Στα ομαδικά αθλήματα, οι προπονητές παίρνουν συνήθως το μερίδιο αναγνώρισης που αντιστοιχεί στις επιτυχίες των ομάδων τους (συχνά βέβαια χρεώνονται και το βάρος των αποτυχιών, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία…).
Στα ατομικά σπορ, όμως, σπάνια οι προπονητές λαμβάνουν τα εύσημα που τους αναλογούν, για τις επιτυχίες των αθλητών τους. Ο ρόλος τους πολλές φορές μοιάζει -και είναι- άχαρος, αλλά στο τέλος της ημέρας, η σωστή συνεργασία προπονητή-αθλητή μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Στο πλαίσιο αυτό, το ΑΠΕ-ΜΠΕ δίνει το λόγο στον Άκη Οικονόμου, τον παλιό πρωταθλητή της κολύμβησης (χάλκινο μετάλλιο το 2002 στα 400μ. ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό 25άρας στη Ριέσα, επίσης χάλκινο την ίδια χρονιά στο Ευρωπαϊκό 50άρας του Βερολίνου με την ομάδα 4Χ200μ.), που από το 2010 συνεργάζεται με τον Κρίστιαν Γκολομέεβ και την περασμένη εβδομάδα πανηγύρισε μαζί του το ασημένιο μετάλλιο των 50μ. ελεύθερο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γκουανγκζού.
Μία συνέντευξη που επιχειρεί να «φωτίσει» την ανθρώπινη πλευρά μίας μακροχρόνιας και επιτυχημένης συνεργασίας, η οποία ξεκίνησε όταν ο Γκολομέεβ ήταν ακόμη έφηβος, λίγο διάστημα μετά το θάνατο του πατέρα του.
«Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, θυμάμαι όμως ακόμα την πρώτη φορά που ήρθε ο Κρίστιαν να κολυμπήσει στο Παπαστράτειο. Είχαμε συναντηθεί στο Ηράκλειο, αλλά δεν τον είχα δει ποτέ να κολυμπάει στην καθημερινότητά του. Θυμάμαι ότι ήταν Δεκέμβριος, ήταν 20 μέρες άρρωστος, είχε πάει στη Βουλγαρία για κάποια οικογενειακά θέματα. Ήρθε και την πρώτη μέρα που έπεσε να κολυμπήσει, να κάνει 25 μέτρα, γύρισα και είπα στον συνεργάτη μου, τον Μανώλη Κουτσουδάκη, “φίλε, είμαστε πάρα πολύ τυχεροί”. Δεν είχα δει ποτέ από κοντά κάποιον άνθρωπο να κολυμπάει τόσο εύκολα», θυμάται ο Άκης Οικονόμου, για την πρώτη προπονητική επαφή του με τον “ασημένιο” πρωταθλητή κόσμου και Ευρώπης….
