Ζούμε στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η οποία όπως δείχνουν τα πράγματα, εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς σε κοινωνική αποξένωση. Οι άνθρωποι δεν συζητούν δια ζώσης, αλλά μέσα από ένα κουτί, μία οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο. Εχουν χαθεί οι βασικές αισθήσεις της επικοινωνίας, όπως η αφή, η όσφρηση και η γεύση του άλλου. Οσο όμως απαισιόδοξες, δείχνουν αυτές οι διαπιστώσεις, άλλο τόσο και κάτι παραπάνω «μαγικός», είναι ο χώρος του διαδικτύου.
Είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψεις, σε τι είδους μονοπάτια, μπορεί να σε οδηγήσει ένας διαδικτυακός… περίπατος. Και τι λογής άνθρωποι μπορεί να βρεθούν στον δρόμο σου. Ανθρωποι, οι οποίοι εξακολουθούν να πρεσβεύουν και να υπηρετούν αξίες, που στην σημερινή κοινωνία εμφανίζονται αποδυναμωμένες ή καλύτερα, «κλινικά νεκρές».
Μία τέτοια περίπτωση, είναι η Βανέσα Μοράλες. Αγνωστη στο ευρύ κοινό, η Γαλλίδα νοσηλεύτρια και εθελόντρια πυροσβέστης, έγινε ένα από τα πρόσωπα της δημοσιότητας, εξ΄ αιτίας της απίστευτης ιστορίας που έζησε πριν από μερικές ημέρες. Μία ιστορία που εκτυλίχθηκε μέσα από μία αθλητική δραστηριότητα και που αναδεικνύει το μεγαλείο των ανθρωπίνων αξιών.
Η Μοράλες δέχθηκε με χαρά την πρόσκληση να εξιστορήσει στο ΑΠΕ ΜΠΕ, όλα όσα συνέβησαν την 16η Σεπτεμβρίου, όταν αποφάσισε να επιχειρήσει την ανάβαση του όρους Κιλιμάντζαρο, που βρίσκεται στην Βορειοδυτική Τανζανία, με υψόμετρο 5.895 μέτρα.
Η 36χρονη Γαλλίδα, εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν στο συγκεκριμένο εγχείρημα κι εξιστορεί το παρ΄ ολίγον τραγικό περιστατικό με τον οδηγό της λίγο πριν φθάσει στον προορισμό της, που της στέρησε ένα σπουδαίο παγκόσμιο ρεκόρ. Μιλά για την επιθυμία της να έλθει στην Ελλάδα, για τον στόχο της να συγκεντρωθούν χρήματα στην έρευνα για την σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά και για την αισιοδοξία που οφείλουμε άπαντες στον εαυτό μας…
Αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ από την ηλικία των τεσσάρων ετών, η Μοράλες ασχολείται με το συγκεκριμένο άθλημα και όλοι μιλούν για ένα σπουδαίο ταλέντο. Ομως στα 16 της χρόνια, έρχεται αντιμέτωπη με ένα σύνδρομο που προκαλεί βλάβη στον μυϊκό ιστό και στα νεύρα των κάτω άκρων. Υποχρεώνεται να σταματήσει τον πρωταθλητισμό, βρίσκει διέξοδο στο τρέξιμο στο δάσος και το πρόβλημα εξαφανίζεται.
«Ομως πέντε χρόνια αργότερα, το σύνδρομο επανέρχεται και αναγκάζομαι να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση στις γάμπες. Μετά από μία μεγάλη περίοδο αποθεραπείας, αισθάνομαι την ανάγκη να δοκιμάσω τα όρια μου στην ορειβασία», θυμάται μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ η Μοράλες, αποκαλύπτοντας το πως προέκυψε η σχέση της με την συγκεκριμένη αθλητική δραστηριότητα.
Και εν συνεχεία, η 36χρονη Γαλλίδα, διηγείται πως προέκυψε η απόφαση να ανεβεί το Κιλιμάντζαρο: «Γνώρισα μία κοπέλα, που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας και θέλει να φθάσει στην κορυφή της Αφρικής (σ.σ. το Κιλιμάντζαρο είναι το υψηλότερο βουνό της μαύρης ηπείρου). Μου πρότεινε να την συνοδεύσω, όμως στην πορεία των συζητήσεων μας για το εγχείρημα, μου ζήτησε να το κάνουμε αργότερα. Και αποφάσισα, ως ένδειξη αναγνώρισης σ΄ αυτήν την κοπέλα, να επιχειρήσω αυτήν την δύσκολη αποστολή. Στην διάρκεια μίας ημέρας, ν΄ ανεβώ και να κατεβώ το Κιλιμάντζαρο»… Μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου το ρεκόρ ταχύτερης ανάβασης-κατάβασης του αφρικανικού όρους, κατείχε η Βραζιλιάνα, Φερνάντα Ματσιέλ, η οποία το 2017, κατάφερε να ανέβει σε υψόμετρο 5.895 μέτρων και να επιστρέψει στην βάση της, σε δέκα ώρες κι έξι λεπτά. Και αυτό το στοιχείο, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την συνέχεια της ιστορίας…
«Να θέτεις στόχους υψηλούς και εφικτούς. Το ζητούμενο είναι να προχωράς», είναι μία από τις αγαπημένες φράσεις της Μοράλες, όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος δει την προσωπική της ιστοσελίδα στο Facebook. «Ως νοσοκόμα, βάζω καθημερινούς στόχους με τους ασθενείς μου», τονίζει στο ΑΠΕ ΜΠΕ η Μοράλες και συνεχίζει την σκέψη της: «Τους ενθαρρύνω να θέτουν όμορφους στόχους, υψηλούς, αλλά εφικτούς. Η αποτυχία βλάπτει και τα τραύματα αφήνουν ίχνη. Αλλωστε, χρειάζομαι κι εγώ στόχους για να προχωρήσω. Οσο προσωρούμε, ζούμε»…
Επιστρέφοντας στην 16η Σεπτεμβρίου, η Μοράλες συνεχίζει την διήγηση της στο ΑΠΕ ΜΠΕ: «Οι πρώτες ώρες της ανάβασης πήγαν αρκετά καλά. Ήμασταν ευχαριστημένοι με το χρονόμετρό μας. Μάλιστα, θα έλεγα ότι ο Ρόναλντ (σ.σ. ο εμπειρότερος οδηγός για ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο) ήταν μπροστά μου γύρω στα 400 μέτρα! Περίπου στα 3.900 μέτρα, ο Ρόναλντ άρχισε να μειώνει το ρυθμό του. Όταν φτάσαμε στο καταφύγιο που βρίσκεται στα 4900μ, έβλεπα μόνο την κορυφή και το πόσο κοντά είχαμε φθάσει. Ομως τα πράγματα πήραν μία διαφορετική τροπή. Ο Ρόναλντ ένιωθε πολύ κουρασμένος, έφτασε στα 5.100 μέτρα και μου είπε να μην με απασχολεί τι του συμβαίνει. Συνεχίσαμε και φθάσαμε στα 5.300 μέτρα και ακριβώς εκεί, ο Ρόναλντ έπεσε. Έτσι, πήρα το τηλέφωνό του για να επικοινωνήσω με τους άλλους οδηγούς που ήταν στο βουνό, αλλά δεν απάντησαν. Κάλεσα από το δικό μου τηλέφωνο τον προπονητή μου, ο οποίος ήταν στο χωριό, στην βάση εκκίνησης. Όταν είδε την κλήση μου σκέφτηκε πως του κάνω πλάκα! Ομως χρειαζόμουν όντως βοήθεια! Του εξήγησα την κατάσταση και καταφερε να επικοινωνήσει με τους άλλους οδηγούς. Από την στιγμή που σταμάτησε ο Ρόναλντ, σταμάτησα και το χρονόμετρο μου. Πλέον το ρολόϊ μου δεν ήταν ένα χρονόμετρο για παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά για να σωθεί ο Ρόναλντ. Για αρκετά λεπτά του έδινα να φάει και να πιεί. Υστερα από λίγο φθάσαμε στην κορυφή, όπου μας περίμενε ο ιατρός. Ομως λόγω της καθυστέρησης μας και των ειδικών συνθηκών (σ.σ. έλλειψη οξυγόνου στο υψηλό υψόμετρο), αντιμετώπισε πρόβλημα και ο ιατρός! Και κατά συνέπεια, έπρεπε να κατεβούμε για να λάβουν αμφότεροι οξυγόνο!
Προσπάθησα να καθησυχάσω τον Ρόναλντ, ο οποίος ήταν υποδειγματικός και πολύ δυνατός γιατί στην κατάσταση του λίγοι άνθρωποι θα έφταναν στην κορυφή. Κάποια στιγμή, από μακρυά, είδαμε τον μεταφορέα οξυγόνου. Ο Ρόναλντ συνήλθε και αποφασίσαμε μαζί, να τρέξουμε και να βοηθήσουμε τον ιατρό που είχε σταματήσει. Ηξερα ότι το παγκόσμιο ρεκόρ μου δεν θα αναγνωρισθεί, αλλά αυτό δεν είχε καμμία σημασία μπροστά στην διάσωση του Ρόναλντ. Ο ιατρός βρισκόταν σε καλά χέρια, οπότε είπα στον Ρόναλντ ν΄ απολαύσουμε την κάθοδο. Θα την θυμάμαι πάντα αυτήν την όμορφη ιστορία. Το βουνό είναι μεγάλο και αυτό αποφασίζει εάν θα μας αφήσει να περάσουμε. Παρά το πρόβλημα που προέκυψε, μας άφησε να πάμε και είμαι πολύ ευγνώμων γι΄ αυτό»…
Για την Ιστορία, αξίζει ν΄ αναφερθεί, πως παρά τα όσα συνέβησαν στο εντυπωσιακό βουνό της Αφρικής και την περιπέτεια που έζησε, η Μοράλες σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ, καθώς χρειάσθηκε για το εγχείρημα της εννέα ώρες, 58 δευτερόλεπτα και 49 εκατοστά. Ομως το ρεκόρ της δεν θ΄ αναγνωρισθεί ποτέ, επειδή σταμάτησε για να βοηθήσει τον οδηγό της…
«Δύο επίσημοι οδηγοί επικύρωσαν το χρόνο μου», τονίζει η Μοράλες και προσθέτει: «Εφυγα με δύο ρολόγια και ο Ρόναλντ με ένα ρολόι. Σταματούσα τον χρόνο, κάθε φορά που ο Ρόναλντ δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ηθελε κι αυτός αυτό το ρεκόρ. Και οι δύο οδηγοί αξιολόγησαν την πορεία μου εξετάζοντας τα διαλείμματα που επιβλήθηκαν από την κατάσταση υγείας του Ροναλντ και χωρίς κανένα δισταγμό το επικύρωσαν. Ήξερα στην καρδιά μου ότι η επίσημη αναγνώριση δεν θα ήταν δυνατή και το καταλαβαίνω πλήρως. Διότι ένα παγκόσμιο ρεκόρ πρέπει να έχει συνεχή χρονική διάρκεια. Και το δικό μου δεν είχε»…
Οσα συναισθήματα, ενδεχομένως της στέρησε η επισημοποίηση του παγκοσμίου ρεκόρ, της πρόσφεραν με βεβαιότητα και σε πολλαπλάσιο βαθμό, φίλοι και συγγενείς του Ρόναλντ: «Η υποδοχή στο χωριό ήταν απίστευτη για εμένα, αλλά και για την υπόλοιπη ομάδα. Δεν περίμενα μια τέτοια τελετή. Τα μέλη της οικογένειας του Ρόναλντ με ευχαρίστησαν και μου έλεγαν είσαι «ο άγγελος μας». Πολύ ισχυρά συναισθήματα».
Μιλώντας για συναισθήματα, η Μοράλες προσπαθεί ν΄ αποτυπώσει με λέξεις, τι αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν βρίσκεται 5.500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας: «Τα συναισθήματα στα 5.500 μέτρα αυξάνονται δέκα φορές, η δυσκολία μας θυμίζει πόσο ευάλωτοι είμαστε. Ο Ρόναλντ έκλαψε σ΄ αυτό το υψόμετρο με τόσο σεβασμό και τόση ταπεινοφροσύνη γι΄ αυτό που του συνέβαινε… Ξέρει το Κιλιμάντζαρο καλύτερα από οποιονδήποτε, έχει ανεβεί 150 φορές… Αλλά εκείνη τη στιγμή το Κιλιμάντζαρο του… έκλεισε την πόρτα»!
Λάτρης της φύσης και του αθλητισμού, η Μοράλες, δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα, όπως όμως δηλώνει με έμφαση στο ΑΠΕ ΜΠΕ: «Η χώρας σας είναι μία απ΄ αυτές που εύχομαι να επισκεφθώ. Και γιατί όχι; Να περιηγηθώ στον Ολυμπο, το βουνό των Θεών»…
Η 16η Σεπτεμβρίου 2019 είναι σίγουρα, μία από τις σημαντικότερες ημέρες στην ζωή της Μοράλες. Οπως κι εκείνη που γνώρισε την κοπέλα που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτό άλλωστε είναι και το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει η 36χρονη Γαλλίδα μέσα από τις δράσεις της, όπως επισημαίνει στο ΑΠΕ ΜΠΕ: «Εδώ και τέσσερα χρόνια, είμαι ενεργό μέλος της γαλλικής ένωσης κατά της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Κάθε αθλητική δραστηριότητα μου, είναι αφιερωμένη σ΄ αυτούς τους ανθρώπους. Στόχος μου είναι η ενημέρωση και η ενθάρρυνση, έτσι ώστε να υποστηριχθούν δράσεις για την έρευνα. Προσπαθώ επίσης, να κάνω τους ασθενείς μου να ζήσουν όμορφα»…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
