Του Γιάννη Συμεωνίδη
Μαζεμένα τα έχουν στο Μαξίμου (και) με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος δεν εμφανίζεται και πολύ ενθουσιασμένος (sic) με την επιμονή με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας ζητά την άρση της μείωσης των συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου.
Κι αυτό γιατί ο υπουργός Οικονομικών, σκεπτόμενος με βάση τις απαιτήσεις των αγορών κι όχι των πολλών εκλογικών μαχών του 2019, εκτιμά πως είναι ακόμα πολύ νωρίς για την κυβέρνηση ώστε να διαπραγματεύεται ψηφισμένες μνημονιακές ρυθμίσεις, ενώ είναι καθέτως αντίθετος σε οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια.
Έχει λάβει, ωστόσο, πρωθυπουργική εντολή να συζητήσει το θέμα στις επαφές που έχει αυτήν την εβδομάδα στο Βερολίνο, μολονότι ο Δημήτρης Τζανακόπουλος επιχείρησε να τις υποβαθμίσει στο πλαίσιο του συνηθισμένου όταν ρωτήθηκε σχετικώς στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών την Τρίτη.
Δεν είναι, πάντως, ο κ. Τσακαλώτος εκείνος που έχει εκνευρίσει περισσότερο τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του τις τελευταίες ημέρες.
Αυτήν την “τιμή” έχει ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος τώρα δηλώνει πως θα ρίξει την κυβέρνηση πριν ακόμα φτάσει η Συμφωνία των Πρεσπών στην ελληνική Βουλή.
Αυτό που καταλογίζουν στον υπουργό Άμυνας είναι πως πιεζόμενος από τις αρνητικές για το κόμμα του δημοσκοπήσεις θολώνει το επικοινωνιακό αφήγημα της πολιτικής σταθερότητας και του τέλους των μνημονίων που προβάλλει η κυβέρνηση, ενώ κι ο ίδιος γνωρίζει ότι ακόμα και βουλευτές των ΑΝΕΛ, όπως η υπουργός Τουρισμού, Έλενα Κουντουρά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Θανάσης Παπαχριστόπουλος κι ο αντιπρόεδρος της Βουλής Κώστας Ζουράρις, είναι πρόθυμοι να υπερψηφίσουν τη Συμφωνία.
Επιχείρηση αποδόμησης
Στο μεταξύ, στο Μαξίμου έχουν ήδη ξεκινήσει την επιχείρηση αποδόμησης του Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος θεωρείται ο σχεδόν σίγουρος υποψήφιος της ΝΔ για τη δημαρχία της Αθήνας.
Γι’ αυτό και το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα θα γίνουμε μάρτυρες πολιτικών επιθέσεων στον περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας με το επιχείρημα πως κατεβαίνει στην πρωτεύουσα όχι για να την υπηρετήσει, αλλά ως το τελευταίο σκαλοπάτι πριν τη μεταπήδήσή του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Σε αντιδιαστολή, κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θα επισημαίνουν όλο και περισσότερο πως οι τοπικές κοινωνίες χρειάζονται έντιμους και προοδευτικούς ανθρώπους που θα τους λύνουν τα προβλήματα κι όχι τυχοδιώκτες με ευρύτερες φιλοδοξίες.
