Στη Βουλή, κατά τη δευτερολογία του, ο πρόεδρος της ‘Νίκης’, Δημήτρης Νατσιός, αναφέρθηκε στην αποτυχία της πολιτικής της κυβέρνησης στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Ζήτησε από τον πρόεδρο της Βουλής να μισθώσει λεωφορεία για να επισκεφθούν οι βουλευτές «τα Βριλήσσια, τη Βαρυμπόμπη, την Εύβοια, τον νομό Έβρου, τη Ρόδο, και το Ξυλόκαστρο», ώστε να σχηματίσουν εικόνα της κατάστασης.
«Θα ψάχνουμε με το μάτι μας σε ορίζοντα χιλιομέτρων για να βρούμε πεύκο, κυπαρίσσι, οποιοδήποτε δένδρο και το μόνο που θα αντιμετωπίζουμε θα είναι το απέραντο μαύρο. Αυτά πετύχατε. Να ξεκινάει μια πυρκαγιά από τον Βαρνάβα Αττικής και να φτάνει ανενόχλητη στα Βριλήσσια και στο Χαλάνδρι μέσα στον αστικό ιστό», δήλωσε ο κ. Νατσιός, προσθέτοντας: «Οι πολίτες πληρώνουν φόρους για να προστατεύετε τις ζωές και τις περιουσίες τους και εσείς καμαρώνετε ως υπερήφανοι ολετήρες».
Και καίτε τους Έλληνες και τους προκαλείτε. Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ τόσο βαριές φράσεις αλλά το επιτελικό σας κράτος, κύριε πρωθυπουργέ, είναι για τα παλιοσίδερα. Και η κυβέρνησή σας για σκράπ.
Αν ακούγατε τις συμβουλές που σας έδωσαν οι Γάλλοι πυροσβέστες που φέρατε, ότι η κατάσβεση χρειάζεται οργανωμένο σύστημα και όχι μόνο εναέρια μέσα, πιθανόν και να σας ακούγαμε. Αλλά εσείς τα ξέρετε όλα.
Συνεχίζοντας, ο κ. Νατσιός αναφέρθηκε στις πρόσφατες πλημμύρες της Αιτωλοακαρνανίας. «Το 112 εκεί δεν χτύπησε, όπως διαβάσαμε σε ημερήσια εφημερίδα, με συνέπεια ένας νυχτοφύλακας εργοταξίου να εγκλωβιστεί στο κουβούκλιό του και να βρεθεί κρεμασμένος και πνιγμένος πάνω σε μια ελιά επτά χιλιόμετρα μακριά», ανέφερε και διερωτήθηκε: «Ειλικρινά δεν ντρέπεστε; Τηλεφωνήσατε στη γυναίκα αυτού του άτυχου ανθρώπου να τις πείτε έστω συλλυπητήρια; Μόνο στο λεκανοπέδιο έχετε το μυαλό σας όπου ηχεί το 112 για ψύλλου πήδημα;».
Καταλήγοντας, ο κ. Νατσιός αναφέρθηκε εκ νέου στον ελληνοτουρκικό διάλογο, υποστηρίζοντας πως «τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και αδυσώπητα», ενώ διερωτήθηκε πότε σκοπεύει η κυβέρνηση να ενημερώσει τη Βουλή και «ποιες είναι οι αληθινές κόκκινες γραμμές μας με τις οποίες προσερχόμαστε στο διάλογο».
