Του Γιάννη Συμεωνίδη
Ως μια ευκαιρία εξομάλυνσης κι ενίσχυσης της συνεργασίας Ελλάδας- Τουρκίας στη βάση του διεθνούς δικαίου και ιδίως της Συνθήκης της Λοζάνης βλέπουν την απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών κυβερνητικές πηγές, οι οποίες εκτιμούν πως το καλό κλίμα θα αποτυπωθεί στις προσεχείς συναντήσεις των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, στις προσπάθειες επανέναρξης των συνομιλιών για τη λύση του Κυπριακού, καθώς επίσης και σε θέματα συνεργασίας σε επίπεδο χαμηλής πολιτικής, όπως οικονομικής και πολιτιστικής.
Οι ίδιες πηγές σημειώνουν πως ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτά τα θέματα ακολουθεί τη γραμμή που είχε κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου κι όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί στο παρελθόν, αλλά την ίδια στιγμή, όπως αναφέρουν με νόημα, χωρίς υπερβολές, κουμπαριές και ζεϊμπέκικα.
Σε αυτό το μοτίβο προσθέτουν πως η Αθήνα έχει την ικανότητα να χτίζει γέφυρες όπου είναι δυνατό, αλλά και να κοντράρεται προασπίζοντας τα εθνικά μας δίκαια όταν επιβάλλεται.
Στην κυβέρνηση, πάντως,- ιδίως ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος- ζουν κι αναπνέουν για την προσεχή Τρίτη 21 Αυγούστου, την πρώτη δηλαδή ημέρα μετά από τη μνημονιακή περίοδο, και διαβάζουν με ενθουσιασμό τα διθυραμβικά δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, ενώ ταυτοχρόνως όπου σταθούν κι όπου βρεθούν επισημαίνουν πως η επιστροφή στην κανονικότητα είναι ο μεγαλύτερος φόβος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αναγνωρίζουν, ωστόσο, πως δεν περνάμε με ένα άλμα από την κόλαση στον παράδεισο, αλλά βήμα βήμα θα φαίνονται τα θετικά αποτελέσματα στην απασχόληση, στους ρυθμούς ανάπτυξης, στη μείωση της ανεργίας, τις επενδύσεις, τη σταδιακή βελτίωση των αμοιβών, στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
«Σε στέρεο έδαφος η μεταμνημονιακή Ελλάδα»
Το ζητούμενο τη δεδομένη χρονική περίοδο για την κυβέρνηση είναι με σοβαρότητα, σχέδιο και προσανατολισμένη στο αποτέλεσμα– σε αυτό που αποκαλείται «καθημερινότητα του πολίτη»- να οικοδομηθεί σε στέρεο έδαφος η μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Αυτό, με λίγα λόγια, μεταφράζεται σε υγιή δημόσια οικονομικά, με έμφαση στις επενδύσεις και την εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας, στην παραγωγή περισσότερου πλούτου, στη διανομή του με δικαιότερους όρους, καθώς και στην αντιμετώπιση εκείνων των παθογενειών– πελατειακό κράτος, διαφθορά, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία κ.λπ.- που οδήγησαν στη χρεοκοπία και τα μνημόνια.
