Γεννημένος στη Σομαλία, μεγαλωμένος στο Βέλγιο που εκπροσωπεί και προπονείται τακτικά στην Αιθιοπία, ο Μπασίρ Αμπντί είναι έτοιμος να επιδιώξει την τελειότητα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στον Μαραθώνιο και στο «Παρίσι» 2024 φιλοδοξεί να ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Ο 35χρονος δρομέας έχει μελετήσει προσεκτικά τη διαδρομή των 42.195 χιλιομέτρων που τον περιμένει στην γαλλική πρωτεύουσα:
«Όποιος έχει επισκεφθεί το Παρίσι γνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαδρομή 42 χιλιομέτρων σε… διαμέρισμα», λέει με ένα χαμόγελο, αναφερόμενος σε μια δύσκολη φάση γύρω στο 30ό χιλιόμετρο και προσθέτει: «Μετά από εκεί, μέχρι το τέλος, η διαδρομή είναι υπέροχη, χωρίς άλλες ανηφόρες, με το ιστορικό Παρίσι και τα μνημεία του. Για εμάς, τους Βέλγους αθλητές, είναι σαν να συμμετέχουμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο… σπίτι».
Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί ότι ένας τραυματισμός λόγω κόπωσης στις αρχές του 2024 τον οδήγησε σε αναγκαία αποχή από τις προπονήσεις και τους αγώνες για σχεδόν δύο μήνες.
Ο κάτοχος του ρεκόρ Ευρώπης επέστρεψε στη δράση στα μέσα Μαρτίου, προσβλέποντας στους Oλυμπιακούς Αγώνες με αισιοδοξία: «Ελπίζω να είμαι πιο φρέσκος από τους άλλους αθλητές. Ωστόσο, η απώλεια του Κέλβιν Κίπτουμ (σ.σ. σκοτώθηκε τον Φεβρουάριο σε τροχαίο στα 24 του) ήταν ένα σοκ, μια τεράστια απώλεια για τον στίβο. Θυμάμαι, μια ημέρα πριν από έναν αγώνα στο Σικάγο, τον ρώτησα για το αγωνιστικό του σχέδιο. Απάντησε γελώντας: «Αύριο θα προσπαθήσω για το παγκόσμιο ρεκόρ!» Από την αρχή του αγώνα, άρχισε να τρέχει εντυπωσιακά γρήγορα και τα κατάφερε. Αν υπήρχε κάποιος που μπορούσε να τρέξει λιγότερο από δύο ώρες σε Μαραθώνιο, αυτός ήταν ο Κέλβιν Κίπτουμ».
Η αναζήτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου σ’ αυτήν τη… θρυλική απόσταση δεν υπήρξε ποτέ παιδικό όνειρο για τον Αμπντί, ο οποίος άφησε τη Σομαλία σε ηλικία 9 ετών:
«Παιδί, δεν φανταζόμουν ότι μπορούσε να υπάρξει άλλο άθλημα εκτός από το ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω δρομέας. Κάποιες φορές έβλεπα Κενυάτες σε αγώνες στην τηλεόραση να τρέχουν αδιάκοπα… Όταν παίζεις ποδόσφαιρο, ακολουθείς μια μπάλα, είναι ζωντανή»…
Αμέσως μετά την άφιξή του στο Βέλγιο, εντάχθηκε σε ποδοσφαιρικό σύλλογο: «Η μητέρα μου κατάλαβε ότι έκανα φίλους και ότι τα φλαμανδικά μου βελτιώνονταν, αφού αυτό είναι το κλειδί για να εγκατασταθείς κάπου».
Μετά από λίγα χρόνια, ύστερα από έναν τραυματισμό στο γόνατο και μια αναγκαστική επέμβαση, στράφηκε στο τρέξιμο κατόπιν προτροπής ενός φίλου. Η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά σταδιακά άρχισε πιο έντονες προπονήσεις. Ακολούθησαν οι πρώτοι αγώνες, οι πρώτες επιτυχίες και τελικά μια αξιοσημείωτη καριέρα.
«Κατά τη διάρκεια του αγώνα, σκέφτομαι την προετοιμασία μου, τις θυσίες και τα προγράμματα προετοιμασίας μακριά από την οικογένειά μου. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρέπει να περιμένεις τέσσερα χρόνια για να πλησιάσεις στους στόχους και τα όνειρά σου, κάτι υπέροχο που είναι δύσκολο να εξηγηθεί, κλασικό και καθοριστικό για τη ζωή μου. Το Βέλγιο είναι η χώρα όπου αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Είναι η χώρα που μας φιλοξένησε».
