Για το γεγονός πως έχει κινδυνεύσει η ζωή της δύο φορές και τη νέα καθημερινότητα που μας έχει επιβάλλει ο κορονοϊός, μίλησε σε συνέντευξή της η Ελένη Φιλίνη, στο περιοδικό «Λοιπόν».
Δείτε μέρος της συνέντευξής της εδώ:
Η καθημερινότητά μας έχει πλέον αλλάξει μετά την εμφάνιση του κορονοϊού.
Ζούμε καταστάσεις που ούτε τις φανταζόμασταν σενάρια σε ταινία. Είναι πρωτόγνωρο για όλους μας αυτό που ζήσαμε και ζούμε, ενώ δεν ξέρουμε το μέλλον του. Εγώ το πέρασα εγκλωβισμένη στην Αθήνα. Την καραντίνα τη βιώσαν σκληρά οι άνθρωποι των πόλεων και του κέντρου. Η επαρχία δε βίωσε την ίδια καραντίνα, αλλά και στην Αθήνα δεν είναι το ίδιο όταν μένει κάποιος σ’ ένα διαμέρισμα, μ’ εκείνον που έχει μια έπαυλη. Εγώ, που είμαι της πόλης και του κέντρου, κάποια στιγμή ήταν βασανιστικό, εφιαλτικό. Μερικοί λένε ότι στην καραντίνα τα βρήκαν με τον εαυτό τους, εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου, δεν περίμενα την καραντίνα για να τα βρω με τον εαυτό μου, μην τρελαθούμε τελείως…
Έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε έναν αόρατο εχθρό.
Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα βιολογικό πόλεμο, μην κοροϊδευόμαστε, αυτό το ξέρουμε όλοι. Το πως και γιατί ξεκίνησε είναι… άλλα “παιχνίδια”, δε είναι η νυχτερίδα. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κορονοϊός. Έχω φίλους γιατρούς που έχω μιλήσει και υπάρχει… Κανείς δε μπορεί να ξέρει ή να είναι σίγουρος, κανείς δε γνωρίζει το ανοσοποιητικό του. Οι άνθρωποι που είναι σε μεγάλη ηλικία και “φεύγουν”, χωρίς αυτό τον ιό θα “έφευγαν”; Δε θα ήταν τώρα η ώρα τους.
Ξαφνικά γίναμε όλοι ίσοι απέναντι στο φόβο, στην αγωνία και σε όλα αυτά που περνάμε.
Ναι, το πιστεύω αυτό. Αν σε “χτυπήσει” ο ιός, δεν παίζει ρόλο αν είσαι ο βασιλιάς, βέβαια το βασιλιά, θα τον προσέξουν παραπάνω, είναι κι αυτό. Όμως είμαστε όλοι ευάλωτοι. Το καλό ήταν ότι πήραμε εγκαίρως μέτρα πρόληψης. Αν από την αρχή είχαμε σεβαστεί κάποια πράγματα, από την πρώτη κίνηση που έκλεισαν τα σχολεία και δεν ξεχύνονταν όλοι στους δρόμους, οι μαμάδες με τα παιδάκια, δε θα κλεινόμασταν τόσο άγρια στα σπίτια μας. Θεωρώ ότι από κάποια λάθη κάποιων ανθρώπων έγινε αυτό. Αν από την αρχή σεβόμασταν και λέγαμε: “Υπάρχει κίνδυνος παιδιά, καθίστε, ηρεμήστε, κι αφήστε τα έξω και τις πολλές βόλτες”, ίσως να μην παθαίναμε αυτή την “ασφυξία” που πάθαμε κάποια στιγμή. Αν ήμασταν πιο πειθαρχημένοι ως άτομα και σεβόμασταν τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Κι όχι να πούμε: “έλα μωρέ τι θα πάθω;”, κάτι που το έχουμε εμείς οι Έλληνες.
Αναθεώρησες πράγματα κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού στο σπίτι;
Δεν αναθεώρησα πράγματα, γιατί έχω πλήρη επίγνωση του ότι κανείς δεν ξέρει το αύριο. Εξαρτάται πως έχει ζήσει ο καθένας τη ζωή του και πως την έχει δει. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι. Μου έχει συμβεί, δύο μέρες πριν από πρεμιέρα ν’ αρρωστήσω, να κινδυνεύσει η ζωή μου και να πάω στο θέατρο μετά από 40 μέρες. Δε μιλάω για τους ανθρώπους που έχω “χάσει” και πόσο ξαφνικά μπορεί να “χαθεί” ένας άνθρωπος.
Πότε σου συνέβη αυτό;
Πριν από 20 χρόνια, κι από τότε ξέρω πολύ καλά, ότι είμαστε ένα τίποτα, έχω επίγνωση αυτού.
Αυτό ήταν κάτι που σηματοδότησε αλλαγή αντιλήψεων για τη ζωή;
Όχι, η αλλαγή είχε σηματοδοτηθεί πολύ πιο πριν, γιατί και παλαιότερα, μικρότερη σε ηλικία, είχα περάσει ένα πρόβλημα υγείας από ένα μικρόβιο, στην ηλικία των 18 ετών. Έπειτα “έχασα” πάρα πολύ νέο τον πατέρα μου, όπως και δικούς μου ανθρώπους.
Δύο φορές κινδύνευσες να πεθάνεις;
Ακριβώς, δύο φορές κινδύνεψα να πεθάνω, ήμουν πολύ σοβαρά. Έχω “χάσει” πολλούς ανθρώπους από τη ζωή μου, ενώ βρισκόμουν σε μικρή ηλικία. Κάποιοι φτάνουν σε μεγάλη ηλικία και δεν έχουν “χάσει” κανέναν. Παππούδες και γιαγιάδες τους είχα “χάσει” μέχρι τα 7 μου, όλους. Μου είχε μείνει μόνο μια γιαγιά, που την “έχασα” στα 17 μου.
Βίωσες από πολύ μικρή ηλικία πόνο;
Ναι, κι αυτό σηματοδοτεί… από αυτό που έχει ζήσει κάθε άνθρωπος, εξαρτάται πως αντιμετωπίζει τη ζωή. Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον για το λόγο αυτό. Δεν χρειάστηκε η πανδημία για να φιλοσοφήσω κάποια πράγματα. Κάποιους ανθρώπους μπορεί να τους βοήθησε αυτό, γιατί μπορεί να μην τους είχαν συμβεί άλλες καταστάσεις.
