Από τους εμπνευστές των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων και πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) μέχρι το 1925, ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν δεν δίσταζε να εκφράσει τον μισογυνισμό του και την αντίθεσή του, στην συμμετοχή των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
«Μια μικρή γυναικεία Ολυμπιάδα δίπλα στη μεγάλη Ολυμπιάδα ανδρών. Τι νόημα θα είχε; Θα ήταν αδιάφορη και αντιαισθητική. Και δεν φοβάμαι να προσθέσω, πως θα ήταν λάθος. Αυτή είναι η γνώμη μου», δήλωνε το 1912 ο Γάλλος παράγοντας.
Ευτυχώς από τότε, τα πράγματα άλλαξαν και από τις περίπου 20 (!) γυναίκες που έλαβαν μέρος στην κορυφαία διοργάνωση του 1900, στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα φιλοξενηθούν ξανά στο Παρίσι (26/7-11/8) θα συμμετάσχουν περισσότερες από 5.000.
«Καταλάβαινε ότι οι γυναίκες μπορούν να ασκούνται στον αθλητισμό, αλλά όχι δημόσια, και όχι σε οποιοδήποτε άθλημα, αλλά μόνο σε αθλήματα χάρης και θηλυκότητας», εξήγησε πρόσφατα ο ιστορικός του αθλητισμού, Πάτρικ Κλάστρες, σε συνέντευξή του στο AFP.
Ωστόσο, εκείνη την εποχή δεν ήταν ο πρόεδρος της ΔΟΕ, αλλά οι οργανωτικές επιτροπές που είχαν την ευθύνη να προτείνουν τις διοργανώσεις γυναικών. Η πόρτα είναι… μισάνοιχτη το 1900 στο Παρίσι. Οι γυναίκες μπορούσαν να αγωνισθούν σε δύο αγωνίσματα, και συγκεκριμένα στο τένις και στο γκολφ, καθώς και σε τρία μικτά αθλήματα (σ.σ. ιστιοπλοΐα, κροκέ και ιππασία). Είναι χαρακτηριστικό, ότι σ΄αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχαν μόλις είκοσι δύο γυναίκες, έναντι 975 ανδρών.
Η Βρετανίδα Σαρλότ Κούπερ έγινε η πρώτη γυναίκα Ολυμπιονίκης σε ατομικό αγώνισμα, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο τένις, ενώ το 1912 στην Στοκχόλμη, μια άλλη τενίστρια, η Μαργκερίτ Μπροκντίς, έγινε η πρώτη Γαλλίδα Ολυμπιονίκης στα χρονικά.
Στην δεύτερη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, το 1924, από τους 3.088 αθλητές, υπήρχαν 135 γυναίκες, διπλάσιες από ό,τι στην Αμβέρσα το 1920. Οι γυναίκες αγωνίσθηκαν στο τένις, στην κολύμβηση και στις καταδύσεις και για πρώτη φορά στην ξιφασκία, ενώ στην ιστιοπλοΐα συμμετείχε μόλις μία γυναίκα, η Ελβετίδα, Ελα Μαγιάρ.
Στα παρασκήνια, μία ηγετική φυσιογνωμία της εποχής, η Αλις Μιγιάτ, αγωνίζεται για την θέση της γυναίκας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικείων Αθλητικών Εταιρειών της Γαλλίας (FSFSF) και ιδρύτρια της Διεθνούς Γυναικείας Αθλητικής Ομοσπονδίας (FSFI), η Μαγιάρ διοργάνωσε το 1922, τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες γυναικών, τους οποίους αναγκάσθηκε να μετονομάσει σε «Παγκόσμους Αγώνες Γυναικών». Η διοργάνωση γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια, μέχρι το 1934.
Το πείσμα της Μιγιάτ, σε συνδυασμό με την παραίτηση του Κουμπερτέν το 1925, άλλαξαν την κατάσταση. Στο Αμστερνταμ το 1928, οι γυναίκες μπορούσαν πλέον να αγωνισθούν στον στίβο και στην γυμναστική. Αλλά το πρόβλημα παρέμενε, με την ΔΟΕ να «χρησιμοποιεί» την κόπωση ορισμένων αθλητριών στον τερματισμό των 800 μέτρων, ως πρόσχημα για να ακυρώσει την διοργάνωση, η οποία επέστρεψε το 1960.
Επρεπε να περιμένουμε μέχρι τους Αγώνες του Λονδίνου το 2012 και την προσθήκη της πυγμαχίας γυναικών, για να δούμε τις γυναίκες να συμμετέχουν σε όλα τα αθλήματα.
Η συμμετοχή των γυναικών έχει αυξηθεί και στα Ολυμπιακά όργανα, καθώς πλέον, υπάρχουν 41% γυναίκες μεταξύ των μελών της ΔΟΕ, αλλά η προεδρία της Επιτροπής παραμένει σε ανδρικά… χέρια.
Εκατό χρόνια μετά το «Παρίσι 1924», θα υπάρχουν 10.500 συμμετέχοντες αυτό το καλοκαίρι για τους πρώτους «ισότιμους» Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ιστορία.
Μία παγκόσμια «ισοτιμία», χωρίς να απαιτείται από κάθε αντιπροσωπεία να την εφαρμόσει στο εσωτερικό της. Επιπλέον, σε ορισμένα αθλήματα, ορισμένα αγωνίσματα παραμένουν αποκλειστικά ανδρικά, όπως η ελληνορωμαϊκή πάλη, ή γυναικεία, όπως η ρυθμική γυμναστική. Εφέτος όμως, οι άνδρες έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν στην καλλιτεχνική κολύμβηση -για πρώτη φορά- στο ομαδικό αγώνισμα (μέχρι δύο σε κάθε οκταμελή ομάδα, χωρίς να είναι υποχρεωτικό).
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
