“Όταν αρρώστησα, κατάλαβα ότι η ζωή είναι κάτι πεπερασμένο”, τονίζει η Αμάντα Μιχαλοπούλου.
Στο περιοδικό Marie Claire και τη δημοσιογράφο Τίνα Μανδηλαρά μίλησε η Αμάντα Μιχαλοπούλου. Η γνωστή συγγραφέας αναφέρεται στην προσωπική απελευθέρωση που βρήκε μέσα από το γράψιμο, τη γυναικεία σεξουαλικότητα και την ελεύθερη έκφρασή της μέσα από τα βιβλία της.
Στα βιβλία σου φαίνεται ότι αναζητάς το βάθος των πραγμάτων, δεν λες απλώς μια ιστορία. Ειδικά στο Μπαρόκ, που μοιάζει με αυτοβιογραφία, φαίνεται να επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου.
Είναι δύσκολο να επαναπροσδιορίζει κανείς τον εαυτό του, όπως το λες, αλλά αν δεν το κάνεις ποιο είναι τότε το νόημα; Γιατί να αφηγείσαι μια τσιμεντωμένη ιστορία και όχι μια δύσκολη, που σε βάζει σε δοκιμασία; Δεν είναι αυτή η ζωή που αξίζει να ζεις.
Μπορεί σε μεταβατικές καταστάσεις να ένιωσα ότι κάποιος ούρλιαζε στο αυτί μου «πρέπει να αλλάξεις, κουνήσου», αλλά τελικά άξιζε τον κόπο. Γιατί αν δεν αλλάξεις εσύ, δεν αλλάζει τίποτα, όπως αυτό που λένε οι συστημικοί ψυχολόγοι, ότι αρκεί μια μικρή αλλαγή για να μετακινηθεί το σύμπαν. Γι’ αυτό έχω αλλάξει τόσο πολύ στο πέρας των χρόνων.
Από το πρώτο σου βιβλίο δεν φοβήθηκες να πεις τα πράγματα με το όνομά τους, ειδικά όσον αφορά τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Πόσο εύκολο ήταν;
Κάποια πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για μένα να τα χειριστώ. Θυμάμαι ότι είχα γράψει τα κεφάλαια του Μπαρόκ σε διάφορα post-it και τα είχα κρεμάσει απέναντί μου, γιατί κάποια από αυτά μού προκαλούσαν μεγάλη αντίσταση. Λες και αν τα κοίταζα θα γράφονταν από μόνα τους. Σίγουρα ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια ήταν αυτό που μιλούσε για τη γυναικεία αυτοϊκανοποίηση.
Αλλά αναρωτιόμουν: γιατί να μη μιλάω γι’ αυτό; Σάμπως η γυναικεία σεξουαλικότητα να είναι κάτι περίκλειστο και το σώμα να είναι ένας κλειστός υποδοχέας, μια σπηλιά που πρέπει να κατακτηθεί. Ένιωθα ένα αίσθημα αδικίας σε αυτή τη σκέψη και ως εκ τούτου θεώρησα ότι αυτό το κεφάλαιο πρέπει να γραφτεί.
Σε ποιο βαθμό τα βιβλία και το γράψιμο σε βοήθησαν να απελευθερωθείς σε προσωπικό επίπεδο;
Για πολλά χρόνια η προσωπική μου ζωή δεν συμβάδιζε με τη συγγραφική. Νομίζω βέβαια ότι όταν αρρώστησα αυτό άλλαξε, γιατί κατάλαβα ότι η ζωή είναι κάτι πεπερασμένο. Τότε ήταν που είπα ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου και είναι εδώ και επτά χρόνια, δηλαδή από τη χρονιά της αρρώστιας μου, που άρχισα να κάνω πράγματα πραγματικά για εμένα. Πρώτη φορά, μάλιστα, πριν από πέντε χρόνια, επέτρεψα στον εαυτό μου να πάω διακοπές μόνη μου και μάλιστα ήταν από τις πιο ωραίες στη ζωή μου. Πήγα στην Ηρακλειά και ήταν μοναδική εμπειρία.
Τυγχάνει, βέβαια, να μπορώ να το κάνω, αφού είμαι τυχερή που ο άνδρας μου αναγνωρίζει την ανάγκη της ελευθερίας μου. Δεν ξέρω τι θα είχα κάνει σε διαφορετική περίπτωση. Ισως αν δεν είχα βρει έναν τέτοιον άνθρωπο, να ήμουν σήμερα μόνη μου.
Γενικότερα αυτό που θέλω να πω είναι ότι με τα χρόνια υπάρχει μεταμόρφωση μέσα μου και σε αυτό έχουν συμβάλει, μεταξύ άλλων, όλα αυτά τα διαφορετικά μέρη που έχω επισκεφθεί για να γράψω ως συγγραφέας: είναι εκεί που έχεις τη δυνατότητα να επινοείς τον εαυτό σου από την αρχή, αφού βλέπεις τα πράγματα απ’ έξω, καταλαβαίνεις τι σε θυμώνει, τι σε κάνει ανυπόμονη. Αν τα κοιτάς και έχεις τη διάθεση να τα δεις απ’ έξω είναι πολύ ενδιαφέρων ο νέος κόσμος που αποκαλύπτεται μπροστά σου.
Δείτε επίσης: Λουίζα Πυριόχου: «Όταν «έφυγε» ο Πάνος Νάτσης, ήταν μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής μου»
