Η περίοδος της Μεταπολίτευσης μπαίνει όλο και πιο συχνά στο στόχαστρο κοινωνικών επιστημόνων, συγγραφέων, φιλολόγων και κριτικών. Το πρόσφατο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Έρωτες στη Μεταπολίτευση» (μυθιστόρημα, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος, έχει ως κεντρική του φιγούρα ένα φιλοτεχνημένο σε τρίτο ενικό αυτοβιογραφικό πορτρέτο, παρακολουθώντας τη διαμόρφωσή του από το 1974 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε και θα επέλθει η απόσυρση από την ενεργό δράση.
Γεννημένος το 1947 στον Πειραιά, ο Χαριτόπουλος εργάστηκε στα μηχανουργεία και σε άλλες δουλειές του λιμανιού, απέφυγε τις συστηματικές σπουδές και έκανε επιτυχημένη καριέρα στη διαφήμιση, την οποία εγκατέλειψε αρκετά προτού συμπληρώσει τα πενήντα. Την ίδια πορεία ακολουθεί και ο μυθιστορηματικός του πρωταγωνιστής (ο οποίος δεν κατονομάζεται ποτέ, όπως και κανένα άλλο από τα πρόσωπα που εμφανίζονται επί σκηνής), ξετυλίγοντας από γραμμή σε γραμμή και από παράγραφο σε παράγραφο τις ερωτικές του περιπέτειες κατά το διάστημα μιας εικοσιπενταετίας.
Ο ήρωας εκπροσωπεί με αδρό τρόπο τα αρσενικά (ή εν πάση περιπτώσει έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο τους) του καιρού του: είναι αψύς και μοναχικός, αποφεύγει τις μακρόχρονες σχέσεις και τις δεσμεύσεις τους, κυνηγάει με επιμονή τους σεξουαλικούς στόχους του ενώ την ίδια ώρα τρέφει έναν πολύ βαθύ σεβασμό για την προσωπικότητα των γυναικών τις οποίες συναναστρέφεται, χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό να εκφράσει τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό του για το άλλο φύλο. Η σημασία, όμως, που έχει το βιβλίο πηγαίνει πέρα από τις ερωτικές ιστορίες τις οποίες αφηγείται – γιατί μέσα από τις ιστορίες αυτές βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για την καθημερινότητα της Μεταπολίτευσης και τις σημαντικές αλλαγές που συνεπάγεται η έλευσή της σε σύγκριση τόσο με το δικτατορικό όσο και με το προδικτατορικό παρελθόν.
