Αναλύουμε τον ρόλο του Αλμέιδα στην ΑΕΚ και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει με τους ποδοσφαιριστές και τις στρατηγικές του. Αν μιλούσαμε για μπάσκετ, ασφαλώς και θα ήταν σωστή μια τοποθέτηση του στυλ ο κόουτς κοιτά το ρολόι και μοιράζει τον χρόνο στους παίκτες. Τώρα, όμως; Τι ακριβώς συμβαίνει όταν μια ομάδα έχει παραπάνω παίκτες από όσους αληθινά χρειάζεται; Προφανώς ο προπονητής πρέπει να κάνει …μάγια στους ποδοσφαιριστές του ώστε να τους έχει όλους ευχαριστημένους, να αποφύγει γκρίνιες στα αποδυτήρια και γενικά να δίνει σε όλους τη δυνατότητα να αγωνιστούν. Είναι η (εφετινή) ιστορία του Αλμέιδα. Το αν στεφθεί με επιτυχία στο τέλος θα το μάθουμε.
Στις Σέρρες, για να πάμε λίγες ημέρες πίσω, έριξε στη μάχη τον Πιερό, αιφνιδίως τον Γκατσίνοβιτς που ο ίδιος είχε ξεχάσει και πόνταρε στον Λαμέλα. Έχουμε σαφώς ενδεκάδες πειραματικές στην ΑΕΚ, με τον Αλμέιδα να βλέπει πως ρυθμός δεν έρχεται και η ομάδα του απέχει από το προ διετίας σύνολο. Ο δε Περέιρα καπάρωσε τη θέση χωρίς να ενθουσιάζει, ενώ έχασε έδαφος ο Κοϊτά με τα γερά πόδια και το αδιάκοπο τρέξιμο.
Και ο Ατρόμητος; Λίγα πράγματα και σχετικά ακίνδυνος στο επιθετικό κομμάτι. Οι ίσως καλύτεροι κυνηγοί του, ο Καρλίτος και ο Φαν Φέερτ, εσχάτως έχασαν τη θέση τους στην ενδεκάδα και μοιάζει με σωστή απορία το πώς θα έρθουν τα γκολ δίχως αυτούς τους έμπειρους ποδοσφαιριστές.
Τελικά, το 1-0 για την ΑΕΚ δίνει οξυγόνο και γεμίζει με ανάσες τον οργανισμό.
