Όταν τα πράγματα ζορίζουν, οι κυβερνήσεις στρέφονται στα σίγουρα: φόβο, πειθαρχεία και φαντάσματα.
Ξαφνικά, τα Εξάρχεια επανέρχονται στο προσκήνιο σαν σκηνικό απειλής. Όχι γιατί άλλαξε κάτι, αλλά γιατί πάντα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εύκολος στόχος. Ένας δρόμος, μια πλατεία, μερικά ντου της αστυνομίας και αμέσως αλλάζει το κλίμα: η ανασφάλεια επιστρέφει στο δελτίο των 8, μαζί με λίγη ρητορική περί ανομίας. Χρήσιμο εργαλείο, ειδικά όταν η κοινωνική πίεση για ακρίβεια και καθημερινότητα φουντώνει.
Παράλληλα, η ρητορική για τη μετανάστευση σκληραίνει επικίνδυνα. Δεν μιλάμε για μεταναστευτική πολιτική, αλλά για τιμωρία. Όχι για ενσωμάτωση, αλλά για εγκλεισμό. Το μήνυμα είναι σαφές: όποιος δεν “χωράει”, θα πιεστεί μέχρι να «φύγει», με όρους παραδειγματισμού. Αρκεί να μείνει ικανοποιημένο το κοινό που ζητά “νόμο και τάξη”.
Η στροφή είναι καθαρή: ο πήχης χαμηλώνει, το ύφος σκληραίνει, και το βλέμμα στρέφεται δεξιά. Εκεί που βρίσκεται το κοινό που δεν πείθεται με αριθμούς, αλλά με εικόνα. Και η εικόνα που χτίζεται είναι πάντα η ίδια: μπαχαλάκηδες, μετανάστες, απειλή. Όχι πραγματικότητα – αλλά αφήγημα.
Το ερώτημα δεν είναι αν δουλεύει. Το ερώτημα είναι πόσες φορές μπορεί να δουλέψει το ίδιο κόλπο. Γιατί κάποια στιγμή, ακόμα και το πιο πιστό κοινό καταλαβαίνει πως πίσω από την τηλεοπτική “ασφάλεια”, η ανασφάλεια συνεχίζεται. Και δεν έχει να κάνει με την πλατεία, αλλά με το ψυγείο.
