Ποια μπορεί να είναι η σχέση που να συνδέει δύο τιτάνιες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας της Τέχνης, του ζωγράφου(Μικελάντζελο Μερίζι)Καραβάτζο και του γλύπτη Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι, των οποίων τα έργα φέρνει κοντά, μαζί με τις δημιουργίες και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής, η έκθεση με τον ενδεικτικό τιτλο «Καραβάτζιο και Μπερνίνι» στο Kunsthistorische Museum της Βιέννης έως τις 19 Ιανουαρίου 2020; Όλοι γνωρίζουμε πως οι δύο αυτοί διαλεκτοί καλλιτέχνες δεν είχαν τίποτε κοινό στη ζωή τους και η εκθεσιακή προσέγγισή τους δεν μπορεί να βασίζεται σε άλλο κοινό νήμα παρά στη «χημεία» που γεννά η αισθητική γειτνίαση, η θεματική τους αύρα και ο κοινός παρανομαστής της τεχνικής της εποχής τους: ο ύστερος μανιερισμός που σταδιακά μετατρέπεται στο μπαρόκ.
Στην έκθεση του Kunsthistorische, αναδύεται η απαράμιλλη μαεστρία των δύο καλλιτεχνών, η μοναδική εκφραστικότητα της ηθικής και κοινωνικής επανάστασης που συντελέσθηκε στην εποχή τους. Είναι η εποχή, που η Καθολική Αντιμεταρρύθμιση προσπαθεί να αποσπάσει τους πιστούς από το σχίσμα του Προτεσταντισμού, ανανεώνοντας τους θεσμούς της, τα πνευματικά ιδεώδη της και τον τρόπο αναπαράστασής τους. Με επίκεντρο τη Ρώμη -που η σκηνή της προσκαλεί όλα τα ταλέντα της εποχής, όχι μόνον από την Ιταλία, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, οι επιταγές της τέχνης του Μπαρόκ (το πάθος, το φαντασιακό στοιχείο, η αληθοφάνεια της οφθαλμαπάτης), εγκαινιάζουν μία νέα εικονογραφία, που απομακρύνεται από τον ιδεαλισμό της Αναγέννησης, ή τη στειρότητα του μανιερισμού. Στην έκθεση της Βιέννης επιχειρείται να φωτισθούν όλα τα κεφάλαια στην πορεία αυτού του ιδιαίτερου καλλιτεχνικού ρεύματος, η μαγεία και η σαγήνη που κατορθώνει να εμπνεύσει στον θεατή, τη δραματικότητα που περιβάλλει τη μορφή και τα χρώματα, την περίπλοκη θεατρικότητα των συνθέσεών του. Η παράδοξη τεχνοτροπία του Μπαρόκ, κατορθώνει να συνδέσει αντίθετα συναισθήματα, το δέος και τον τρόμο, το πάθος και το έλεος, τη δράση με τον οραματισμό.
Πηγή: Artribune.com
