Η δημοσιογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων Ειρήνη Μητροπούλου συνδυάζει την αγάπη της για τις γάτες και τα μυστήρια, σε δυο απολαυστικές ιστορίες, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ίκαρος: Το «Μυστήριο στο Γατονήσι» και «Η Παράξενη Διαθήκη του Ιερόθεου Νιάρ», με ήρωες τον ντεντέκτιβ Ματθαίο Γατιάδη, έναν πανέξυπνο γάτο, με πυκνή, μαυρόασπρη γούνα, και τη φίλη του, Βεατρίκη Γκουρμέ, μια γοητευτική γάτα με πράσινα μάτια, με την οποία ταξιδεύουν παντού, λύνοντας περίεργες υποθέσεις.
Πώς όμως προέκυψε αυτό το υπέροχο… γατοσύμπαν; «Από τις εμπειρίες που είχα από παιδί με γάτες», απαντά στην ερώτηση του ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ειρήνη Μητροπούλου. Και συνεχίζει: «Ο Ματθαίος, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα γατιά μου -και η πρώτη μου έμπνευση. Η άλλη ήταν τα αστυνομικά μυστήρια, που επίσης με ενθουσίαζαν από πολύ μικρή ηλικία. Έχω διαβάσει τα άπαντα των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Κάποια στιγμή μου ήρθε η ιδέα να συνδυάσω και τη γάτα και το μυστήριο. Οπότε βγήκαν αυτά τα δυο βιβλιαράκια», υπογραμμίζει.
Η συγγραφέας, μέσα από τις δυο ιστορίες που απευθύνονται σε παιδιά από 9 ετών, αλλά μπορούν κάλλιστα να διαβαστούν και από ενήλικες, καταφέρνει να μας μεταφέρει σε έναν κόσμο ανεμελιάς και παιδικής αναζήτησης. Πολύτιμο αρωγός της σε αυτό το «ταξίδι» ο εικονογράφος Πέτρος Χριστούλιας, ο οποίος έδωσε μορφή στους ήρωες, που αν και … τετράποδοι μοιάζει να αναδύονται από σελίδες αστυνομικών μυθιστορημάτων «νουάρ». Ή καλύτερα «Νιάρ Νουάρ», όπως ονομάζεται η νέα σειρά των εκδόσεων, δίνοντας το αστυνομικό στίγμα, αλλά και τη χιουμοριστική διάθεση των ιστοριών. Για παράδειγμα, στο «Μυστήριο στο Γατονήσι», ο Ματθαίος καλείται να εξιχνιάσει την απαγωγή μιας διάσημης και πλούσιας Αιγυπτιολόγου (αυθεντίας σε θέματα λατρείας της Γάτας στην αρχαία Αίγυπτο!), από τη βίλα του βιομήχανου πατέρα της στο Γατονήσι. Η ιστορία γίνεται αφορμή για να γνωρίσει ο Ματθαίος την αδελφή της, Βεατρίκη, αλλά και για να ξετυλιχθεί το νήμα που εμπλέκει μια σειρά από ύποπτους, όπως τη Λουκία Παπαδογατάκη που συνομιλεί με … πνεύματα γάτων, τον Γάλλο Ζαν Ζακ ντε λα Ψιψίν, που βοηθά την Ιουλία στις ανασκαφές της, αλλά και την παμπόνηρη ξαδέλφη Μαξίν Γκουρμέ …
Κι ενώ το «Μυστήριο στο Γατονήσι» μάς ταξιδεύει σε ένα νησί, όχι τόσο … γνωστό στους ανθρώπους, η «Παράξενη Διαθήκη του Ιερόθεου Νιάρ» σχετίζεται με έναν κρυμμένο θησαυρό που οδηγεί τους ήρωες στην Τήνο. Πώς προκύπτουν τα μέρη των ιστοριών της; «Κάποιες φορές είναι τελείως φανταστικά, όπως στο ‘Μυστήριο’. Στη ‘Διαθήκη’, όμως, ήταν κάτι τελείως βιωματικό, γιατί η Τήνος είναι τόπος καταγωγής μου. Έχω περάσει άπειρα καλοκαίρια εκεί με την οικογένειά μου και τους φίλους μου -τα μέρη που περιγράφω υπάρχουν. Δηλαδή, παρόλο που η ιστορία με τη φόρμα του κυνηγιού θησαυρού είναι πέρα για πέρα φανταστική, υπάρχει και ένα πάτημα στην πραγματικότητα που μου άρεσε πολύ. Και θα ευχαριστιόμουν αν κάποιο παιδί που διαβάσει την ιστορία, ενδιαφερθεί να πάει στην Τήνο. Αν εγώ το διάβαζα σε εκείνη την παιδική ηλικία, θα ήθελα πολύ να περπατούσα στα βήματα του Ματθαίου Γατιάδη και της Βεατρίκης Γκουρμέ!», σημειώνει η κ. Μητροπούλου, που δεν παραλείπει να τονίσει την εξαιρετική συνεργασία που είχε τόσο με τον εκδοτικό οίκο, όσο και με τον εικονογράφο, Πέτρο Χριστούλια.
Να περιμένουμε, δηλαδή, τους δυο ήρωες να λύσουν μυστήρια και σε άλλους τόπους; «Έχω σκεφτεί δεκάδες ιστορίες. Σε μια από αυτές, ο Ματθαίος Γατιάδης ανακαλύπτει τα μυστικά ενός μεσαιωνικού πύργου με φαντάσματα στη Σκοτία! Σε μια άλλη, ένας κακός διευθυντής δημοτικού σχολείου στην Ελλάδα πέφτει θύμα επίθεσης και ύποπτοι είναι όλοι οι δάσκαλοι -μεταξύ αυτών και ο αδελφός του Ματθαίου, ο Λουκάς Γατιάδης! Έχω σκεφτεί επίσης μια ιστορία στον Θεσσαλικό Κάμπο, όπου ένας πολύ κακός γάτος κάνει πειράματα σε καναρίνια για να τα βγάλει στο εμπόριο ως γενετικά τροποποιημένα, που είναι επικίνδυνα για την γατική υγεία! Κι άλλα πολλά», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Η εποχή που εκτυλίσσονται οι ιστορίες, κάπου στο κοντινό παρελθόν, συνοδεύονται από την απουσία υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων (ο ήρωας τηλεφωνεί συχνά από τηλεφωνικούς θαλάμους), που συνάδουν με τα νουάρ μυθιστορήματα. Μήπως, όμως, υπάρχει κι άλλος λόγος γι’ αυτήν την επιλογή; «Δεν θέλω να υπάρχει στις ιστορίες μου το άγχος της σύγχρονης ζωής. Ούτε θα έβαζα ποτέ τους ήρωές μου σε μια κατάσταση όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα με την πανδημία. Δεν θα μου άρεσε, για παράδειγμα, τα γατιά μου να φοράνε μάσκες, ούτε μπορείς όλο αυτό να το δεις με χιούμορ, ειδικά όταν χάνονται άνθρωποι γύρω μας… Ήθελα να είναι όλα κάπως μακρινά και ανέμελα, από μια άλλη εποχή, από τη δική μου ανέμελη παιδική ηλικία», καταλήγει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
