«Η επαρχία, πιστεύω, έχει πολλές ευκαιρίες για νέους. Το να μείνω στο χωριό και να εξελίξω με αγάπη την παλιά τέχνη στην ταπητουργία του παππού μου, του πατέρα μου, ήταν απόφαση ζωής για εμένα» . Αυτά είναι τα λόγια του Βαγγέλη Νίνου, ενός νέου ανθρώπου που συναντήσαμε στο χωριό Πλαίσιο της Θεσπρωτίας.
Το Πλαίσιο είναι ένα ακριτικό, «ξεχασμένο» αρχοντοχώρι στην ελληνοαλβανική μεθόριο, με λιγοστούς κατοίκους κυρίως ηλικιωμένους. Διανύσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα για να φτάσουμε από την Ηγουμενίτσα στο χωριό, με τη διαδρομή να αποκαλύπτει φυσικές ομορφιές, μια καταπράσινη φύση στο γαλάζιο φόντο του Ιονίου.
«Από παιδί έβλεπα τον παππού μου και τον πατέρα μου πάνω στα χαλιά… ήταν κάτι σαν παιγνίδι για μένα, είχε περάσει στην καθημερινότητά μου… έλεγε ο Βαγγέλης και παράλληλα μας δείχνει τα εξαιρετικά μάλλινα χαλιά, που ο ίδιος μαζί με τους γονείς του σχεδιάζει και δημιουργεί.
Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και όταν αναζήτησε εργασία στην αγορά, τίποτε δεν τον ενθουσίαζε, όπως αναφέρει. «Τελειώνοντας τις σπουδές μου, κατάλαβα πως δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθώ να βρω δουλειά, σαν λογιστής ή να είμαι σερβιτόρος ή να δουλεύω σε κάποια εταιρεία στην Αθήνα και αποφάσισα να έρθω στο Πλαίσιο και να ασχοληθώ με την παλιά οικογενειακή τέχνη. Κατάλαβα, πως θα ήμουν πιο δημιουργικός στην οικογενειακή τέχνη». Ο Βαγγέλης πάντα θαύμαζε τους γονείς του, που από το 1980 πήραν τη σκυτάλη από τον παππού του, ο οποίος δεν άφησε το 1950 την τέχνη του χαλιού να σβήσει στο χωριό και συνέχισε μόνος του, όταν «σίγησαν» οι αργαλειοί στα σπίτια. Ο παππούς Ιωάννης Νίνος, έφτιαχνε χαλιά από αγνά παρθένα μαλλιά, κυρίως κατσικόμαλο που είναι δύσκολο στη νηματοποίηση, με το βελόνι, μια ιδιαίτερη τεχνική και δημιουργούσε έργα τέχνης, που αντέχουν στον χρόνο. Οι γονείς του εξέλιξαν την τέχνη και το 1982 τα χαλιά της οικογένειας βραβεύτηκαν με το χρυσό μετάλλιο στη διεθνή έκθεση χειροτεχνημάτων στο Μόναχο.
«Ψάχνω και βρίσκω σχέδια του παππού, για να βγάλω μια ιδιαίτερη σειρά», λέει ο Βαγγέλης και δεν κρύβει την φιλοδοξία του, τον στόχο του, τα δικά του έργα να γίνουν η ελληνική πρόταση στην παγκόσμια αγορά.
Ο Βαγγέλης Νίνος κατάφερε το 2015, υψηλή αξιολόγηση της μελέτης που συνέταξε στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ για την νεοφυή επιχειρηματικότητα, χρηματοδοτήθηκε και άλλαξε τον μικρό εργαστηριακό χώρο της οικογένειας.
Με πολύ μεράκι και στόχους, ο νεαρός βιοτέχνης έδωσε πνοή στην παλιά Ταπητουργική Σχολή του χωριού που ήταν για χρόνια κλειστή, ένα εγκαταλειμμένο κτήριο που κατέρρεε χωρίς νερό, ρεύμα, κουφώματα.
Το χωριό έχει τη δική του ιστορία στην ταπητουργία. Τη δεκαετία του 1930 από τον Οργανισμό Ταπητουργίας που είχε έδρα στην Αθήνα, ιδρύθηκαν ταπητουργικές σχολές στην ελληνική περιφέρεια. Στο Πλαίσιο, δημιουργήθηκε Σχολή με εκπαιδευτή, έναν ειδικευμένο ταπητουργό πρόσφυγα, τον Ιωάννη Δανόπουλο. Οι νεαρές μάθαιναν την κατασκευή χαλιών με τους κόμπους και οι αργαλειοί μπήκαν σε όλα τα σπίτια. Παράλληλα, λειτουργούσε εκεί και Οικοκυρική Σχολή. Τα μαλλιά έφταναν από την Αθήνα στο Σκάλωμα Σαγιάδας 12 χιλιόμετρα από το χωριό με πλοίο από τον Πειραιά και τα μετέφεραν αγωγιάτες στο χωριό. Με τον ίδιο τρόπο, έστελναν τα χαλιά που ήταν παραγγελίες του Οργανισμού στην Αθήνα. Η λειτουργία της Σχολής σταμάτησε το 1939, ακολούθησε ο πόλεμος, όμως ο παππούς του Βαγγέλη Νίνου έδωσε συνέχεια στην τέχνη για να μη σβήσει.
Ο νεαρός ταπητουργός βλέπει το μέλλον στο Πλαίσιο, στην ελληνική περιφέρεια και μας επισημαίνει, πως πρέπει να σταματήσει η αστυφιλία και να δούνε οι νέοι, την προοπτική στον τόπο τους. Ειδικά για το χωριό του τονίζει, ότι «υπάρχει χώρος, να ζήσουν άλλα 2.000 άτομα όπως παλιά». Το Πλαίσιο, Πλεσίβιτσα παλιότερα, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τα πέτρινα αρχοντόσπιτα, ήταν κάποτε μια κωμόπολη που γνώρισε μέρες μεγάλης άνθησης. Σήμερα, είναι ένας χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στα «σύνορα» της λήθης. Σπίτια κλειστά, άνθρωποι σκορπισμένοι ανά την υφήλιο. «Το κράτος θα μπορούσε να βοηθήσει νέους, να υπάρξουν πρωτοβουλίες», συμπληρώνει.
