«Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος», έγραψε ο Νίτσε. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική είναι συστατικό μίας συμπαντικής διάστασης, που μετατρέπει τη ζωή σε αληθινό όνειρο. Είναι ό,τι εκμηδενίζει τις αποστάσεις και γεμίζει τη μοναξιά των ψυχών, ό,τι σηματοδοτείτε τον βίο και απογειώνει τη φαντασία των ανθρώπων. Γιατί είναι μία αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, που αναζητεί και βρίσκει υποδοχείς. Είναι η αλήθεια του δημιουργού της και αυτή που επιβεβαιώνει την ύπαρξή του, όπως προσπάθησε χθες σιβυλλικά, μέσα στη συγκίνησή του, να ψελλίσει στο κοινό του ο 95χρονος αειθαλής και αειφόρος Μίμης Πλέσσας.
Ένα πολυπληθές κοινό ανταποκρίθηκε στη γιορτή του μεγάλου Έλληνα μαέστρου και ανηφόρισε τη νύχτα στο Ηρώδειο για να τιμήσει την 70χρονη και πλέον προσφορά του στη μουσική, ενισχύοντας ταυτόχρονα το Σπίτι του Ηθοποιού, όπου κατέληξαν τα έσοδα της συναυλίας.
Με την ορχήστρα «Μίμης Πλέσσας» κι εκείνον στο πιάνο, στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου, οι μελωδίες, που διείσδυσαν θριαμβευτικά στο κύτταρο δύο και τριών γενεών ανθρώπων, πλημμύρισαν τις κερκίδες σκορπίζοντας συγκίνηση, ενθουσιασμό, κέφι, μεράκι. Η χθεσινή «Νύχτα Καλοκαιριού», που εμπνεύστηκε η «φύλακας άγγελος» των ηθοποιών, Άννα Φόνσου, έπιασε στόχο.
Ήταν εκεί εκπρόσωποι όλων των ηλικιών, νέοι και λιγότερο νέοι, για να τραγουδήσουν με πάθος τις επιτυχίες του μαέστρου, που «έντυσαν» σπουδαίες κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές. Ήταν εκεί για να συγκινηθούν με τον συνθέτη στο πιάνο να συνοδεύει τη «μαθήτριά« του Νάνα Μούσχουρη στο «Αστεράκι», το τραγούδι που τους χάρισε πριν από έξι και πλέον δεκαετίες το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού.
Ήταν εκεί για να θαυμάσουν τη σκηνική συνύπαρξη σε ρυθμούς τζαζ, και όχι μόνον, Μίμη Πλέσσα στο πιάνο και Γιώργου Κατσαρού στο σαξόφωνο.
Ήταν εκεί για να απολαύσουν τις όμορφες ερμηνείες των Κώστα Χατζή (σκόρπισε συγκίνηση σε μία από καρδιάς εξομολόγηση… «γεννήθηκα στη Λειβαδιά από γονείς γύφτους, ανάμεσα σε Έλληνες που ήταν ρατσιστές, χωρίς να το θέλουν… Ο άνθρωπος που μου έπιασε το χέρι και με βοήθησε να περπατήσω ήταν ο Πλέσσας»), Δάκη, Λένας Αλκαίου, Στέλιου Διονυσίου, Γιάννη Κότσιρα, Γιώτας Νέγκα, Μελίνας Κανά, Μίλτου Πασχαλίδη και Σπύρου Κλείσα σε συνθέσεις, που γράφτηκαν ανεξίτηλα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. «Το άγαλμα», «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», «Δωσ’ μου τ’ αθάνατο νερό», «Άνοιξε πέτρα», «Βρέχει πάλι απόψε», «Καμαρούλα», «Αν είναι η αγάπη αμαρτία», «Τόσα καλοκαίρια», «Έπεφτε βαθιά σιωπή», «Οι χάντρες», ήταν λίγοι μόνο… κόκκοι, που έπεσαν στη σκηνή του Ηρώδειου, από την άμμο της θάλασσας που έγραψε στην πολύχρονη πορεία του ο Μίμης Πλέσσας.
Ήταν εκεί για να απολαύσουν σε μία σπουδαία εκτέλεση το θαυμάσιο μουσικό θέμα της ταινίας του Φίνου «Ένας μεγάλος έρωτας», με τους Νίκο Κούρκουλο και Τζένη Καρέζη στο μεσουράνημά τους.
Ήταν εκεί για να γλυκαθούν με τις ζεστές φωνές της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου.
Ζεστασιά στις ψυχές των χιλιάδων ανθρώπων, που γέμισαν το Ηρώδειο, ήταν οι μουσικές του Μίμη Πλέσσα στα τελευταία τού Σεπτέμβρη, με τον ταλαντούχο Μαυρίκιο Μαυρικίου στην ενορχήστρωση και καλλιτεχνική διεύθυνση να πιστώνεται μεγάλο μερίδιο της όμορφης βραδιάς. Η καλλιτεχνική επιμέλεια ήταν της Λουκίλας Καρρέρ Πλέσσα, η σκηνοθετική επιμέλεια της Ελεάνας Πλέσσα, οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και η οργάνωση της παραγωγής της Νταίζης Λεμπέση.
Τ.Α.Μανιατέα
