Συνέντευξη στην Δήμητρα Αθανασοπούλου
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας εκφράζει για άλλη μια φορά την πεποίθηση πως ζούμε οργουελικές καταστάσεις. Aποδέχεται πως η γενιά του φέρει την ευθύνη της «σιωπής των αμνών» αλλά αρνείται κατηγορηματικά το «μαζί τα φάγαμε».
Αποκλείει την πολιτική συζήτηση αφού εξαιτίας προηγούμενης συνέντευξης που μου παραχώρησε δέχτηκε επιθέσεις, καθώς εξέφρασε την απογοήτευση του από την αριστερά που κάποτε στήριξε. «Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής» διευκρινίζει σε τόνο απόλυτο. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, όμως, είναι ένα σκεπτόμενο πολιτικό ον με χάρισμα που καθηλώνει, όπως συμβαίνει άλλωστε με τις νότες του. Και ενίοτε δεν μπορεί παρά να παρασυρθεί σε κουβέντες πολιτικές.
Θεωρεί πως ανήκει στους «εραστές του ονείρου» -όπως μας είπε κάποτε- αλλά νιώθει πως πλέον δεν του έχει απομείνει κανένα πολιτικό όνειρο να πιστέψει. Επέστρεψε από την καλοκαιρινή του περιοδεία γα να δώσει το παρόν στη συναυλία αλληλεγγύης – αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου στο Ηρώδειο για την οικονομική στήριξη των πυροπλήκτων. Αγαπά τούτον τον ευλογημένο τρόπο που μας σώζει από τη θλίψη μαζί με τα θερινά τα σινεμά. Ο ίδιος βρίσκει καταφύγιο στο πατρικό του σπίτι έξω από το Βόλο και δεν βρίσκει το λόγο να μιλά για Ιθάκες…
-Έχουμε πλησιάσει την Ιθάκη μας, τον πολυπόθητο προορισμό μας – όπως κάποιοι λένε- μετά από τόσα μνημόνια και τόσα θύματα στις πυρκαγιές;
«Δεν θέλω να σχολιάσω επικαιρότητα! Δεν θέλω να κάνω πολιτικές αναλύσεις! Οι άνθρωποι πέρασαν ένα “μαύρο” καλοκαίρι. Τι να σου πω για την Ιθάκη… Ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν. Μπαίνεις από το Καστελλόριζο και βγαίνεις στην Ιθάκη- καινούρια σήραγγα αυτή! Αν ανοίξουμε πολιτική συζήτηση για το που είμαστε και το που πάμε θα πάθουμε κατάθλιψη και θα χρειαστούμε τέσσερις ολόκληρες εφημερίδες. Είναι ακόμα καλοκαίρι και οι νύχτες είναι μαγικές. Για να πάμε στα θερινά τα σινεμά που έλεγε και ο Κηλαηδόνης και αυτά δεν θα μας τα πάρει κανείς. Αυτά μας κρατούν σε ισορροπία. Ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο με ευλογημένη ενέργεια. Αν έπαιρναν τους Έλληνες όπως ζουν τώρα και τους πήγαιναν στη Σουηδία θα αυτοκτονούσαν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Εδώ ό,τι και να γίνει στο τέλος θα επιβιώσουμε».
-Συμμετείχατε σε μια από τις μεγαλύτερες συναυλίες αλληλεγγύης ενώ περάσατε ένα καλοκαίρι σε περιοδεία. Πως αποτυπώνεται η κρίση στους συναυλιακούς χώρους;
«Οι εισπράξεις από τη συναυλία- αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου πάνε στους πυρόπληκτους. Έκανα συναυλίες με τον Νταλάρα. Περνάω καλά με τον Γιώργο. Εγώ μεγάλωσα με Ζέπελιν, αλλά γυρνούσα σπίτι μου και άκουγα Νταλάρα! Γενικά πρέπει να σέβεσαι τον κόσμο που έρχεται να σε δει περισσότερο από ποτέ, γιατί έχει πρόβλημα οικονομικό. Και δεν μπορεί να πάει σε όλες τις συναυλίες. Αφού σε επιλέξει, θα πρέπει να δει κάτι ωραίο και να το ευχαριστηθεί. Βέβαια και αυτό με τα οικονομικά είναι σχετικό. Μου έχει κάνει εντύπωση πως κάποιοι γκρινιάζουν για μια συναυλία 15 ευρώ και δίνουν από 40 ευρώ μέχρι 120 για τους Scorpions, ένα συγκρότημα που έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Για ποιο λόγο; Γιατί γίνεται event και ο Έλληνας όταν κάτι γίνεται event πάει και τον πληρώνει. Γκρινιάζει γιατί η συναυλία του Τσιτσάνη κάνει επτά ευρώ!»
-Και ποια είναι η ερμηνεία σας για αυτό το φαινόμενο;
«Δεν ξέρω! Βλέπω πως για τον Ρέμο στη Μύκονο δίνουν 1500 ευρώ! Αλλά άνθρωποι με πολλά φράγκα. Εδώ βλέπω όμως κανονικούς ανθρώπους να μη δίνουν 15 ευρώ να δουν τις Εκκλησιάζουσες αλλά να γεμίζουν το Στάδιο για ένα event ! Για να κάνουν check in!»
«Η φράση “μαζί τα φάγαμε” ήταν για κλωτσιές»
-Δηλαδή ο Έλληνας ζει και κινείται για να πουλήσει την εικόνα του και όχι για την πραγματική του απόλαυση;
«Δεν ξέρω. Όπως έχει μάθει κανείς. Δεν μπορείς να τα βάλεις όμως με τον κόσμο. Δέχομαι μόνο πως ο κόσμος πρέπει να ευχαριστιέται. Κάποιες φορές οι άνθρωποι με εκπλήσσουν αρνητικά, άλλες θετικά. Εγώ δεν έχω χρόνο για να αλλάζω τα γούστα μου σύμφωνα με τις μόδες των καιρών! Μια ζωή θα ζήσω και θα υπερασπίζομαι αυτά που μου αρέσουν».
-Ποια είναι εκείνα που υπερασπίζεστε και αγαπάτε;
«Υπερασπίζομαι τη μουσική, τα τραγούδια, το θέατρο, τον κινηματογράφο που μ’ αρέσει! Τα μέρη που μ’ αρέσουν. Δεν έχω χρόνο να κάνω διακοπές. Αλλά μ’ αρέσει να πηγαίνω στο ίδιο μέρος, στο σπιτάκι μου στην Τήνο πάνω στο κύμα και στο πατρικό μου στο χωριό έξω από το Βόλο. Δεν δέχομαι να μου πει κανείς “μαζί τα φάγαμε” γιατί έχω ένα σπιτάκι στο χωριό. Αυτή η φράση ήταν για κλωτσιές! Αν εγώ σταματήσω να δουλεύω, δεν θα μπορεί η κόρη μου να μείνει στην Αγγλία και να πληρώνει το νοίκι!».
-Το θέμα δεν είναι ωστόσο να δούμε ποια είναι η δική μας ευθύνη, ποιο είναι το πρόβλημα και ποια η αντιμετώπιση του;
«Το πρόβλημα είναι τα παιδιά μας. Η κόρη μου που τελείωσε το πανεπιστήμιο στην Αγγλία και δεν θα γυρίσει πίσω. Στο τέλος θα μείνουμε εδώ εγώ, ο Προκόπης Παυλόπουλος και άλλοι δέκα άνθρωποι».
-Πως θα λυθεί αυτό;
«Αυτοί που τα έχουν κάνει, θα βρουν τη λύση! Τι να κάνουμε εμείς, να βγούμε με όπλα στο δρόμο;»
-Δεν είμαστε συνυπεύθυνοι; Δεν ψηφίζουμε;
«Ποια ευθύνη; Ψηφίζουμε κάποιον και ο άλλος μας βγαίνει ανάποδα! Μας έχουν τρελάνει τελείως».
-Προσυπογράφτηκε δηλαδή ο θάνατος της Αριστεράς;
«Η αριστερά σαν ιδεολογία δεν μπορεί να πεθάνει. Οι φιλολαϊκές και φιλεργατικές ιδεολογίες δεν θα πεθάνουν όσο υπάρχουν εργάτες και φτωχοί. Εγώ έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά. Και δεν θέλω να πω πολλά. Την προηγούμενη φορά που σου είπα πως απογοητεύτηκα που ψήφισα το ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν και μου έλεγαν “δεν ήξερες τι ψήφιζες;”. Δεν μίλησα ούτε μιλάω σαν ινστρούχτορας ή ειδικός ούτε σαν έξυπνος καλλιτέχνης. Αλλά σαν απλός κόσμος».
-Και τώρα τι κάνουμε; Σε ποιο όνειρο πιστεύετε;
«Σε κανένα! Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά! Δεν πιστεύω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα, είμαι ελεύθερος όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης».
-Δεν υπάρχει κάτι – κάποιος που να σας εμπνέει;
«Όχι! Δεν υπάρχει κάτι που να με εμπνέει αυτήν τη στιγμή».
-Από κάπου ωστόσο πρέπει να αντλείτε έμπνευση…
«Αντλώ έμπνευση από την καθημερινότητα, από την ταλαιπωρία του κόσμου και από τη δικιά μου ταλαιπωρία!»
«Από τη δεξιά δεν απογοητεύτηκα ποτέ γιατί δεν πίστεψα ποτέ στη δεξιά»
-Μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο. Τι θα ψηφίσετε;
«Δεν θα ψηφίσω, θα πάω εκδρομή με τη γυναίκα μου. Ευκαιρία να συσφίξουμε τις ερωτικές μας σχέσεις! Δεν υπάρχει τίποτα που να μου αρέσει! Δεν συμφωνώ με κανέναν από αυτούς που υπάρχουν και επανέρχονται. Αισθάνομαι πως έχω φάει πολιτική χυλοπίτα. Έχω όμως φίλους σε όλες τις παρατάξεις! Παντού υπάρχουν καλοί και σκάρτοι».
-Αν κάνουμε έναν πρόχειρο απολογισμό από ποιους έχετε βιώσει τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις;
«Από τη δεξιά δεν απογοητεύτηκα ποτέ γιατί δεν πίστεψα ποτέ στη δεξιά! Προέρχομαι από αριστερή οικογένεια. Την πιστέψαμε την αριστερά ! Απογοητεύτηκα. Τι να κάνουμε τώρα; Δεν θέλω να μιλήσουμε πολιτικά γιατί μου την πέφτουν συνέχεια όταν μιλάω για αυτά».
-Ποιοι είναι εκείνοι που κατά καιρούς σας επιτίθενται;
«Υπάρχουν πάντα άνθρωποι στη γωνία που στη στήνουν. Βέβαια αν κανείς δεν θέλει να σε κατασπαράξει, είσαι ένας άχρηστος. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε το καλό παιδί! Ζούμε σε οργουελικές καταστάσεις. Έχω τρελαθεί και με τις γελοιότητες που βλέπω στην τηλεόραση. Κάθε μέρα πέφτω και σε χειρότερες εκπομπές».
-Στον αντίποδα όλων αυτών των γελοιοτήτων τι όμορφο υπάρχει; Που βρίσκετε χαρά;
«Μου αρέσουν τα θερινά σινεμά. Είναι ωραίο πράγμα! Μου άρεσε η ταράτσα του Φοίβου. Τέτοια θέλει ο κόσμος! Τον οδηγούν στη βλακεία! Αλλά ο κόσμος θέλει όμορφα πράγματα».
-Τι διαβάσατε αυτό το καλοκαίρι;
«Αθλητικές εφημερίδες για να δω τι θα γίνει με τον Παναθηναϊκό! Είδα φυσικά και μουντιάλ και έπαιξα και στοίχημα. Ήμουν με Αργεντινή και Ουρουγουάη».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018
