«Η τραγωδία των Τεμπών ήρθε να εντείνει ένα γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης, να πυροδοτήσει ευρύτερες κινητοποιήσεις. Μέσα στο γενικό καθεστώς επισφάλειας που βιώνουν οι νέοι, ήρθε να προστεθεί άλλη μια τραγική παραδοχή, ότι η πολιτεία δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν το βασικό, την ίδια την ανθρώπινη ζωή», υπογραμμίζει, σε συνέντευξή του στην www.politic.gr, ο Κωνσταντίνος Βλαχάκης.
Συνέντευξη στον Γιάννη Συμεωνίδη
Ο γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία επισημαίνει πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στις κρίσεις, η ακρίβεια τους έχει γονατίσει κι έχει υποβαθμίσει τη ζωή τους, για ανθρώπους που έχουν γεμίσει με απογοήτευση κι αναζητούν διέξοδο.
«Ακόμα κι αν για τα κυρίαρχα ΜΜΕ ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν μπορεί να γίνει φορέας υποδοχής της λαϊκής αγανάκτησης, η αλήθεια είναι τελικώς διαφορετική, αποτυπώνεται καθημερινά στους κοινωνικούς χώρους, στο αίτημα “να φύγει ο Μητσοτάκης”, στην ελπίδα και τη διέξοδο που επιζητούν οι πολίτες σε μια νέα πολιτική αλλαγή, στην πίστη ότι η δεύτερη φορά αριστερά “θα τα πάει ακόμα καλύτερα”», εκτιμά ο κ. Βλαχάκης.
Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρεί κρίσιμο παράγοντα τη συμμετοχή της νεολαίας στην προσεχή εκλογική μάχη, πιστεύοντας ότι θα καθορίσει την έκβασή της: «Αυτή τη δυναμική φοβάται ο κ. Μητσοτάκης και μεταθέτει τις εκλογές όλο και πιο μετά, για να γίνουν το καλοκαίρι, εντός της τουριστικής περιόδου που πολλοί νέοι θα εργάζονται μακριά από τη μόνιμη κατοικία τους», συμπληρώνει.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη Βλαχάκη:
Το ότι πολλά από τα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος ήταν νέοι άνθρωποι είναι ο προφανής λόγος που έβγαλε χιλιάδες νέες και νέους στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Είναι, όμως, μόνο αυτός ο λόγος;
Το δυστύχημα των Τεμπών, που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία και έχει προκαλέσει δικαίως ένα τεράστιο κύμα πρωτοφανών κινητοποιήσεων, με αποκορύφωμα την μαζική απεργία της Τετάρτης, σε όλη τη χώρα. Ανάμεσα σε αυτούς, χιλιάδες νέοι και νέες, μαθητές, φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι, που είδαν τους συνομήλικούς τους να χάνονται τόσο άδικα. Το τραγικό αυτό γεγονός τους προκάλεσε θλίψη και οργή, έχει πυροδοτήσει συνεχείς κινητοποιήσεις σε σχολεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αναμφίβολα, αποτέλεσε την σπίθα για μια γενικευμένη αντίδραση των νέων ανθρώπων, που εξεγείρονται βλέποντας ότι η πολιτεία δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών. Τους κατακλύζει το κύμα της αδικίας, ειδικά όταν βλέπουν την κυβέρνηση μέχρι σήμερα να προσπαθεί να συσκοτίσει τα πραγματικά αίτια, να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες, να τα ρίξει όλα στο «ανθρώπινο λάθος». Και όλο αυτό έρχεται να προστεθεί στη συσσωρευμένη αγανάκτηση των τελευταίων χρόνων, που ξεκίνησε από την πανδημία, όπου οι νέοι άνθρωποι στοχοποιήθηκαν. Για την κυβέρνηση και εκεί η επιλογή ήταν ίδια, επικοινωνιακή διαχείριση, επίκληση της ατομικής ευθύνης και συγκάλυψη των ευθυνών της. Αλλά συνεχίστηκε σε μια σειρά από άλλες κυβερνητικές πολιτικές όπως π.χ. στα πανεπιστήμια, όπου οι φοιτητές απαξιώθηκαν και βίωσαν την καταστολή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στις κρίσεις, η ακρίβεια τους έχει γονατίσει και έχει υποβαθμίσει τη ζωή τους, που έχουν γεμίσει με απογοήτευση και αναζητούν διέξοδο. Το τραγικό αυτό γεγονός ήρθε να εντείνει, λοιπόν, ένα γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης, να πυροδοτήσει ευρύτερες κινητοποιήσεις. Μέσα στο γενικό καθεστώς επισφάλειας που βιώνουν οι νέοι, ήρθε να προστεθεί άλλη μια τραγική παραδοχή, ότι η πολιτεία δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν το βασικό, την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Πολλοί ισχυρίζονται πως εξαιτίας και του επώδυνου συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, του τρίτου μνημονίου και της διάσπασής του το κόμμα απώλεσε το ριζοσπαστισμό του, στοιχείο που θα το βοηθούσε σήμερα στην προσπάθειά του να γίνει υποδοχέας της λαϊκής αγανάκτησης. Ποια είναι η εκτίμησή σας;
Οι συνθήκες του 2015 ήταν τελείως διαφορετικές για τη χώρα. Βρισκόμασταν εν μέσω οικονομικής ασφυξίας, μιας τεράστιας κοινωνικής κρίσης που είχε προκληθεί από τις μνημονιακές πολιτικές, με το εγχώριο και διεθνές σύστημα να αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το πλαίσιο των δημοσιονομικών εκβιασμών και πιέσεων, είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση τότε, αναγκάστηκε να προχωρήσει σε δύσκολους και επώδυνους συμβιβασμούς, να τηρήσει δεσμεύσεις προηγούμενων κυβερνήσεων και να λάβει μέτρα, πολλά από τα οποία ήταν εκτός του δικού της πλαισίου και προτάσεων. Μέτρα, που σε κάποιες περιπτώσεις προκάλεσαν την αμφισβήτηση και την απογοήτευση ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και της νέας γενιάς. Από τότε όμως έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Οι επιλογές που ακολούθησαν πέρα από ότι έβγαλαν τη χώρα από τα μνημόνια, κατάφεραν να αποτυπώσουν μια διαφορετική πολιτική προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, όπως π.χ. στον τομέα της εργασίας. Και αυτό αποτυπώθηκε και στις εκλογές του 2019, που παρά την εκλογική ήττα, ήταν εμφανές ποια ήταν τα κοινά που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, με τις πολιτικές διάλυσης της κοινωνίας, καταδεικνύεται το τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό χάσμα που μας χωρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ, μέσα από την αντιπολιτευτική του δουλειά και σε αλληλεπίδραση με την κοινωνία, έχει διαμορφώσει ένα πρόγραμμα ρεαλιστικών και ταυτόχρονα ριζοσπαστικών προτάσεων για την επόμενη ημέρα. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που δίνει έμφαση στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, που αποκαθιστά τη δικαιοσύνη στην οικονομία και τους θεσμούς. Πρόγραμμα που μπορεί να συσπειρώσει τους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες σε ένα κοινό μέτωπο μπροστά στα μεγάλα διλήμματα και επίδικα της περιόδου, και σίγουρα μπορεί να αποκαταστήσει την πολιτική εμπιστοσύνη και σχέση ακόμα και με τον κόσμο εκείνον που βίωσε την απογοήτευση και απομακρύνθηκε λόγω του επώδυνου συμβιβασμού το 2015. Ακόμα και αν για τα κυρίαρχα ΜΜΕ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει φορέας υποδοχής της λαϊκής αγανάκτησης, η αλήθεια είναι τελικώς διαφορετική, αποτυπώνεται καθημερινά στους κοινωνικούς χώρους, στο αίτημα «να φύγει ο Μητσοτάκης», στην ελπίδα και την διέξοδο που επιζητούν οι πολίτες σε μια νέα πολιτική αλλαγή, στην πίστη ότι η δεύτερη φορά αριστερά «θα τα πάει ακόμα καλύτερα».
Θεωρείτε πως η συμμετοχή της νεολαίας στις προσεχείς εκλογές είναι ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες για το εκλογικό αποτέλεσμα;
Η νεολαία αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί το πιο δυναμικό ίσως κομμάτι της κοινωνίας, είναι φορέας ριζοσπαστικών ιδεών και σίγουρα μπορεί να πυροδοτήσει ευρύτερες εξελίξεις και αλλαγές. Ως εκ τούτου, η συμμετοχή της στην προσεχή εκλογική μάχη αποτελεί κρίσιμο παράγοντα και αναμφισβήτητα θα καθορίσει την έκβασή της. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όντας η γενιά των αλλεπάλληλων κρίσεων, ένα τμήμα της συχνά οδηγείται στην αδράνεια και την απογοήτευση, αδυνατεί να εμπιστευθεί την πολιτική και κατευθύνεται στην αποχή. Αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι η λύση. Και είναι αισιόδοξο ότι βλέπουμε τη νεολαία ξανά στο δρόμο, να αντιστέκεται, να διεκδικεί ένα άλλο μέλλον, μια άλλη προοπτική. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο, οι νέοι άνθρωποι να προσέλθουν στις κάλπες όποτε και αν αυτές στηθούν, να επιλέξουν το σχέδιο και το πρόγραμμα που μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες τους, να μην αφήσουν άλλους να ορίζουν τις τύχες τους. Και είμαι σίγουρος, ότι τελικά θα μπουν μπροστά στη μάχη αυτή, θα γίνουν και αυτοί συμμέτοχοι στην προσπάθεια για την πολιτική αλλαγή και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Όπως το έκαναν και το 2019, όπου συντριπτικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτος στις νέες ηλικίες. Αυτή τη δυναμική φοβάται ο κ. Μητσοτάκης και μεταθέτει τις εκλογές όλο και πιο μετά, για να γίνουν το καλοκαίρι, εντός της τουριστικής περιόδου που πολλοί νέοι θα εργάζονται μακριά από την μόνιμη κατοικία τους. Αλλά δεν θα τα καταφέρει, να είναι σίγουρος οι νέοι άνθρωποι δεν θα του κάνουν τη χάρη.
Δείτε επίσης: Θανάσης Παφίλης στο politic.gr: «Η νεολαία να “μαυρίσει” την κυβέρνηση Μητσοτάκη – Η πρώτη ψήφος να είναι κόκκινη»
