Την εμπιστεύεσαι με το χαίρω πολύ. Έχει διαπεραστική ματιά από αυτές που μένουν στη μνήμη ισόβια, με αυθεντικό χαμόγελο και σφικτή χειραψία. Διαφανής, γνήσια…Σαλονικιά γαρ. Η Ράνια Θρασκιά ανακοίνωσε μόλις πριν τρεις εβδομάδες ότι είναι υποψήφια βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Θεσσαλονίκης. Έκπληξη για πολλούς, «πιο έτοιμη από ποτέ», για την ίδια. Δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, αλλά έχει πολιτικό λόγο. Πολιτικό λόγο για τα κοινωνικά θέματα, για την εκπαίδευση και τη ψυχική υγεία. Σε έναν κόσμο που ξεστομίζει επιλεκτικά ψέματα και αποσιωπά μεγάλες αλήθειες, η ίδια παραδέχεται ότι πάνω σε αυτούς τους τoμείς δουλεύει χρόνια, και για αυτά θα αγωνιστεί. Φεύγοντας από το χώρο που έλαβε χώρα η συνέντευξη και αποχαιρετώντας την, μου υπενθυμίζει την εκδήλωσή της, την Τετάρτη 17 Μαΐου με θέμα «Εργαζόμενη Μητέρα», στην οποία θα μοιραστεί με άλλες μητέρες τις αγωνίες για αυτόν τον απαιτητικό ρόλο. «Έλενα καλό είναι να έρθεις», μου λέει και μου κλείνει το μάτι. «Με κατάλαβε. Τι σου είναι αυτοί οι ψυχολόγοι», σκέφτομαι.
Κάμερα/ Επεξεργασία βιντεο: Κωστής Δέσκας
*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το ξενοδοχείο Grand Hotel Palace
Δείτε τη συνέντευξη:
Διαβάστε τη συνέντευξη:
–Κ. Θρασκιά, βαρύ το φορτίο της υποψηφιότητας ωστόσο κράτησα αυτό που είπατε σε μια πρόσφατη τηλεοπτική σας εμφάνιση «Τρέμω, φοβάμαι αλλά μόνο που το τολμάω, για μένα αυτό είναι επιτυχία»…
Κάθε τι καινούργιο που φέρει τόση μεγάλη ευθύνη είναι σίγουρα τρομακτικό. Ενώ σε αυτη τη φάση της ζωής μου με βρίσκει πιο έτοιμη από ποτέ, παράλληλά με τρομάζει ακριβώς γιατί καταλαβαίνω και κατανοώ την ευθύνη. Αυτή αποδέχτηκα ουσιαστικά μαζί με την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα.
–Έχετε πει ότι δεν είστε κομματικοποιημένη επομένως υποθέτω ότι βρέθηκαν οι κοινές συνισταμένες με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Επιγραμματικά ποιες είναι αυτές;
Τα βασικά σημεία που συζητήσαμε με τους ανθρώπους του κόμματος και τον Πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα, αφορούν αυτά που και εγώ γνωρίζω καλά, το κομμάτι της εκπαίδευσης και της ψυχικής υγείας. Το όραμά μου διαμορφώθηκε από τους ρόλους που και εγώ καλούμαι να εκπληρώσω, καθώς είμαι μητέρα, επιχειρηματίας, δημοσιογράφος και κυρίως πολίτης. Υποψήφια είμαι μόλις τρεις εβδομάδες.
Το όραμά μας για μια κοινωνία πιο δίκαιη, για πρόσβαση σε δομές ψυχικής υγείας, για τομές που πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα στην εκπαίδευση, ήταν η κοινή μας συνισταμένη και έτσι στρατεύτηκα και εγώ στον αγώνα για «Δικαιοσύνη παντού».
–Θέματα κοινωνικά, εκπαίδευσης και ψυχικής υγείας είναι όπως είπατε τα θέματα που μπορείτε να υπηρετήσετε και να υποστηρίξετε. Πώς θα χαρακτηρίζατε την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αφορούν την οικογένεια και κυρίως τα παιδιά στην ελληνική κοινωνία από την πολιτεία;
Δε μου αρέσει ποτέ να γίνομαι ισοπεδωτική. Φυσικά και έχουν γίνει βήματα αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά. Θεωρώ ότι πρέπει να μπουν συγκεκριμένα μαθήματα στο σχολείο. Σήμερα αποτυπώνεται πάρα πολύ έντονα το θέμα της βίας, ενδοοικογενειακής και μη, της εγκληματικότητας στους δρόμους. Αυτό μπορούμε να το προσεγγίσουμε από τη μία κατασταλτικά και από την άλλη με προληπτικά μέτρα. Σαφώς η πρόληψη είναι ένας τομέας πιο νευραλγικός, για αυτό πρέπει να δείξουμε στις επόμενες γενιές πώς να βρίσκουν άλλους τρόπους να εκφράσουν την ένταση των συναισθημάτων, την επιθετικότητα, γνωρίζοντας τον εαυτό τους μέσα από μαθήματα όπως είναι η ενσυναίσθηση, και το μάθημα κοινωνικής ευθύνης.
Αυτό που βλέπουμε εμείς και τελικά γίνεται θέμα σε ένα δελτίο ειδήσεων με τη χειρότερη μορφή του, ξεκινά από άτομα που κάποτε υπήρξαν παιδιά μέσα σε δυσλειτουργικές οικογένειες. Αν αυτοί οι γονείς είχαν λάβει συμβουλευτική, θα μεταβόλιζαν όλη αυτή τη δυσκολία σε κάτι λειτουργικό και όχι στη βία που φτάνει μέχρι και το έγκλημα.
–Αυτο που αναφέρετε αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι στις εκλογές ακούμε συνεχώς τη λέξη «μέλλον» χωρίς ωστόσο να μιλάμε καθόλου για τους σημερινούς δεκάχρονους, δωδεκάχρονους που στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν το μέλλον…
Γίνονται αναφορές αλλά είναι θεωρητικές, ακαδημαϊκές. Χρειαζόμαστε πιο συγκεκριμένες λύσεις που θα στηρίξουν την εργαζόμενη μητέρα, τους έφηβους και τα παιδιά. Ένα από τα πολύ σημαντικά σημεία του κοινωνικού συμβολαίου με το λαό που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας, είναι αυτό της πρόσβασης για όλα τα παιδιά στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Αυτό ανακουφίζει σε ένα τεράστιο βαθμό ένα μείζον πρόβλημα που στην πραγματικότητα είναι κοινωνικό. Όταν μια μητέρα πρέπει να πάει στη δουλειά και δεν έχει λύση για το παιδί της, αυτό είναι ολέθριο, δημιουργώντας μια κατάσταση δύσκολων συναισθημάτων, τα οποία διοχετεύονται μέσα στο οικογενειακό σύστημα, και αν εκεί προσθέσουμε και τα οικονομικά προβλήματα και τα προβλήματα της καθημερινότητας, αντιλαμβάνεστε πόσο ασφυκτικό είναι το κλίμα για τις οικογένειες. Εγώ θέλω αυτό μέσα από πολιτικές και δομές να αντιστραφεί.
–Αν αύριο μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στα σχολεία και στην πρωτοβάθμια ψυχική υγεία ποιο θα ήταν αυτό;
Στα σχολεία σίγουρα θα έπρεπε να διευρυνθεί ο ρόλος του σχολικού ψυχολόγου καθώς ναι μεν έχει θεσμοθετηθεί αλλά ένας σχολικός ψυχολόγος με 2-3 ώρες την ημέρα που απασχολείται σε 3-4 σχολεία, δε λύνει το πρόβλημα. Ο σχολικός ψυχολόγος θα πρέπει να έχει ένα πολύ νευραλγικό ρόλο, γιατί ακούει τους τρεις φορείς, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά, προς όφελος των παιδιών. Χρειάζονται δηλαδή περισσότεροι ψυχολόγοι με διευρυμένο ρόλο, και φυσικά άτομα που θα περνούν από συγκεκριμένη εκπαίδευση προκειμένου να υπηρετήσουν αυτόν το τόσο ζωτικής σημασίας ρόλο. Αυτό θα ανακουφίσει σε ένα μεγάλο βαθμό το σχολικό σύστημα.
Σε σχέση με τη ψυχική υγεία, μιλώντας από τη Θεσσαλονίκη για τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα για την πληγή του δημόσιου ψυχιατρικού νοσοκομείου που διαιωνίζεται σε βαθμό κακουργήματος, θεωρώ ότι θα πρέπει να λυθεί άμεσα το πρόβλημα. Πρέπει να υπάρχουν δομές ημερήσιας νοσηλείας, φροντίδας και συμβουλευτικής και να είναι προσβάσιμες στο μεγαλύτερο μέρος, αν όχι σε όλο, του πληθυσμού. Η ημερήσια συμβουλευτική σημαίνει ότι όταν ο άνθρωπος βιώνει την υπέρτατη δυσκολία δε θα τη μεταβολίσει σε παραβατικότητα.
–Πιστεύετε τα επιδόματα ευαλωτότητας πρέπει να συνδέονται με τη σχολική φοίτηση; Η ΝΔ στηλιτεύει το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι ναι μεν καλό είναι να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, αλλά να παίρνουν τα επιδόματα ανεξαρτήτως από το αν θα πηγαίνουν ή όχι. Τι πιστεύετε πάνω σε αυτό;
Τα επιδόματα όταν είναι εφήμερα δε λύνουν τα προβλήματα. Χαρτζιλίκι δε χρειάζεται κανένας. Είναι στα όρια του “χτυπάω” την αξιοπρέπεια των νέων και των οικογενειών τους. Όταν αυτά έχουν ένα μόνιμο χαρακτήρα προφανώς ανακουφίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό.
Είμαι πολύ χαρούμενη που στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει δωρεάν σίτιση σε νηπιαγωγεία και δημοτικά. Ξέρετε, υπάρχει το σύνδρομο του άδειου ψυγείου στις οικογένειες. Είναι πολύ σκληρό για έναν μπαμπά ή μια μαμά να απαντήσει στο παιδί του γιατί το ψυγείο είναι άδειο. Αλλά και αυτά είναι μέτρα που δεν αντιμετωπίζουν το σύμπτωμα. Εμείς θέλουμε να μη νοσεί η κοινωνία. Προφανώς και πρέπει να ανακουφιστούν ως προς το σύμπτωμα που είναι η φτωχοποίηση αλλά προφανώς πρέπει να υπάρχουν θέσεις εργασίας, με αξιοπρεπείς μισθούς για να μη φτάνουμε να χρειαζόμαστε τα επιδόματα. Σαν ενισχυτικό μέτρο πρέπει να υπάρχει και η δωρεάν σίτιση των παιδιών στα σχολεία, και τα επιδόματα, και το επίδομα παιδιού που θα αντικαταστήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το επίδομα μητέρας, αρκετά πιο ενισχυμένο και μόνιμο.
–Ποια είναι η άποψή σας για το πανεπιστημιακό άσυλο και την πανεπιστημιακή αστυνομία;
Οι αστυνομικοί μας, το ρόλο των οποίων σέβομαι και εκτιμώ απεριόριστα, πρέπει να είναι στις γειτονιές για να αυξηθεί το αίσθημα ασφάλειας, ειδικά στη Θεσσαλονίκη όπου παρατηρείται μια γεωμετρική αύξηση της βίας στους δρόμους. Η αστυνομία πρέπει να είναι εκεί στο φυσικό της χώρο πλάι πλάι στον πολίτη και να νιώθουμε όλοι ασφαλείς. Το πανεπιστήμιο είναι φυτώριο ιδεών, είναι το μέρος όπου τα νέα μυαλά της χώρας πρέπει να ανθίσουν και πρέπει να μείνουν σε αυτή τη χώρα. Γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι να εκπαιδεύονται αυτά τα σπουδαία μυαλά και τελικά να μη μπορεί κανείς να τα κρατήσει στη χώρα. Συνεπώς προφανώς πρέπει να είναι ασφαλές το πεδίο, γιατί αλλιώς δεν ανθίζουν και οι ιδέες, ωστόσο η πρόνοια για τα πανεπιστήμια δεν πρέπει να είναι η παραβατικότητα. Για το άσυλο εγώ λέω ναι, υπό προϋποθέσεις. Ξέρετε δεν πιστεύω ή στο ένα ή στο άλλο. Ή ασυδοσία ή έλεγχος σε βαθμό που δε μπορούν να ανασάνουν οι νέοι. Πιστεύω στο συνδετικό «και». Προστασία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και των μυαλών αυτών που η χώρα πρέπει να φροντίσει να κρατήσει εδώ.
-«Με λογική και ευαισθησία για τη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα». Μένω στο πρώτο μέρος του σλόγκαν σας. Μέχρι στιγμής ποιο ήταν το πιο χρήσιμο στη ζωή σας; Η λογική ή η συναισθηματική νοημοσύνη σας;
Το ένα βοηθάει το άλλο. Τα συναισθήματά μας και η λογική διεργασία εκπορεύονται από τον ίδιο εγκέφαλο. Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την όποια δυσκολία έρθει μπροστά μας, χρειάζεται να έχουμε λογική. Αυτό ισχύει τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Δε μπορούμε να είμαστε αιθεροβάμονες, ούτε να τάζουμε πράγματα τα οποία δε μπορούν να γίνουν.
Η ευαισθησία είναι αυτή που θα κάνει την επιβίωση… ζωή. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να επιβιώνουμε αλλά για να ζούμε. Γι’ αυτόν τον λόγο η κατάθλιψη σαρώνει όλες τις δυτικές κοινωνίες. Ξέρετε, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Ψυχικής Υγείας, είχε χαρακτηρίσει ως πανδημία την κατάθλιψη πριν από τον κορονοϊό. Το άγχος με το οποίο ζούμε και η ψυχική πίεση είναι τεράστια στους ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα.
Τα κράτη δυστυχώς όχι μόνο συντηρούν αυτήν την κατάσταση αλλά την πολλαπλασιάζουν. Η Φινλανδία, η Δανία και η Σουηδία για παράδειγμα, είναι χώρες με βαθιά κοινωνικά προβλήματα, ωστόσο οι πολίτες νιώθουν ευτυχισμένοι. Όταν τους ρωτούν γιατί νιώθετε ευτυχισμένοι, η απάντηση είναι επειδή νιώθουν ασφαλείς! Νιώθουν ότι το κράτος είναι δίπλα τους κι όχι απέναντί τους. Υπάρχουν δομές, και η εργαζόμενη μητέρα ξέρει ότι θα μπορέσει να μείνει με το παιδί της χωρίς να χάσει τη δουλειά της, και το κράτος θα τη στηρίξει αν κάνει δεύτερο και τρίτο παιδί. Με όλους αυτούς τους τρόπους, λύνουν και το δημογραφικό τους πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλά στη λίστα των προβλημάτων που αναδεικνύονται, ωστόσο εγώ θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό.
–Θα σταθώ στο δεύτερο μέρος του συνθήματος «για τη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα». Σας άκουσα να λέτε σε συνέντευξή σας ότι σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς, εγώ ζω τα προβλήματα έτσι όπως τα ζει η μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας, είμαι εργαζόμενη μητέρα, ξέρω πόσο κοστίζει ένα κιλό φέτα επειδή εγώ η ίδια θα πάω στο σούπερ μάρκετ. Αυτό που λέτε είναι δεκτό με την ευρεία έννοια του βουλευτή ωστόσο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κι εσείς δε ζείτε σε καθημερινή βάση τα προβλήματα ενός κατοίκου της Α’ Θεσσαλονίκης. Συνεπώς πώς μπορείτε να εκπροσωπήσετε αυτόν τον κάτοικο και να διεκδικήσετε γι’ αυτόν από την κεντρική εξουσία;
Ακριβώς γιατί με την έννοια της εγγύτητας είμαι κοντά στην κεντρική εξουσία. Ζώντας στην Αθήνα και επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη όπου είναι η οικογένειά μου, βλέπω όλα αυτά που δε γίνονται ενώ θα έπρεπε να γίνουν. Στην Αθήνα η Θεσσαλονίκη είναι γνωστή για «όλα όσα δεν έγιναν». Δεν αναφέρομαι μόνο στο μετρό ή στα αρχαία της Βενιζέλου. Αναφέρομαι σε μια πόλη η οποία είναι παρατημένη. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τη Θεσσαλονίκη και τη βλέπω να είναι σε ολοένα και πιο δύσκολη κατάσταση, πονάει η ψυχή μου. Τα μαγαζιά είναι κλειστά, υπάρχουν γκράφιτι παντού, και γενικά βλέπω μια εικόνα εγκατάλειψης.
Αγαπάμε την πόλη μας και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτήν, αλλά λυπάμαι που ο τουρισμός πέφτει κατακόρυφα μόνο στη Θεσσαλονίκη ενώ όλη η Ελλάδα περιμένει μια εκπληκτική χρονιά σε σχέση με τον τουρισμό. Δε γίνεται να μην έχει η πόλη σύνδεση με τα νησιά, ούτε να μην υπάρχουν συμβάσεις με πόλεις του κόσμου οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν τουριστικό προϊόν.
–Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας για τη Θεσσαλονίκη;
Η Θεσσαλονίκη θα πρέπει να βγει μπροστά και να γίνει πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Θα πρέπει σίγουρα να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας μεταξύ των πολιτών και να μην αισθάνονται τόσο εγκαταλελειμμένοι από την κεντρική εξουσία. Θα πρέπει να κατατεθούν εδώ και τώρα προτάσεις και λύσεις για τη βία σε κάθε της μορφή. Η Θεσσαλονίκη γίνεται γνωστή τον τελευταίο καιρό για φρικτά πράγματα τα οποία συμβαίνουν στην πόλη. Αυτό εξηγείται όπως εξηγούνται κοινωνικά τα φαινόμενα βίας σε όλες τις φτωχοποιημένες περιοχές του πλανήτη. Μέσα στην οικογένεια υπάρχει θυμός, υπάρχει αδιέξοδο και ένα ασφυκτικό περιβάλλον το οποίο πολλαπλασιάζεται όταν βγαίνεις στην κοινωνία. Στη Θεσσαλονίκη βλέπω θυμωμένους κατοίκους.
–Υπάρχει κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης που σας συγκινεί;
Με συγκινεί η γειτονιά μου. Έχω μεγαλώσει στις Συκιές σε μια δύσκολη και πυκνοκατοικημένη γειτονιά με «ζορισμένους» ανθρώπους. Άκουγα καβγάδες και αναρωτιόμουν γιατί μαλώνουν οι άνθρωποι. Την ίδια στιγμή όμως «ζεστά» βλέμματα και «ανοιχτές» καρδιές. Ακόμη και σήμερα υπάρχει όλη αυτή η ζεστασιά η οποία με συγκινεί πάντα.
–Η γειτονιά σας άλλαξε ή είναι ίδια μετά από τόσα χρόνια;
Αυτό που έχω να πω για τη γειτονιά μου, είναι ότι έχει καταπληκτική θέα, έναν απίστευτο ορίζοντα μέχρι τον Όλυμπο, κάτι το οποίο μας δίνει ανάσες. Αυτό που δεν άλλαξε είναι οι «ζεστές» ματιές και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων – γειτόνων. Ταυτόχρονα όμως δεν άλλαξαν ούτε τα προβλήματα, αντίθετα βάθυναν. Η γειτονιά μου έχει φτωχοποιηθεί, κάτι που με λυπεί βαθιά.
–Στα στενά της Άνω Πόλης έχει ένα σύνθημα στον τοίχο το οποίο λέει «πολλές φορές πεθυμώ τον εαυτό μου». Σας λείπει κάποιο κομμάτι του εαυτού σας από το παρελθόν;
Στην Άνω Πόλη έχω περάσει πολύ ωραία ως έφηβη. Μεγάλωσα με τον αδερφό μου με τον οποίο έχουμε πολύ μικρή διαφορά, είχαμε κοινές παρέες οπότε υπήρχε μεγάλη ελευθερία και ασφάλεια. Ήμουν πάντα κάτω από τις «φτερούγες» του οπότε η οικογένειά μας, μας εμπιστευόταν πολύ. Λυπάμαι που τα παιδιά μου δεν έχουν αυτήν την ελευθερία και να περπατήσουν στον δρόμο με τον τρόπο που το έκανα εγώ. Όταν βιώνω συναισθήματα με ανεμελιά, αυτά πάντα με γυρίζουν στη Θεσσαλονίκη. Όλες μου οι αναφορές και τα ανέμελα χρόνια, συνδυάζονται με αυτήν την πόλη.
Για εμένα το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να μπορέσουμε από οποιαδήποτε θέση, να εξασφαλίσουμε ότι οι επόμενες γενιές θα περπατάνε ξέγνοιαστα στην πόλη όπως κάναμε εμείς. Θέλω τα παιδιά μου να μάθουν την πόλη μου η οποία είναι και μισή τους γενέτειρα και να την περπατάνε χωρίς φόβο.
