Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος φοιτητής Νομικής Α.Π.Θ.
Πενήντα Χρόνια Κατοχής: Η Παράνομη Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο και οι ανεπούλωτες πληγές της
Η 20ή Ιουλίου 1974 παραμένει βαθιά χαραγμένη στη συλλογική μνήμη του Ελληνοκυπριακού λαού, ως η μέρα που το νησί μας βίωσε τον βίαιο και ανελέητο βιασμό του από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις. Υπό το πρόσχημα της προστασίας των (Τουρκοκυπρίων), η Τουρκία εξαπέλυσε την λεγόμενη “Επιχείρηση Αττίλας”, μια πράξη εισβολής που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και εκτοπισμένους.
Αυτή η εισβολή, που ξεκίνησε πέντε μόλις μέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ωμή παραβίαση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία ισχυρίστηκε πως ενεργούσε βάσει του άρθρου 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων, αλλά τα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο της Ευρώπης καταδίκασαν ομόφωνα την πράξη αυτή ως παράνομη στρατιωτική κατοχή.
Η πρώτη φάση της εισβολής, γνωστή ως “Αττίλας 1”, οδήγησε στην κατάληψη του 3% του νησιού, με επίκεντρο την Κερύνεια και τις γύρω περιοχές. Μέσα σε τρεις μέρες, οι τουρκικές δυνάμεις είχαν ήδη καταφέρει να εδραιώσουν την παρουσία τους στο βόρειο τμήμα του νησιού. Στις 23 Ιουλίου κηρύχθηκε εκεχειρία, αλλά αυτό δεν έφερε την ειρήνη. Η καταστροφική συνέπεια της δεύτερης φάσης της επιχείρησης, “Αττίλας ΙΙ”, που ξεκίνησε στις 14 Αυγούστου, ήταν ακόμη πιο ολέθρια: μέσα σε μόλις τρεις μέρες, το 36,2% του νησιού τέθηκε υπό τουρκικό έλεγχο.
Οι συνέπειες αυτής της βαρβαρότητας ήταν τραγικές. Περίπου 3.000 Έλληνες Κύπριοι σκοτώθηκαν, ενώ 1.619 παραμένουν αγνοούμενοι μέχρι σήμερα. Περίπου 200.000 άνθρωποι, δηλαδή πάνω από το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού και το ένα τρίτο των Ελληνοκυπρίων, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, να γίνουν πρόσφυγες στην ίδια τους την Πατρίδα.
Οι αναμνήσεις αυτής της εποχής παραμένουν ζωντανές και βασανιστικές. Οι ιστορίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας μας, αναζωπυρώνουν την οργή και την αγανάκτηση μας. Ο Ισαάκ, ξυλοκοπημένος μέχρι θανάτου από Τουρκοκύπριους και μέλη των Γκρίζων Λύκων, και ο Σολωμός, που τον πυροβόλησαν καθώς προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία, είναι οι τραγικές φιγούρες που ενσαρκώνουν τον αγώνα μας.
Η αντίδραση από την Ευρώπη απογοητευτικοί, μας έφερε στο μυαλό την φράση του Γεώργιου Γρίβα Διγενή, «Αν λαχταράς την λευτεριά, σε ξένους μην ελπίζεις, μόνος σου πάρτη αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις», είναι μια διαχρονική υπενθύμιση της αξίας της αυτοθυσίας και της ατομικής ευθύνης στον αγώνα για την ελευθερία. Εκφράζει το πνεύμα της ανεξαρτησίας και την αποφασιστικότητα που απαιτείται για να αποκτήσει ένας λαός την ελευθερία του. Ο Γρίβας, με τη δράση του ως ηγέτης της ΕΟΚΑ, έδειξε ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται μέσα από τον δικό μας αγώνα, το δικό μας αίμα και τη δική μας θυσία. Η φράση αυτή, γεμάτη πατριωτισμό και αποφασιστικότητα, εμπνέει και παρακινεί κάθε Έλληνα να μην περιμένει τη σωτηρία από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά να παλεύει ακούραστα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας του, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Η οργή μας από την διχοτόμηση της Κύπρου μας δεν περιορίζεται μόνο στην απώλεια ζωών. Η καταστροφή της κληρονομιάς μας, η λεηλασία των εκκλησιών μας, η βεβήλωση των νεκροταφείων μας, όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα ανελέητης βαρβαρότητας. Η Τουρκία, με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους λεγόμενης και ως Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου το 1983, προσπαθεί να νομιμοποιήσει την κατοχή, αλλά η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει την περιοχή αυτή ως ΠΑΡΑΝΟΜΑ κατεχόμενη από τις τουρκικές δυνάμεις.
Η καρδιά κάθε Κύπριου πονάει για την σφαγή που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε. Η επιθυμία για δικαιοσύνη και επανένωση του νησιού μας παραμένει άσβεστη. Οι συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού συνεχίζονται, αλλά ο δρόμος προς την ειρήνη και την αποκατάσταση είναι μακρύς και δύσβατος.
Κανένας από εμάς δεν ξεχνά. Η μνήμη των ηρώων μας, οι θυσίες τους, οι πληγές που άφησε η κατοχή, όλα αυτά ζουν μέσα μας. Η αγάπη μας για την Πατρίδα, η αποφασιστικότητα μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη, είναι οι φλόγες που φωτίζουν το δρόμο μας. Η Κύπρος μας δεν είναι μόνο γη, είναι η ψυχή και η καρδιά μας, και για αυτήν θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, μέχρι να έρθει η μέρα της δικαίωσης και της επανένωσης.
Η Κύπρος μας είναι μια και Ελληνική, δεν φύγαμε ξεριζωθήκαμε.
Κανένας δεν ξεχνά ότι όλο αυτό το γεγονός έγινε διότι ιστορικά ούτε η Δύση βοήθησε αλλά εμπόδισε την ένωση Ελλάδας – Κύπρου που για αυτό σκοτώθηκαν τόσοι ήρωες Ελληνοκύπριοι.
Γρηγόρης Αυξεντίου
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο ανυπότακτος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, αποτελεί σύμβολο αληθινού πατριωτισμού και θυσίας. Με το θρυλικό του «Θα πολεμήσω και θα πεθάνω ως Έλληνας. Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η ΕΟΚΑ!», ο Αυξεντίου παραδόθηκε στον θάνατο με την ψυχή γεμάτη Ελλάδα, αναδεικνύοντας την ανδρεία και την αποφασιστικότητά του να παλέψει μέχρι τέλους για την ελευθερία της πατρίδας του. Η θυσία του στις φλόγες του Μαχαιρά είναι ένας φάρος που φωτίζει τον αγώνα μας για μια ελεύθερη και δικαιωμένη Κύπρο.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης:
Ο νεαρός Ευαγόρας Παλληκαρίδης, με την ακλόνητη πίστη του στην ελευθερία και την ένωση με την Ελλάδα, αποτελεί σύμβολο αγνότητας και θάρρους. Η τελευταία του επιστολή, όπου εκφράζει την παράξενη αγάπη του για την Ελλάδα και την επιθυμία του να πεθάνει για την πατρίδα, αγγίζει τις καρδιές μας και μας εμπνέει να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου. Η θυσία του στα 18 του χρόνια είναι μια υπενθύμιση της ανεκτίμητης αξίας του πατριωτισμού και της ανιδιοτελούς αγάπης για την πατρίδα.
Μάρκος Δράκος:
Ο Μάρκος Δράκος, ο ατρόμητος μαχητής της ΕΟΚΑ, με την απλή αλλά βαθιά φράση του «Είμαι Έλληνας, και το ότι πολεμώ για την ελευθερία της πατρίδας μου είναι για μένα το ύψιστο καθήκον», εκφράζει την απόλυτη αφοσίωση και το καθήκον προς την πατρίδα. Η δράση του και η θυσία του ενσαρκώνουν την ανυπότακτη ψυχή του Κυπριακού Ελληνισμού, ενθαρρύνοντας μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του νησιού μας.
Κυριάκος Μάτσης:
Ο Κυριάκος Μάτσης, με το απόλυτο θάρρος και την ακλόνητη πίστη του, δήλωσε «Αν θα πεθάνω, θα πεθάνω για την πατρίδα μου. Αν θα ζήσω, θα ζήσω για την πατρίδα μου». Αυτή η αποφασιστικότητα να ζήσει ή να πεθάνει για την ελευθερία της Κύπρου, αναδεικνύει την αληθινή φύση του πατριωτισμού του και μας παρακινεί να παραμείνουμε αμετακίνητοι στην πορεία μας προς την δικαίωση και την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Σπύρος Κυπριανού:
Ο Σπύρος Κυπριανού, πολιτικός ηγέτης και πατριώτης, δήλωσε κάποτε «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να πεθάνεις για την πατρίδα σου». Αυτή η δήλωση αντικατοπτρίζει την απόλυτη αφοσίωση στην Κύπρο και την Ελλάδα, ενθαρρύνοντας τους πολίτες να βάζουν το καλό της πατρίδας πάνω από προσωπικά συμφέροντα. Ο αγώνας και η αφοσίωσή του είναι πηγή έμπνευσης για όλους μας.
Μιχαλάκης Καραολής:
Ο Μιχαλάκης Καραολής, εκτελεσμένος από τους Βρετανούς μαζί με τον Ανδρέα Δημητρίου, φώναξε «Ζήτω η ΕΟΚΑ! Ζήτω η Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα!». Η αποφασιστικότητα και το πάθος του για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα είναι φλόγα που δεν σβήνει. Η θυσία του αποτελεί αιώνιο σύμβολο του αγώνα μας για την ελευθερία και την δικαιοσύνη, παρακινώντας μας να παραμείνουμε αμετακίνητοι στις αρχές και τις αξίες μας.
