Φρένο στα σενάρια και στις ορέξεις κάποιον να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ βάζουν στελέχη του κόμματος που δε βλέπουν με καλό μάτι το άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα.
Σε κείμενο που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα commonality.gr και υπογράφεται από τα τρία μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνα Κνήτου, Πάνο Λάμπρου, Μιχάλη Υδραίο – το οποίο πιθανότατα και απηχεί τις απόψεις της ομάδας των 53+ – ανοίγεται η «συζήτηση για τη σχέση της αριστεράς με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και τη μετέπειτα πορεία του διατηρεί μέχρι και σήμερα την αξία της».
Η προειδοποίηση της «αριστερής πτέρυγας» ωστόσο, έρχεται την ίδια ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έχει θέσει ως στόχο τη «συνάντηση» του κυβερνώντος κόμματος, με τη βάση και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ψήφισαν στις τρεις τελευταίες αναμετρήσεις τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εκτόξευσαν από τα μονοψήφια ποσοστά στη διακυβέρνηση της χώρας.
Χωρίς να παραβλέπεται ότι «η υπόθεση ΠΑΣΟΚ και η άνοδός του δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους\ες» επισημαίνεται όμως ότι «μέχρι τις γιορτές και τα πανηγύρια υπάρχει τεράστια απόσταση, τέτοια που να μας υποχρεώνει σε μερικές υπενθυμίσεις».
Οι 53 που φαντάζουν ως το πολιτικό αντίβαρο -εντός του κόμματος- κρούουν τον κώδωνα ότι εντός της Κουμουνδούρου δεν βαίνουν όλα καλώς.
Το στίγμα τους άλλωστε το έδωσαν κατά την διαδικασία εκλογής του Πάνου Σκουρλέτη στη θέση του γραμματέα του κόμματος. Το μήνυμα που έστελαν ήταν κατά της ανεξέλεγκτης γραμμής των ανοιγμάτων.
Με το βλέμμα στις κάλπες
Με το τέλος των μνημονίων και ενώ ήδη έχει ανοίξει ο προεκλογικός χορός, οι 53 ανοίγουν την εσωκομματική συζήτηση ζητώντας να ξεκαθαρίσει εγκαίρως το τοπίο απαντώντας το κόμμα στα ερωτήματα «προς τα που, με ποιόν και με ποιες πολιτικές».
Οι υπογράφοντες παίρνουν θέση από τώρα στα ερωτήματα αυτά ξεκαθαρίζοντας ότι «η διεκδίκηση της πασοκικής κληρονομιάς, δεν είναι τίποτα άλλο, από κάλπικη ματιά στο παλιό και φθαρμένο σύστημα, που μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει στον κόσμο της αριστεράς, ερωτήματα και αποστασιοποίηση από νέες κοινωνικές δυνάμεις, που αναζητούν, έστω και θολά, ένα νέο αριστερό ριζοσπαστισμό.
Άλλωστε, ο κόσμος που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, έχει διαρρήξει οριστικά τη σχέση του με το παλιό πολιτικό σύστημα, επομένως καμία ανάγκη δεν υπάρχει για κακόγουστες και ατελέσφορες μιμήσεις».
Οι ίδιοι θέτουν το ερώτημα «τι σχέση μπορεί να έχει η σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά με τον αρχηγικό αυταρχισμό, την έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών, τη αταξική προσέγγιση και τον «αυριανισμό» ως μέθοδο άσκησης πολιτικής;» και συνεχίζουν λέγοντας ότι «όσο και αν ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά ή και βίαια μετατρέπεται σε νέο ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν συμβαίνει ούτε πρόκειται να συμβεί.
Όχι μόνο γιατί είναι ανιστόρητο, όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις δικές του κληρονομιές και τη δική του κινηματική διαδρομή, αλλά και γιατί η συγκρότησή του, η δυναμική που ανέπτυξε, προέκυψε από νέα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα».
Οι παθογένειες του ΠΑΣΟΚ
Μάλιστα για να στηρίξουν ισχυρότερα τους ισχυρισμούς τους, επισημαίνουν παθογένειες του που χαρακτήρισαν τη λειτουργία του ΠΑΣΟΚ επί Σοσιαλιστικής διακυβέρνησης.
Σε απόσπασμα με τίτλο «Λαϊκισμός», αναφέρονται στις παγίδες που αποτέλεσαν για το ΠΑΣΟΚ, η οργανωτική δομή, η περιφρόνηση του μέλους, ο αρχηγισμός, και που συνοδεύτηκαν εκείνη την περίοδο με έναν άκρατο λαϊκισμό, που στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής μεταλλάσσεται –όπως αναφέρεται- συχνά σε ανεύθυνο εθνικισμό.
«Ποιος δεν θυμάται το ακραίο «βυθίσατε το Χόρα» ή δεν μπορεί να αντιληφθεί την κόκκινη γραμμή που συνδέει το συγκεκριμένο απόφθεγμα με το εμπάργκο στην ΠΓΔΜ; Η διατύπωση του ακραίου λαϊκιστικού λόγου, που στην αρχική περίοδο συμπυκνώθηκε στο ανιστόρητο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
