Ο Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς μίλησε εκτενώς σε συνέντευξή του στο «The Athletic» κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Μίλαν στις ΗΠΑ:
Αναφερόμενος στη θέση του ως ανώτερος σύμβουλος στον σύλλογο, δήλωσε: «Έχω λόγο σε πολλές πτυχές που αφορούν την επίτευξη αποτελεσμάτων και την αύξηση της αξίας, με στόχο τη νίκη. Δε λειτουργώ ως μπέιμπι σίτερ· οι παίκτες μου είναι ενήλικες και πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη. Οφείλουν να δίνουν 200% ακόμα και όταν δεν είμαι παρών».
Όσον αφορά τις μελλοντικές του φιλοδοξίες, είπε: «Να γίνω προπονητής στο μέλλον; Κοίτα τα γκρίζα μαλλιά μου. Φαντάσου πώς θα είμαι μετά από μια εβδομάδα προπονητική δουλειά. Ένας προπονητής δουλεύει για 12 ώρες την ημέρα και δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο. Ο ρόλος μου είναι να συνδέω τα πάντα, να είμαι ηγέτης από ψηλά και να διασφαλίζω ότι η δομή και η οργάνωση λειτουργούν. Η Μίλαν είναι η ελίτ της ελίτ: ήμουν το σημείο αναφοράς και η πίεση ήταν πάνω μου. Πιστεύω ότι αυτή η νέα γενιά χρειάζεται έναν αρχηγό να ακολουθήσει, ειδικά όταν αγωνίζεται σε μεγάλους συλλόγους, ποιος θ’ αναδείξει το δρόμο;»
Για τα τατουάζ του και τη θρησκεία, ανέφερε: «Ένα λέει: Μόνο ο Θεός μπορεί να με κρίνει. Δεν είμαι πιστός. Πιστεύω στον σεβασμό. Άρα αυτά τα λόγια σημαίνουν ότι μόνο εγώ μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Όταν ο αδερφός μου πέθανε από λευχαιμία, πού ήταν ο Θεός να τον υποστηρίξει; Προσευχήθηκα καθημερινά και τον ευχαριστούσα, αλλά πού ήταν σε αυτές τις στιγμές. Εσύ είσαι ο θεός σου, αυτό είναι που πιστεύω.»
Εξετάζοντας τους λόγους πίσω από τις πολλές αλλαγές ομάδων του, είπε: «Γιατί άλλαξα τόσες πολλές ομάδες; Για να δοκιμάσω τον εαυτό μου, φεύγω πάντα από τη ζώνη άνεσής μου, αναζητώ νέα νερά. Τα τρόπαια μου είναι αποθηκευμένα προς το παρόν, αλλά μια μέρα θα ήθελα να φτιάξω ένα δωμάτιο για την έκθεσή τους. Αν κάποιος ερχόταν στο σπίτι μου, το οποίο σπάνια συμβαίνει διότι είμαστε πολύ ιδιωτική οικογένεια, δεν θα καταλάβαιναν ότι ήμουν ποδοσφαιριστής· υπάρχει μόνο μια φωτογραφία για να θυμάμαι από πού προέρχομαι.»
Αναφερόμενος στον γιο του Μαξιμιλιανό, παρατήρησε: «Δεν είναι εύκολο για τον γιο μου, καθώς προφανώς ο πατέρας του είναι αυτός που είναι. Φέρει ένα βαρύ όνομα. Όπου κι αν πάει, θα τον συγκρίνουν πάντοτε μαζί μου. Ωστόσο, στο Μιλάνο, στον ρόλο που έχω, δεν τον κρίνω διαφορετικά από τους υπόλοιπους· τον αξιολογώ ως παίκτη, πρέπει να εργάζεται σκληρά και να παλεύει για να πετύχει. Μπορώ να μιλήσω μόνο ως πατέρας, του παρέχω πειθαρχία και ενθαρρύνω τη σκληρή δουλειά.»
Σχολιάζοντας για τον Καπέλο και τον Μουρίνιο, είπε: «Στη Γιουβέντους είχα τον Φάμπιο Καπέλο. Με κατέστρεφε, αλλά ταυτόχρονα με έχτιζε. Πώς; Με ευκολία. Μου έλεγε: Είσαι χάλια σήμερα. Αύριο θα είσαι ο καλύτερος. Όταν νόμιζες ότι ήσουν ο καλύτερος, σε έσφαζε. Κάποια στιγμή σταμάτησα να κατανοώ. Ρώτησα τον εαυτό μου, είμαι πραγματικά ο καλύτερος ή όχι;“ Ήταν ο τρόπος του να σε παρακινήσει. Δούλεψε; Έγινα ο καλύτερος. Έφτασα στην Αγγλία σε ηλικία 35 ετών. Ο κόσμος υποστήριξε ότι ήμουν πολύ μεγάλος, ότι έπρεπε να αποσυρθώ. Αυτό με παρακίνησε. Ο Μουρίνιο ήταν μια μηχανή που ανέδειξε το καλύτερο μέσα μου, ξέρει πώς να μπαίνει στο μυαλό σου. Μου θύμισε τον Καπέλο, αλλά πιο νεότερος. Πειθαρχία. Σκληρός. Έντονος. Ακριβώς όπως μου αρέσει.»
