Αλίκη Κατσαβού: Μου λείπει το χιούμορ και η θετική σκέψη του Κώστα Βουτσά

Αλίκη Κατσαβού: Μου λείπει το χιούμορ και η θετική σκέψη του Κώστα Βουτσά

“∆εν θα θυσίαζα εύκολα τον χρόνο µου, τον οποίο µοιράζω µεταξύ παιδιού και δουλειάς. Και ποιος, εξάλλου, θα µπορούσε να συναγωνιστεί έναν Κώστα Βουτσά και όσα αυτός έγραψε στην ψυχή µου;” ανέφερε η Αλίκη Κατσαβού.

Η Αλίκη Κατσαβού παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα “Secret” των Παραπολιτικών, μιλώντας με τη Σάσα Σταμάτη. Στη συνέντευξη, αναφέρθηκε στην απώλεια του Κώστα Βουτσά και μοιράστηκε τις αναμνήσεις που έχει τρία χρόνια μετά τον θάνατό του.

Ο Φοίβος βλέπει τις ταινίες του πατέρα του;

∆εν βλέπει τις ταινίες του πατέρα του, γιατί στενοχωριέται. Μου έχει πει: «Αλίκη, δεν θέλω να βλέπω τον µπαµπά στις ταινίες, γιατί στενοχωριέµαι πολύ».

Τι θέλει να γίνει;

Θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής, γιατί του αρέσει πάρα πολύ να τρέχει µε την µπάλα.

Εχουν περάσει περισσότερα από τρία χρόνια από τον θάνατο του Κώστα Βουτσά. Τι σου λείπει περισσότερο από εκείνον;

Μου λείπει το χιούµορ του και η θετική του σκέψη. Ηταν πάντοτε πολύ υποστηρικτικός και µε φρέσκες ιδέες, τόσο για τη δουλειά στο θέατρο όσο και για την ίδια τη ζωή µας, το πού θα διασκεδάζαµε, πού θα πηγαίναµε, πού θα τρώγαµε και πώς θα περνούσαµε πιο ωραία την ηµέρα µας.

Σου λείπει ένας σύντροφος;

Οχι, δεν µου λείπει ένας σύντροφος αυτήν τη στιγµή. Είµαι πολύ συγκεντρωµένη στο µεγάλωµα του παιδιού και πολύ δύσκολα κάποιος θα µου τραβούσε την προσοχή. ∆εν θα θυσίαζα εύκολα τον χρόνο µου, τον οποίο µοιράζω µεταξύ παιδιού και δουλειάς. Και ποιος, εξάλλου, θα µπορούσε να συναγωνιστεί έναν Κώστα Βουτσά και όσα αυτός έγραψε στην ψυχή µου;

Ποια ήταν η µεγαλύτερη δυσκολία µέχρι τώρα στη ζωή σου;

Ηταν όταν πέθανε ο Κώστας και ξεκίνησε η πανδηµία. Με κατέκλυσε φόβος και αβεβαιότητα για µια σειρά σηµαντικών θεµάτων. Και για τον αντίκτυπο που θα είχαν αυτά τα γεγονότα στο παιδί και ταυτόχρονα για το µεγάλο ζήτηµα της επιβίωσης, καθώς τα θέατρα έκλεισαν και δεν είχα να λαµβάνω εισόδηµα από πουθενά για αρκετούς µήνες. Αφού επέζησα όλων αυτών των καταστάσεων, δεν φοβάµαι πια τίποτα.

Δείτε επίσης: Το Προξενιό της Ιουλίας: Τα έθιμα και η αισθητική του ’50 παίρνουν σάρκα και οστά

Loading