Κανένας ενδεχομένως από τους πεζογράφους της πολυσυζητημένης γενιάς του 1930 δεν έχει αντέξει τόσο στον χρόνο όσο ο Μ. Καραγάτσης (αλλιώς και Μίτιας).
Προικισμένος αφηγητής, μυθιστοριογράφος με πλούσια φαντασία και δεινός ζωγράφος χαρακτήρων, ο Καραγάτσης, που έγραψε επίσης πολλά κείμενα για εφήβους ή παιδιά, διαβάζεται εδώ και πολλές δεκαετίες από διαδοχικές γενιές αναγνωστών ενώ πολύχρονο είναι και το ενδιαφέρον της φιλολογίας και της κριτικής, οι οποίες κατ’ επανάληψη τον έχουν τιμήσει, μέχρι και τις ημέρες μας, σε μελέτες, αφιερώματα λογοτεχνικών περιοδικών και επιστημονικά συνέδρια.
Ένας κομψός τόμος που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας τον φέρνει ξανά στο κέντρο της προσοχής, αυτή τη φορά ως αλληλογράφο. Ο τίτλος του βιβλίου, το οποίο έχει επιμεληθεί, έχοντας γράψει και ένα πυκνό επίμετρο, η Λίζυ Τσιριμώκου, τα λέει όλα: «Αλληλογραφία δύο ερωτευμένων. Τον καιρό του Γιούγκερμαν, 1935-1937». Με ποιον αλληλογραφεί εδώ ο συγγραφέας; Μα, με τη γυναίκα του και εικαστικό Νίκη Καραγάτση (Νίκη Καρυστινάκη τότε), την πρώτη περίοδο του γάμου τους, από το 1935 μέχρι το 1937, όταν είναι πολύ ερωτευμένοι, με την κόρη τους Μαρίνα νεογέννητη και με το πρόσωπο του πατέρα να λάμπει από χαρά πάνω από το πρόσωπο του μικρού κοριτσιού.
Στα γράμματα δεν παρακολουθούμε τον ήδη τότε επιτυχημένο μυθιστοριογράφο, που το 1933 δημοσίευσε τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν», το 1936 επανήλθε με τη «Χίμαιρα» (η κεντρική ηρωίδα έχει το όνομα της κόρης του), ενώ το 1938 ξεκίνησε να δημοσιεύει σε συνέχειες (στο περιοδικό «Νέα Εστία») τον «Γιούγκερμαν», αλλά τον ιδιώτη Δημητράκη Ροδόπουλο, σε ηλικία κάτω των τριάντα ετών, να ρουφάει άπληστα γενναίες δόσεις ζωής και καθημερινής δράσης.
Την εποχή, παρόλα αυτά, του γάμου και της γέννησης της Μαρίνας (η οποία το 2008 δημοσίευσε το αυτοβιογραφικό κείμενο «Το ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι») ο Καραγάτσης δουλεύει στα ελληνικά γραφεία (τα διευθύνει ο αδελφός του) μεγάλης ελβετικής ασφαλιστικής εταιρείας στον Πειραιά και υφίσταται τα πρώτα ψυχικά πλήγματα αφού μεταξύ 1937 και 1939 πεθαίνουν η αδελφή και ο πατέρας του (η απώλεια του τελευταίου, που ήταν δυναστική προσωπικότητα, θα του προκαλέσει ανάμικτα αισθήματα: από τη μια ανακούφιση για την απαλλαγή από τη βαριά σκιά του και από την άλλη θλίψη για τον οριστικό αποχωρισμό).
