Περνώντας το κατώφλι της εισόδου του δημαρχείου του Ντίσελντορφ, της πρωτεύουσας του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας στη Γερμανία, το μάτι του επισκέπτη πέφτει πάνω στο έργο του Έλληνα γλύπτη Νίκου Φλώρου, “Queen Elizabeth I”. Ένα φόρεμα φτιαγμένο από κομμάτια αλουμινίου, εμπνευσμένο από το αντίστοιχο κοστούμι, που φορούσε η Μαρία Κάλλας, στην όπερα Ντον Κάρλο του Τζουζέπε Βέρντι. Το ιδιότυπο γλυπτό (200χ200χ220 εκατοστά), για τη δημιουργία του οποίου ο Νίκος Φλώρος χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει περισσότερα από 5.000 κουτάκια αναψυκτικών, είναι ένα από τα πρώτα έργα του και έχει βραβευθεί από το Metropolitan Museum of Art Costume της Νέας Υόρκης. Βρίσκεται στη συλλογή του καλλιτέχνη στη Νέα Υόρκη και ταξίδεψε ως το Ντίσελντορφ, για να υποδέχεται τους επισκέπτες της έκθεσης, που θα φιλοξενείται ως το τέλος του Δεκεμβρίου στο δημαρχείο της πόλης, έπειτα από πρόσκληση του δημάρχου του Ντίσελντορφ, Τόμας Γκέιζελ, σε συνεργασία με τη γενική πρόξενο της Ελλάδας, Μαρία Παπακωνσταντίνου.
Τα εγκαίνια έγιναν τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου με μια παράσταση που ένωσε τρεις γυναίκες μύθους: Τη Μαρία Καλλας, τη Μήδεια και τη διάσημη χορεύτρια Πίνα Μπάους (Pina Bausch), καθώς οι χορεύτριες του χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους “ζωντάνεψαν” τη Μήδεια μέσα από τη Μαρία Κάλλας, φορώντας τις δημιουργίες του Νίκου Φλώρου. Η χορογραφία ήταν του μοναδικού με ελληνική καταγωγή χορευτή της Πίνα Μπάους, Δάφνι Κόκκινου.
Κοστούμια, διάφορες προσωπογραφίες της Μαρίας Κάλλας, γοβάκια… όλα πλεγμένα από αλουμίνιο, υφαντά-μωσαϊκά. Έργα από παλιές και νέες συλλογές, για τα οποία ο Νίκος Φλώρος περνά ατελείωτες ώρες μοναχικής δημιουργίας, προκειμένου να τα ολοκληρώσει. Τα περισσότερα του παίρνουν μήνες, ακόμη και χρόνο, όπως αναφέρει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. “Είμαι σαν ασκητής, μόνο που το διακόνημα μου είναι τα έργα μου”, λέει χαμογελώντας. “Η τέχνη είναι μια πνευματική διεργασία και χρειάζεται πολύ χρόνο και αφοσίωση”.
«Η Μαρία Κάλλας και η Μήδεια ήταν δυο μορφές που “κάηκαν” μες το πάθος τους και προδομένες από τον έρωτά τους, η ιστορία τους με εμπνέει γιατί σχετίζεται με το πάθος, το οποίο είναι κινητήριος δύναμη για να δημιουργεί κανείς όπως εγώ» σημειώνει.
Μέσα από την τέχνη του, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, ο Νίκος Φλώρος θέλει να ακούγεται η Ελλάδα, που όπως επισημαίνει, είναι ιδέα: “Με ενδιαφέρει η οικουμενική Ελλάδα. Η Ελλάδα που έδωσε τον πολιτισμό και έχει μεταγγίσει στο DNA του κάθε ανθρώπου το ελληνικό ιδεώδες. Αφαίρεσε όσα πρόσφερε η Ελλάδα – τη δημοκρατία, την τέχνη, την αρχιτεκτονική,την ιατρική, τη γλώσσα, τη μουσική, το θέατρο, τη φιλοσοφία -από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, να δούμε τι μένει…”
“Υπηρετώ την τέχνη και τη συνδέω με ένα υλικό, της εποχής. Το αλουμίνιο. Ίσως ο σύγχρονος άνθρωπος που αγωνίζεται για την επιβίωσή του να θεωρεί την τέχνη πολυτέλεια, όμως δεν είναι έτσι. Χωρίς την τέχνη και τον πολιτισμό δεν θα υπήρχε άνθρωπος. Η πραγματική τροφή του ανθρώπου είναι πνευματική και δια μέσου της τέχνης και του πολιτισμού εξανθρωπιζόμαστε” συμπληρώνει.
“Η δημιουργία για μένα είναι ζωή. Όταν θα πάψω να δημιουργώ θα πάψω να υπάρχω. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα τίποτα μέσα σε αυτό το απέραντο σύμπαν, που απλώς θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του μέσω της τέχνης. Γιατί στο τέλος τι θα μείνει; Για παράδειγμα μετά από 2000 χρόνια όλα αυτά που ζούμε σήμερα πόση σημασία θα χουν; Ίσως το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή μας. Γιατί η αγάπη έχει το στοιχείο της αιωνιότητας κι οτιδήποτε έχει την αιωνιότητα μέσα του εξακολουθεί να υπάρχει για πάντα”, λέει ο κ.Φλώρος.
