H περίοδος των εγκαινίων της ΔΕΘ πάντα μου προκαλούσε αμηχανία και την αίσθηση ότι η πόλη μου πολιορκείται.
Σύσσωμος ο κρατικός μηχανισμός προελαύνει προς το βορρά, σε μια πόλη που δεν έχει τις υποδομές να φιλοξενήσει τόσα πολυτελή αυτοκίνητα, τόσο καλοντυμένο με φακέλους ανά χείρας κόσμο. Είναι το ίδιο αίσθημα που σε διακατέχει όταν έχεις μουσαφίρηδες στο σπίτι σου και ανυπομονείς τη στιγμή που θα σου «αδειάσουν τη γωνιά». Νωρίτερα φυσικά έχεις κάνει τη μεγάλη φασίνα, έχεις κολλαρίσει τα σεμέν, και φυλάξει στο μπουφέ τα σιροπιαστά από την Πόλη.
Το πανηγύρι για τους δημοσιογράφους της πόλης ξεκινά λίγες μέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα, καθώς προηγούνται «πολύ σημαντικές» επισκέψεις από κυβερνητικά στελέχη. Τόσο οι δημοσιογράφοι όσο και οι τοπικοί άρχοντες επιδίδονται σε έναν άτυπο ανταγωνισμό να αποδείξουν ότι έχουν την οικειότητα να χτυπήσουν τη πλάτη του Αθηναίου πολιτικού, και εξηγούν πόσο προσωπική σχέση έχουν με τον πρωθυπουργό. Άλλωστε στην Θεσσαλονίκη του 1 εκατομμυρίου και βάλε, τα πάντα διαδίδονται και μαθαίνονται.
Γίνεται πραγματική δουλειά και διαβουλεύσεις αυτές τις μέρες; Κατηγορηματικά όχι!
Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να διώξουν τη μούχλα του Βαρδάρη, ανεβάζουν στορις με δημοφιλείς πολιτικούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και κομπάζουν ότι απέσπασαν τις καλύτερες παραπολιτικές ειδήσεις. Οι βουλευτές έρχονται για να παρακολουθήσουν την ομιλία του πρωθυπουργού, να τους δείξει η τηλεόραση και να πεισθεί ο ψηφοφόρος τους ότι βρίσκεται στην καρδιά των πολιτικών εξελίξεων.
Και όταν με το καλό ρίξει αυλαία αυτό το επίσημο πανηγύρι, ένα «Ουφ» βγαίνει από όλα τα στόματα των Θεσσαλονικέων. Βαρύ, θεσσαλονικιώτικο.
Και επανέρχεται η πόλη των φαντασμάτων, που λέει ο Μαζάουερ. Μία πόλη σκοτεινή, συντηρητική, εσωστρεφής, που συχνά συνομιλεί μόνο με τον εαυτό της και δε θέλει να παραδεχτεί πόσο μεγάλα είναι τα παραμύθια της. Μία πόλη ποτισμένη με βυζαντινή υγρασία, μία πόλη που λένε ότι αλλάζει λιγότερο από όλες. Μετά από απουσία 20-30 χρόνων, την αναγνωρίζεις ακόμα.
Ο κ. Μητσοτάκης έκανε σαφή «την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει ένα σχέδιο έργων που όμοιό του δεν έχει ποτέ γνωρίσει η Θεσσαλονίκη στο παρελθόν, ώστε το 2030 η Θεσσαλονίκη πραγματικά να είναι η πόλη που αξίζει στους κατοίκους της, στους φοιτητές της, στους επενδυτές που θα έρθουν να επενδύσουν».
Καλοδεχούμενες και επιβεβλημένες οι επενδύσεις, αλλά αυτό που πραγματικά λείπει από την πόλη είναι η ελπίδα.
Και το φως. Και το πράσινο.
Αφού το γράφει και ο Καβάφης, «Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους».
Αφού πάλι Τσιμισκή με Αριστοτέλους θα ξαναβρεθούμε.
Αφού εκεί μυρίζει τσουρέκι.
Όλα τα «Αφού» μαζί.
Δείτε επίσης: Μητσοτάκης από ΔΕΘ: «Όχι, σε ανασχηματισμό λίγο πριν τις εκλογές»
