Η πρώτη παρατήρησή μου αφορά την οριστική και μη αναστρέψιμη πορεία ανάκαμψης συνολικά της εθνικής μας οικονομίας. Πιστεύω ότι σήμερα δεν συντρέχει ουσιαστικά κανείς από τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στην υπερδεκαετή κρίση, η οποία ταλαιπώρησε και πόνεσε την ελληνική κοινωνία. Μια οικονομία η οποία παράγει πια σταθερά πρωτογενή πλεονάσματα. Μια οικονομία πιά που μπορεί να μειώνει και το πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος το οποίο κληρονομήσαμε με τους πιο γρήγορους ρυθμούς στην Ευρώπη. Μια οικονομία στην οποία τα δημόσια έσοδα αυξάνονται παρά το γεγονός ότι οι φόροι και οι εισφορές μειώνονται. Μια οικονομία στην οποία ο τραπεζικός κλάδος έχει εξυγιανθεί ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στον ουσιαστικό του ρόλο που είναι η χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας. Μια οικονομία όπου το εξωτερικό έλλειμμα υποχωρεί και όλα αυτά αποτυπώνονται στην ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας αλλά και στην εμπιστοσύνη ξένων οίκων και αγορών, κάτι που αποτυπώνεται και στην αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού της χώρας και της πορείας των ελληνικών ομολόγων
.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα συστηματικής δουλειάς πενταετίας, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να παρουσιάζεται σήμερα στην Ευρώπη ως παράδειγμα προς μίμηση. Μια οικονομία που κατάφερε να πετύχει κάτι το οποίο δεν είναι πολύ εύκολο. Να μπορεί να συνδυάσει από την μία την δημοσιονομική πειθαρχία και επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων με μια δυναμική ανάπτυξη που ξεπερνά κατά πολύ τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Και όλα αυτά σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, με προβλέψιμους εκλογικούς κύκλους και με μια κυβέρνηση που έχει αποδείξει ότι μπορεί να υλοποιεί την πολιτική της με αξιοπιστία.
