Αν ζούσε σήμερα, σε λίγες ημέρες θα έσβηνε 55 κεριά στην τούρτα γενεθλίων του. Γεννημένος στις 22 Οκτωβρίου 1964, στο Σίμπενικ της σημερινής Κροατίας, ο Ντράζεν Πέτροβιτς … έφυγε προτού καλά – καλά κλείσει τα 29 του χρόνια αφήνοντας τους λάτρεις του μπάσκετ να αναρωτιούνται πόσο ακόμα ψηλότερα θα μπορούσε να φτάσει ο «Μότσαρτ» των γηπέδων ή ο «γιος του διαβόλου», όπως εναλλακτικά τον αποκαλούσαν (και) για το… δαιμονισμένο ταλέντο του.
Άφησε όμως και μια ανοιχτή πληγή στην ψυχή της μητέρας του, που έκτοτε έχει έναν και μοναδικό στόχο ζωής: να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του ως την τελευταία της πνοή.
«Θα συνεχίσω αυτό που κάνω για τον Ντράζεν ώσπου να σταματήσω να αναπνέω» λέει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Μπίσερκα Πέτροβιτς, με τη φωνή της να «σπάει» στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής· κι ας έχουν περάσει 26 χρόνια από το βροχερό εκείνο απόγευμα της 7ης Ιουνίου 1993, όταν ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που γνώρισε το παγκόσμιο μπάσκετ άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο, σε τροχαίο δυστύχημα στην εθνική οδό Νυρεμβέργης – Μονάχου.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν χρειάζεται συστάσεις ακόμα και στους νεότερους σε ηλικία φιλάθλους. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μ’ ένα τέτοιο «παλμαρέ», που περιλαμβάνει μετάλλια κάθε χρώματος σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ευρωπαϊκούς τίτλους και πρωταθλήματα σε επίπεδο συλλόγων, αλλά και τον τίτλο ενός εκ των καλύτερων σουτέρ όλων των εποχών; Για την Μπίσερκα Πέτροβιτς, ωστόσο, ένας είναι ο …τίτλος που της «βγαίνει» αβίαστα στην ερώτηση τι ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό: αυτός του «πιο τρυφερού και καλύτερου γιου στον κόσμο».
«Ήταν ένα πολύ καλό και ήρεμο παιδί. Ήξερε κάθε στιγμή της ζωής του τι ήθελε να κάνει» λέει η Μπίζερκα Πέτροβιτς και θυμάται με νοσταλγία τη μία και μοναδική φορά που θύμωσε μαζί της, όταν του πήρε την μπάλα του μπάσκετ και δεν μπορούσε να πάει να σουτάρει!
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς άλλωστε, όπως λέει με έμφαση η μητέρα του, «δεν έβλεπε το μπάσκετ ως δουλειά αλλά ως τον πρώτο του έρωτα»!
Το «δέσιμο» με τον Άτσο και η… μαλακή καρδιά ενός σκληρού παίκτη
Ο Ντράζεν ακολουθούσε κατά πόδας τον μεγαλύτερο αδελφό του, Αλεξάντερ (Άτσο) Πέτροβιτς, ο οποίος και τον μύησε στον μαγικό κόσμο του μπάσκετ ενώ λέγεται πως ήταν και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του. «Από μικρός έκανε ό,τι και ο αδελφός του. Τον ακολουθούσε αρχικά στο ποδόσφαιρο και μετέπειτα στο μπάσκετ.
Προπονούνταν σκληρά από μικρός, 8-9 ώρες τη μέρα, κι απορούσα πάντα πού έβρισκε όλη αυτή την ενέργεια και τη δύναμη» θυμάται η μητέρα του, η οποία καμαρώνει εξίσου για τον μεγάλο της γιο. Άλλωστε, ο Άτσο έχει διαγράψει τη δική του λαμπρή πορεία ως μπασκετμπολίστας και είναι σήμερα προπονητής της εθνικής ανδρών μπάσκετ της Βραζιλίας, της ομάδας που πρόσφατα νίκησε την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας.
Ο Ντράζεν δεν ήταν όμως μόνο «ο καλύτερος γιος κι αδελφός» αλλά κι «ένας πολύ καλός άνθρωπος με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης», σύμφωνα με τη μητέρα του.
«Όταν έπαιζε στο ΝΒΑ πληροφορήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης την ιστορία ενός ανθρώπου στο Όσιεκ (σ.σ. πόλη της Κροατίας), ο οποίος είχε σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του κι έπρεπε να υποβληθεί σε μια περίπλοκη και κυρίως δαπανηρή ιατρική επέμβαση καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα τυφλωνόταν. Δίχως δεύτερη σκέψη, μου τηλεφώνησε και μου είπε να του δώσω χρήματα προκειμένου να σώσει την όρασή του», θυμάται και λέει μετά βεβαιότητας ότι «αν ζούσε σήμερα ο Ντράζεν θα είχε σίγουρα αναπτύξει κάποια ανθρωπιστική δράση».
Μουσείο για έναν θρύλο και ο Ντράζεν της… Παραγουάης
Στην πρωτεύουσα της Κροατίας, Ζάγκρεμπ, λειτουργεί μουσείο στη μνήμη του Ντράζεν Πέτροβιτς (Dražen Petrović Memorial Center), που δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να «ταξιδέψει», μέσα από τα εκθέματα, στους διάφορους σταθμούς της σύντομης αλλά πολυκύμαντης ζωής του.
«Ήταν μια πρωτοβουλία της οικογένειας αλλά και πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο που θέλησαν να διατηρήσουν τη μνήμη του ζωντανή, να μπορούν να έρχονται στο μουσείο, να το επισκέπτονται, να βλέπουν και να ακούνε πράγματα γι’ αυτόν, που ίσως να μην ξέρουν για τα πρώτα χρόνια της ζωής του» εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η Μπίσερκα Πέτροβιτς. Η ίδια μαζί με τον σύζυγό της και πατέρα του Ντράζεν, Τζόλε, είχαν την ιδέα για το μουσείο, που κατάφερε να πάρει «σάρκα και οστά» με τη στήριξη διαφόρων φορέων.
Η ενασχόληση με το μουσείο είναι για την Μπίσερκα Πέτροβιτς ένα από τα πλέον σημαντικά πράγματα στη ζωή της, όπως λέει. «Είναι σημαντικό όχι μόνο για το κροατικό μπάσκετ και την παγκόσμια αθλητική κοινότητα αλλά για την ίδια μας τη χώρα. Πολλοί είναι αυτοί που μιλώντας για τον Ντράζεν γνωρίζουν την Κροατία» προσθέτει, ενώ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις επισκέψεις μαθητών και μικρών παιδιών. «Είμαι πολύ χαρούμενη για το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι και κυρίως πολλά νέα παιδιά και μαθητές, από το νηπιαγωγείο έως τις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου, επισκέπτονται το μουσείο. Ξέρετε, αν δεν καταγράψεις την Ιστορία είναι σαν να μην έχει συμβεί ποτέ» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Εξομολογείται, δε, ότι κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο για εκείνη να υποδέχεται κόσμο καθώς πολλοί είναι αυτοί που φορτίζονται συναισθηματικά όταν μιλούν για τον Ντράζεν. Ωστόσο, είναι η αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον γιο της, που της δίνει κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσει. «Έως ότου πεθάνει ο Ντράζεν δεν είχα κατανοήσει πλήρως τον αντίκτυπο που είχε στην ευρύτερη παγκόσμια αθλητική κοινότητα. Έως ότου εγκαινιαστεί αυτό το μουσείο δεν είχα καταλάβει πόσο πολλές καρδιές είχε “αγγίξει” ο Ντράζεν ανά τον πλανήτη» τονίζει η μητέρα ενός εκ των μεγαλύτερων ταλέντων που έχει γνωρίσει ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ.
Θυμάται, τέλος, με συγκίνηση ένα ζευγάρι από τη μακρινή Παραγουάη που επισκέφθηκε το μουσείο και της είπε ότι ονόμασαν το παιδί τους Ντράζεν στη μνήμη του δικού της γιου, αλλά και τη διαπεραστική, «βαθιά» ματιά του, όπως λέει, σαν κι αυτή σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία των πέμπτων γενεθλίων του, που είναι από τις αγαπημένες της οικογενειακές στιγμές.
