Του Γιάννη Συμεωνίδη
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες γνωρίζουν ότι στο δρόμο για τις εκλογές του 2019 μεγάλο εμπόδιο για να ξαναβρεθούν μετά από αυτές στο Μέγαρο Μαξίμου θα είναι όσα συνέβησαν το επεισοδιακό (sic) πρώτο εξάμηνο του 2015.
Γι’ αυτό και δεν ήταν τυχαία η σχετικώς μακροσκελής αναφορά του πρωθυπουργού στα προ τριετίας και βάλε γεγονότα κατά την ομιλία του στο Βερολίνο στο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, του SPD.
Ο ίδιος, άλλωστε, εδώ και καιρό έχει προσεγγίσει την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία ασκώντας πίεση στο ΚΙΝΑΛ είτε να υποκύψει στο “φλερτ” του είτε να απορροφήσει την όποια εκλογική του δυναμική.
Την ίδια ώρα, επιχειρεί να αποτρέψει διαρροές στα αριστερά του, εξαϋλωνοντας και τους πρώην συντρόφους του, οι οποίοι αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ πριν τρία χρόνια.
Κατά την παρουσία του, εξάλλου, σε Βερολίνο και Παρίσι το Σαββατοκύριακο ο κ. Τσίπρας είχε την ευκαιρία να επαναβεβαιώσει στο εξωτερικό ότι αυτός είναι ο ισχυρός κεντροαριστερός πόλος στην Ελλάδα με τον οποίο πρέπει να συνεννοούνται οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες.
Ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία, στο πλαίσιο των κατ’ ιδίαν συναντήσεών του με κορυφαίους Ευρωπαίους αξιωματούχους, να τους τονίσει πως οι συντηρητικές δυνάμεις- στις οποίες συγκαταλέγει και τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη- στέκονται δίπλα στον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, και στηρίζουν τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Μάνφρεντ Βέμπερ, για την προεδρία της Κομισιόν.
Ο ίδιος σημείωσε πως υποκριτικώς στηλιτεύουν την άνοδο της ακροδεξιάς, ενώ στην πραγματικότητα υιοθετούν την ατζέντα της στο Προσφυγικό και στον περιορισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ενώ στρώνουν το χαλί στην άνοδό της σε μια σειρά χώρες, κλείνοντας τα μάτια στα αιτήματα των ευρωπαϊκών λαών για δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή.
Σε αυτό το πεδίο, πάντοτε κατά τον πρωθυπουργό, ο διάλογος Αριστεράς, Πράσινων και Σοσιαλδημοκρατίας είναι αναγκαίος κι επίκαιρος.
“Άνευρη πρόταση”
Την ίδια ώρα, κομματικές πηγές χαρακτηρίζουν άνευρη την πρόταση του ΚΙΝΑΛ για τη Συνταγματική Αναθεώρηση κι εκτιμούν πως δεν συγκροτείται στη βάση πάγιων προοδευτικών αιτημάτων.
Ιδιαιτέρως αρνητική έκπληξη θεωρούν την απουσία αναφοράς του στη συνταγματική κατοχύρωση ενός αναλογικού συστήματος, αλλά και την απουσία αναφοράς στις σχέσεις Εκκλησίας- Κράτους.
