Του Γιάννη Συμεωνίδη
“Ξέρω το παράδειγμα του Χριστού και του Ιούδα”, είχε σχολιάσει πρόσφατα ο Αλέκος Αλαβάνος όταν τον είχαν ρωτήσει αν έκανε λάθος που επέλεξε για διάδοχό του στην ηγεσία του Συνασπισμού το 2008 τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο κ. Αλαβάνος δεν είναι ο μόνος που κάποια στιγμή αποτέλεσε μέντορα ή σύμβουλο του σημερινού πρωθυπουργού και πετάχτηκε σαν στυμμένη λεμονόκουπα όταν αποτέλεσε αγκάθι στις οβιδιακές μεταμορφώσεις Τσίπρα, οι οποίες πάντως του επέτρεψαν να κερδίσει και να διατηρηθεί σχεδόν επί μία τετραετία στην εξουσία.
Δεν είναι, επίσης, ο μόνος που για κάποιο χρονικό διάστημα- μικρότερο ή μεγαλύτερο- συνεργάστηκε με τον Αλέξη και σήμερα ηγείται άλλου κομματικού σχηματισμού.
Σε αυτό το όχι και τόσο κλειστό κλαμπ ανήκουν επίσης οι Γιάνης Βαρουφάκης, Παναγιώτης Λαφαζάνης και Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Ξεχωριστή από κάθε άποψη περίπτωση είναι αυτή του Μανώλη Γλέζου, της εμβληματικής φυσιογνωμίας της Αριστεράς ο οποίος διετέλεσε βουλευτής κι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη διάσπασή του το 2015.
Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι το 2010 κι ο σημερινός υπουργός Ναυτιλίας, Φώτης Κουβέλης, κι αντίπαλος του κ. Τσίπρα για την προεδρία του ΣΥΝ το 2008 είχε αποχωρήσει από το κόμμα μαζί με πολλά ακόμα στελέχη της τότε Ανανεωτικής Πτέρυγας το 2010 και είχε δημιουργήσει τη ΔΗΜΑΡ.
Πριν οκτώ χρόνια ο κ. Κουβέλης είχε πάρει μαζί του άλλους τρεις βουλευτές του ΣΥΝ, τον Θανάση Λεβέντη, τον Γρηγόρη Ψαριανό και τον Νίκο Τσούκαλη, ενώ δήλωση υποστήριξης της ΔΗΜΑΡ είχε κάνει κι ο ιστορικός ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος.
Οι αποχωρήσαντες είχαν διαφωνήσει έντονα με τη στάση του ΣΥΝ κατά τα Δεκεμβριανά του 2008, αλλά και με τη λαϊκιστική- απομονωτιστική στάση του “όχι σε όλα” που ακολουθούσε ως ήσσονα αντιπολίτευση η Κουμουνδούρου.
Τα επόμενα χρόνια, τα αποκαλούμενα και μνημονιακά, πρώτα η δημοσκοπική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια η προοπτική της εξουσίας αποτέλεσαν το συνεκτικό ιστό ώστε κάτω από την ίδια στεγή να βρεθούν και να παραμείνουν άνθρωποι με πολλές και διαφορετικές αντιλήψεις για μια σειρά ζητημάτων.
Η πιο ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση στον κ. Τσίπρα ήταν το Αριστερό Ρεύμα- στη συνέχεια, όταν ο ΣΥΝ έγινε ΣΥΡΙΖΑ, μετονομάστηκε σε Αριστερή Πλατφόρμα-, άτυπος ηγέτης του οποίου ήταν ο κ. Λαφαζάνης, ο οποίος συνεπικουρείτο και τότε από πολλούς οι οποίοι με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 σχημάτισαν τη ΛΑΕ, όπως οι Δημήτρης Στρατούλης, Στάθης Λεουτσάκος και Κώστας Ήσυχος.
Το πρώτο εξάμηνο του 2015, το αποκαλούμενο ειρωνικώς κι “επαναστατικό”, έλαμψαν δύο νεόκοποι πολιτικοί αστέρες, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, τον οποίο μάλιστα ο κ. Τσίπρας είχε αποκαλέσει “asset” για την κυβέρνησή του, και η τότε πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Και οι δύο αποχώρησαν με πάταγο όταν ο πρωθυπουργός υπόγραψε το τρίτο μνημόνιο.
Κι αν για τις αποχωρήσεις Βαρουφάκη- Κωνσταντοπούλου ο Πάνος Καμμένος είναι αθώος του αίματος, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Νίκο Φίλη (υπουργός Παιδείας), Γιάννη Μουζάλα (υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής) και, τελευταίως, Νίκο Κοτζιά (υπουργός Εξωτερικών) για τους οποίους η αρνητική διάθεση του υπουργού Άμυνας επηρέασε οφθαλμοφανέστατα και τις επιλογές Τσίπρα.
Σχεδόν, εξάλλου, με την επανεκλογή ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβριο του 2015 παρελθόν αποτέλεσαν κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του πρώτου εξάμηνου του δραματικού εκείνου έτους Γαβριήλ Σακελλαρίδης, καθώς και το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς Στάθης Παναγούλης.
Όλοι οι παραπάνω δεν έφυγαν από το πλευρό του κ. Τσίπρα για τους ίδιους λόγους, ωστόσο όλοι τους σε κάποιο σημείο της κοινής τους διαδρομής δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στους τακτικισμούς του ηγέτη τους, ο οποίος όσο πλησίαζε την εξουσία και, κυρίως, όταν την κατάκτησε έβαλε σε δεύτερο κάδρο την ιδεολογία και πρόταξε την πάση θυσία διατηρήσή της, έστω και με ιλιγγιώδεις παραχωρήσεις σε βασικές αρχές κι αξίες της Αριστεράς.
Κάποιοι έμειναν
Δεν έχουν εγκαταλείψει, πάντως, όλοι οι παλιοί του φίλοι τον Αλέξη.
Ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Νίκος Παππάς, κι ο υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος, που είναι και οι πιο προβεβλημένοι ανάμεσά τους, παραμένουν δίπλα του, έστω κι αν δεν θα λέγαμε πως η μεταξύ τους σχέση περνά την καλύτερη φάση της τη δεδομένη χρονική περίοδο…
