Ανακάλυψη του ζητήματος των γερμανικών αποζημιώσεων με ιστορικές συμφωνίες που συνδέουν Ελλάδα και Γερμανία. Λίγο μετά το τέλος του πολέμου ανοίγει το θέμα για τις αποζημιώσεις που αφορούσαν όλες τις χώρες των Συμμάχων που υπέστησαν καταστροφές, λεηλασίες και μέτρησαν θανάτους λόγω της ναζιστικής Γερμανίας. Στη συνδιάσκεψη Επανορθώσεων του Παρισιού, το 1946 παίρνει μέρος και η Ελλάδα.
Οι απαιτήσεις της Ελλάδας στη συνδιάσκεψη του Παρισιού ανέρχονταν σε 14,644 δισ. δολάρια, και σε αυτό το ποσό δεν συμπεριλαμβανόταν το κατοχικό δάνειο. Τελικά, η συμφωνία προέβλεπε για την Ελλάδα ένα ποσό περί τα 7 δισ. δολάρια.
Το 1990 υπογράφεται στη Μόσχα η συνθήκη που έμεινε γνωστή ως 2 συν 4, η οποία έβαλε ταφόπλακα στο ζήτημα των αποζημιώσεων. Με αυτήν ρυθμίστηκαν όλα τα πολιτικά, εδαφικά και στρατιωτικά θέματα που βρίσκονταν σε εκκρεμότητα, αλλά δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη περί αποζημιώσεων.
Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι έχουν υπάρξει φωνές στη Γερμανία που υποστηρίζουν το ελληνικό αίτημα, όσο κι αν οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μείνει στα λόγια. Χαρακτηριστική ήταν η ανακοίνωση της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα το 1988, στην οποία ανέφερε ότι η τελική διευθέτηση των αξιώσεων έναντι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας συνδέεται με τη Συμφωνία του Λονδίνου της 27ης Φεβρουαρίου 1953.
Το θέμα εξακολουθεί πάντως να απασχολεί τη Γερμανία, όπως αποδείχθηκε από την πρόσφατη επίσκεψη Στάινμαγερ στην Ελλάδα, με τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης να καταγράφουν τις ελληνικές αντιδράσεις και κυρίως των ανθρώπων που προέρχονται από τους τόπους μαρτυρίου που επισκέφτηκε ο πρόεδρος της χώρας.
