Τα χρόνια κυλούν… οι πληγές, όμως, παραμένουν ανοιχτές, χαίνουσες. Οι πληγές που θυμίζουν τις τραγωδίες, τα τραύματα, τις ανείπωτες Οδύσσειες του Ελληνισμού.
*Άρθρο του Κωνσταντίνου Π. Γκιουλέκα Βουλευτή Α’ Θεσσαλονίκης της ΝΔ π. Υπουργού
Οι γενιές αλλάζουν… η μνήμη, όμως, πρέπει να παραμένει ζωντανή. Όχι για να τροφοδοτεί το μίσος αλλά για να διδάσκει τι συνέβη κάποτε σε τούτη την γη και στην γη των πατέρων και των πάππων μας, στις πατρογονικές εστίες μας. Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι ποια ήταν τα τραγικά «πολιτικά παιχνίδια» των Μεγάλων Δυνάμεων σε βάρος των Ελλήνων, ποια ήταν τα ολέθρια λάθη τα δικά μας που οδήγησαν σε εκατόμβες θυμάτων, σε απώλεια πατρίων εδαφών, σε Γενοκτονίες.
14 Σεπτεμβρίου… Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Εκείνος ο μαύρος Αύγουστος και Σεπτέμβριος του 1922, η αυλαία της Μικρασιατικής Καταστροφής με την απώλεια της Σμύρνης και των άλλων ελληνικών πόλεων της Ιωνίας, της Μικράς Ασίας και το ενάμιση εκατομμύριο των προσφύγων. 14 Σεπτεμβρίου… Μια Γενοκτονία που έρχεται να προστεθεί στο μακρύ, ματωμένο κατάλογο των θυσιών του Γένους, όπως και η 19η Μαΐου, η Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μέσα στις τραγικές ημέρες που ζούμε, με την ανείπωτη καταστροφή στον θεσσαλικό κάμπο, δεν πρέπει να ξεχνάμε τέτοιους σημαντικούς και σημαδιακούς για την πορεία του Έθνους «μαύρους σταθμούς», τις καταστροφές και τις θυσίες, που οι συνέπειές τους μας συνοδεύουν ως τις ημέρες μας… Και θα συνεχίσουν να μας συνοδεύουν όσο θα κρατιέται η εθνική συνείδηση υψηλά, όσο κάποιοι δεν θα κουραστούν να θυμίζουν στους επερχόμενους τι δεν πρέπει να ξεχνούν, τι οφείλουν να θυμούνται, ως παρακαταθήκη που θα την κληροδοτούν από γενεά σε γενεά.
Είναι χρέος τιμής για όλους εμάς, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα προσφύγων, να κοιτάζουμε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ποιες είναι οι ρίζες μας, ποιος είναι αυτός ο πανάρχαιος πολιτισμός που κουβαλάμε μέσα μας, από που ερχόμαστε. Μόνον τότε θα είναι τα βήματά μας προς το μέλλον στέρεα και στιβαρά, όταν γνωρίζουμε, όταν θυμόμαστε, όταν τιμούμε τους νεκρούς μας, όταν μαθαίνουμε τους αγώνες τους, όταν κρατάμε άσβεστό το καντήλι της μνήμης.
Δείτε επίσης: Γκιουλέκας στην POLITIC: «Η ελληνοτουρκική προσέγγιση»
