έπρεπε να την κουβαλήσω. (γέλια) Με έχουν περάσει αρκετές φορές για ρακοσυλλέκτη, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Η μόνη μου έγνοια εκείνη την ώρα είναι να σώσω το αντικείμενο. Θέλω να σου πω, δε, ότι έχω αποκτήσει πρόβλημα στη μέση από το κουβάλημα. Γι’ αυτό προσπαθώ πλέον να το μετριάσω. Έχω κουραστεί κι έχω γεμίσει το σπίτι αντικείμενα.
