To Αμερικανικό «όνειρο» ζει εδώ και μία τριετία η Δήμητρα Γκιζάνη, αποκορύφωμα του οποίου ήταν η πολύτιμη συνδρομή της στον ιστορικό τίτλο του Roberts Wesleyan College, φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Περιφέρειας (ECC) και κατακτώντας το «παρθενικό» πρωτάθλημα της γυναικείας ομάδας των Redhawks.
Ένα κορίτσι από τις Αχαρνές, που έκανε τα πρώτα μπασκετικά βήματα του στο σωματείο «Λέσχη Φίλων Μενιδίου Αχαρνής» το 2015, σε ηλικία 15 χρόνων, αμέσως μετά την αποφοίτηση της από το Λύκειο κατάφερε, μέσω του προπονητή της, να κεντρίσει τα βλέμματα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και εξασφαλίζοντας πλήρη υποτροφία, βρέθηκε στο ROBERTS WESLEYAN COLLEGE στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.
Η δουλειά και ο ιδρώτας της… γέμισε από την πρώτη ημέρα της «θητείας» της στις ΗΠΑ το παρκέ, και από τη rookie χρονιά της αναδείχθηκε τέσσερις φορές καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη της εβδομάδας. Ακούραστη και δίχως… διακοπές στην προσπάθεια για την επίτευξη του ονείρου της, η Ελληνίδα σέντερ κέρδισε βασική θέση στην πεντάδα και κυριαρχόντας στη φροντ λάιν των Redhawks «σήκωσε» εφέτος το πρωτάθλημα!
Ενόψει της τέταρτης χρονιάς της (senior) και λίγο πριν την έναρξη της post-season, για τη σεζόν 2021-22, η Δήμητρα Γκιζάνη μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), ξεδιπλώνοντας όλο το ιστορικό μέχρι την εφετινή κορυφή και μιλώντας για τη συνέχεια των ονείρων της σε σπουδές και μπάσκετ.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) η Δήμητρα Γκιζάνη:
1. Πως βρέθηκες στο Roberts Wesleyan College με full scholarship; Πως, δηλαδή, σε εντόπισε το scouting του πανεπιστημίου;
«Στο Roberts Wesleyan College βρέθηκα με την βοήθεια του προπονητή μου, δάσκαλο όπως τον φωνάζουν οι παίκτες του, τον Σωτήρη Βούκια, με τον οποίο έκανα ατομικές προπονήσεις για ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο. Ουσιαστικά έφτιαξε ένα ολοκληρωμένο βίντεο με στιγμιότυπα από τις προπονήσεις και τους αγώνες μου και το έστειλε σε κολέγια της Αμερικής. Υπήρχαν αρκετές προτάσεις από διάφορα κολέγια των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά το Roberts Wesleyan College φάνηκε να μου ταιριάζει καλύτερα και για αυτό το λόγο αποφασίσαμε να υπογράψουμε μαζί τους».
2. Πως είναι το επίπεδο του γυνακείου μπάσκετ στην περιφέρεια ECC – αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά φέτος οι Redhawks κέρδισαν το πρωτάθλημα στο γυναικείο μπάσκετ σε αυτήν την περιφέρεια;
«Το επίπεδο του γυναικείου μπάσκετ στην περιφέρεια ECC είναι πολύ υψηλό. Δεν υπάρχει κάποια ομάδα που δεν μπορεί να ηττηθεί. Οποιοσδήποτε μπορεί να νικήσει τον οποιοδήποτε και αυτό φάνηκε φέτος καθώς καταφέραμε να νικήσουμε στους ημιτελικούς την δεύτερη καλύτερη, αμυντικά, ομάδα της περιφέρειας μας και την πρώτη καλύτερη αμυντικά ομάδα στον μεγάλο τελικό.
Ναι ισχύει. Φέτος γράψαμε ιστορία για το Roberts Wesleyan College καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία του κολεγίου μας η γυναικεία ομάδα μπάσκετ πήρε το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό. Και η ιστορία συνεχίστηκε να γράφεται όταν νικήσαμε στον τελικό του πρωταθλήματος και πήραμε το εισιτήριο για το τουρνουά του NCAA. Εκεί όντας η πέμπτη καλύτερη ομάδα στην Ανατολική περιφέρεια καταφέραμε να επικρατήσουμε απέναντι σε δύο πολύ καλές ομάδες. Πιο συγκεκριμένα, αποκλείσαμε την τέταρτη και την πρώτη καλύτερη ομάδα όλης της Ανατολικής περιφέρειας. Αυτές οι δύο νίκες μας έφεραν στον τελικό της περιφέρειας και στις 16 καλύτερες ομάδες όλης της Αμερικής στα Division II κολέγια. Δυστυχώς όμως χάσαμε και δεν καταφέραμε να μπούμε στις Elite 8, την καλύτερη οκτάδα των Ηνωμένων Πολιτειών».
3. Η διαφορά του μπάσκετ που παίζεται στην ελλάδα σε σχέση με το κολεγιακό στις ΒΑ ΗΠΑ;
«Το Αμερικάνικο μπάσκετ είναι τελείως διαφορετικό από το μπάσκετ που είχα συνηθίσει στην Ελλάδα. Η ταχύτητα, ο ρυθμός, η επαφή, είναι τελείως διαφορετικά κάτι που είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς εκτός και εάν το ζήσει. Ο ρυθμός του παιχνιδιού εδώ είναι πολύ πιο γρήγορος. Το πρώτο πράγμα που είπα μετά την πρώτη προπόνηση ήταν “Ουαου, εδώ όλοι τρέχουν”. Γενικά δουλεύουν πολύ την ταχύτητα εδώ πέρα. Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση και ήξερα ότι έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά εάν ήθελα να πρωταγωνιστήσω είναι η σωματική επαφή που υπάρχει σε κάθε προπόνηση και φυσικά σε κάθε αγώνα. Ακριβώς επειδή το επίπεδο είναι τόσο ανταγωνιστικό περιμένεις και την κάθε μία παίκτρια να παίζει σκληρά, κάτι το οποίο ίσως να μην είναι και τόσο έντονο σε κάποιες κατηγορίες μπάσκετ στην Ελλάδα. Εδώ το καταλαβαίνεις και το νιώθεις με το καλημέρα σας που λένε. Και για μένα δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή. Υπήρξαν αρκετές φορές στο πρώτο έτος που είπα ότι δεν είναι για μένα αυτό το επίπεδο. Όμως αποφάσισα να δουλέψω το παιχνίδι και το σώμα μου και να μην τα παρατήσω και χαίρομαι για αυτό γιατί δικαιώθηκα. Είμαι ευγνώμων για όσους με βοήθησαν να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερη και πιο ώριμη παίκτρια όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρεις είναι μεγάλο επίτευγμα να ξεκινάς βασική πεντάδα από τον πρώτο κιόλας χρόνο ακριβώς επειδή δεν τα παράτησες ποτέ και συνέχισες να δουλεύεις σκληρά. Αυτό είναι που θέλουν να δουν οι coaches εδώ, σκληρή δουλειά, βελτίωση, και ομαδικό πνεύμα».
4. Πόση δυσκολία εμπεριέχεται στο να είσαι full-time φοιτήτρια, με major στην χημεία, μάλιστα, καθώς και αθλήτρια με υποτροφία σε ομαδικό άθλημα; δηλαδή, πως συνδυάζεις το καθημερινό “κύκλο” lectures/labs τα πρωινά, προπόνηση το απόγευμα, μελέτη το βράδυ κ ξημερώματα;
«Σίγουρα το να είσαι και student-athlete, δηλαδή και full-time φοιτητής και αθλητής είναι πολύ αγχωτικό. Απαιτεί τέλεια οργάνωση χρόνου και προγράμματος για να καταφέρεις να πρωταγωνιστήσεις τόσο στα μαθήματα όσο και στις προπονήσεις-αγώνες, αλλά και για να καταφέρεις να αφιερώσεις κάποιο χρόνο στον εαυτό σου και στους φίλους σου. Για εμένα είναι ακόμα πιο δύσκολο καθώς έχω διαλέξει μία αρκετά δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα, αυτή της χημείας. Πραγματικά έχω χάσει το μέτρημα από τα πόσα βράδια έχω μείνει ξύπνια διαβάζοντας. Ο συνδυασμός των διπλών προπονήσεων, πρωινές και απογευματινές, οι οποίες ευτυχώς δεν είναι σύχνες, με τις διαλέξεις, τα εργαστήρια και το διάβασμα που χρειάζεται να κάνεις κάθε μέρα κάνουν το πρόγραμμά μου πάρα πολύ πιεσμένο. Δεν υπάρχει εξάμηνο στα τρία χρόνια που είμαι εδώ που να μην έχω ξαγρυπνήσει για τουλάχιστον δύο εβδομάδες σερί. Είναι αυτό που λένε εδώ ότι οι περισσότεροι students-athletes δεν έχουν ζωή πέρα από τα μαθήματα και τις προπονήσεις. Απλά πρέπει να υιοθετήσεις αυτό που σου δίνουν εδώ. Έχεις έρθει με ένα σκοπό, να πάρεις το πτυχίο σου και να παίξεις μπάσκετ. Γενικά όμως όλα μπορείς να τα κάνεις άμα υπάρχει σωστή οργάνωση».
5. Τι σου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση (εντυπώσεις) μέχρι στιγμής στην κολεγιακή σου καριέρα;
«Αυτό που μου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στην κολεγιακή μου καριέρα τα τρία χρόνια που είμαι εδώ είναι το πόσο αλλάζεις τόσο ως άνθρωπος όσο και ως αθλητής με όλες αυτές τις εμπειρίες που ζεις καθημερινά. Κάτι που συνηθίζω να λέω στους δικούς μου ανθρώπους είναι ότι με το που φύγεις από την χώρα σου, ωριμάζεις απότομα. Πρέπει να το κάνεις για να ανταπεξέλθεις σε όλες τις δυσκολίες. Αρχίζεις και εκτιμάς ότι θεωρούσες δεδομένο. Από τα πιο ασήμαντα ως τα πιο σημαντικά. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι η ίδια κοπέλα που ήμουν όταν πρωτοήρθα στην Αμερική πριν από τρία χρόνια. Έχω αλλάξει πολύ, έχω αποκτήσει πολλές εμπειρίες και έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπω πολλά πράγματα στην ζωή. Το ίδιο ισχύει και για το μπάσκετ. Εάν συγκρίνεις την πρωτοετή παίκτρια που ήμουν το 2018 με την παίκτρια που είμαι τώρα θα βρεις ελάχιστες ομοιότητες. Δούλεψα πολύ τα τελευταία δύο χρόνια και μετατράπηκα στην huge force of the paint (μεγάλη δύναμη της ρακέτας) όπως λένε και οι coaches μου».
6. Τέλος, θα ήθελες να συνεχίσεις επαγγελματικά ή ημι-επαγγελματικά, και έχεις φιλοδοξίες για συμμετοχή στις εθνικές ομάδες;
«Αν με ρωτούσες πέρσι τι θέλω να κάνω με το μπάσκετ μετά την αποφοίτησή μου από το κολέγιο θα σου έλεγα ότι παρότι δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς να παίζω μπάσκετ, προτεραιότητα για εμένα είναι το πτυχίο μου και σε δεύτερη μοίρα έρχεται το μπάσκετ. Επίσης θα σου έλεγα ότι σίγουρα θέλω να παίξω κάπου ψηλά όταν επιστρέψω στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά τώρα, μετά από μία τόσο επιτυχημένη χρονιά στην κολεγιακή μου καριέρα δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Σίγουρα το πτυχίο μου παραμένει προτεραιότητα αυτήν την στιγμή, αλλά πλέον έχω αρχίσει και ζυγίζω και τις δύο επιλογές.
Σίγουρα έχω φιλοδοξίες για συμμετοχή στις εθνικές ομάδες. Θα ήταν μεγάλη τιμή για μένα αν με καλούσαν στην Εθνική ομάδα. Πιστεύω ότι μία τέτοια ευκαιρία είναι τιμητική για οποιονδήποτε Έλληνα αθλητή και είναι ένα όνειρο το οποίο γίνεται πραγματικότητα».
Θ. Ψωμάς
