Μήνυμα στήριξης και αισιοδοξίας στην προολυμπιακή ομάδα που προετοιμάζεται αυτές τις ημέρες στο Βελιγράδι, στέλνουν οι δύο μεγάλες «κυρίες» του ελληνικού ταεκβοντό, Μόρφω Δροσίδου και Έλλη Μυστακίδου. Η πρώτη (Δροσίδου, 1996) και η τελευταία χρονικά (Μυστακίδου, 2004) γυναίκα Ολυμπιονίκης που ανέδειξε η χώρα μας στο δυναμικό αυτό άθλημα, με δηλώσεις τους στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναφέρθηκαν στην εθνική ομάδα η οποία σε λίγους μήνες θα διεκδικήσει θέση ή/και θέσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, τονίζοντας ότι παρά τις όποιες δυσκολίες από τις συνεχείς αναβολές του προολυμπιακού τουρνουά, οι αθλητές και οι αθλήτριές μας διαθέτουν «ψυχή» για να ανταπεξέλθουν σε μια «πρωτοφανή αγωνιστική πρόκληση».
«Αυτά τα παιδιά διαθέτουν δύναμη ψυχής. Δεν υπολείπονται τίποτα από τους αθλητές άλλων χωρών. Είναι εξαιρετικοί αθλητές και το έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Το κλειδί της επιτυχίας τους, είναι συνυφασμένο και με τη αμέριστη βοήθεια που έχουν από την Ελληνική Ομοσπονδία Ταεκβοντό, η οποία είναι κοντά τους καθ` όλη την προετοιμασία τους. Γιατί δεν είναι μικρό πράγμα, σε τόσο δύσκολες συνθήκες, η προετοιμασία αυτών των παιδιών να γίνεται χωρίς περισπασμούς. Για τον αθλητή, όπως γνωρίζω εκ πείρας, η σχέση αυτή αποτελεί τον δρόμο της επιτυχίας. Είναι μια αλυσίδα, που άμα σπάσει ένα κομμάτι, διαλύονται τα πάντα. Ευτυχώς τα πάντα κυλούν κατ` ευχήν και ως εκ τούτου η αφρόκρεμα του ελληνικού ταεκβοντό, μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά. Τους εύχομαι κάθε επιτυχία. Χωρίς προβλήματα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα», είπε η Μόρφω Δροσίδου.
Στις δυσκολίες της προετοιμασίας ελέω πανδημίας και… κιλών στάθηκε η Έλλη Μυστακίδου. «Έχω περάσει απ` όλα τα κομμάτια των εθνικών ομάδων και μπορώ να ξέρω την ψυχολογία αυτών των παιδιών αυτές τις στιγμές. Τη δεδομένη στιγμή, αυτά τα παιδιά εκτός από το θέμα της προετοιμασίας, δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να κρατήσουν τα κιλά τους. Ο προγραμματισμός τους έχει αλλάξει άρδην και καταλαβαίνω πως η πρόκληση που έχουν είναι υπερδιπλάσια από την κανονική. Θα ήθελα να τους ευχηθώ να έχουν κουράγιο. Αξίζουν να είναι εδώ που βρίσκονται και θα πρέπει να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δόθηκε. Να συνεχίσουν τις προπονήσεις τους και να εκμεταλλευτούν κάθε σπιθαμή από την προετοιμασία. Η Ελληνική Ομοσπονδία ταεκβοντό έκανε το χρέος της, προσφέροντας σε αυτά τα παιδιά τις δυνατότητες για αγωνιστικές εμπειρίες και εικόνες. Ήταν υποχρέωσή της και σωστά έπραξε. Για σκεφτείτε αυτά τα παιδιά να πάλευαν μόνα τους; Μόνο με βοήθεια μπορούν να καταφέρουν κάτι σε υψηλό επίπεδο και γι` αυτό ευελπιστούμε ότι θα τα καταφέρουν. Για το καλό του αθλήματος. Ο χώρος μας χρειάζεται αθλητές πρότυπα και εύχομαι αυτά τα παιδιά να αποτελέσουν το παράδειγμα για τους μικρότερους αθλητές που έχουν πλημμυρίσει τα σωματεία μας».
Στο ερώτημα εάν θα ήθελαν να βρίσκονταν στη θέση των πρωταθλητών μας που θα συμμετέχουν στο προολυμπιακό τουρνουά, η απάντησή που έδωσαν λίγο πολύ ήταν η αναμενόμενη! Άλλωστε το μικρόβιο του αθλητή-πρωταθλητή, δύσκολα μπορεί να αποβληθεί…
«Δεν σου κρύβω ότι τους ζηλεύω. Και εννοείται ότι θα ήθελα να ήμουν εκεί, εάν ήμουν 20 χρόνια νεότερη. Βέβαια τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν έχουν αλλάξει. Σχεδόν κατά 70%. Και σε θέμα τεχνικής και σε θέμα κανονισμών. Όμως το όνειρο κάθε αθλητή είναι η παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μακάρι όλα να κυλήσουν όπως επιθυμούν, να έχουν την τύχη με το μέρος τους και να πάρουν τις προκρίσεις. Είναι μια παράξενη χρονιά λόγω της πανδημίας και εύχομαι όλη αυτή η αναστάτωση να μην λειτουργήσει εις βάρος τους» τόνισε η Δροσίδου.
Πιο… απόμακρη, αλλά όχι τελείως αρνητική, στην ιδέα να ήταν στη θέση των παιδιών που συγκροτούν την προολυμπιακή ομάδα, εμφανίστηκε η Μυστακίδου.
«Στη φάση που βρίσκομαι τώρα δεν θα ήθελα. Έχω περάσει απ` όλες τις βαθμίδες των εθνικών ομάδων και απ` όλες τις διοργανώσεις. Έχω ολοκληρώσει ως αθλήτρια. Αν βέβαια ήμουν μικρότερη, τότε μπορεί και να το συζητούσαμε. Έστω κι αν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στο άθλημα. Πρόλαβα βέβαια κάποιες από αυτές τις αλλαγές, ωστόσο το ταεκβοντό που μου έδωσε το Ολυμπιακό μετάλλιο, δεν είναι ίδιο με αυτό του σήμερα. Η παρουσία μου σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, με κάνει να νοιώθει ολοκληρωμένη ως αθλήτρια. Πλέον προτεραιότητα έχει η προπονητική και η οικογένειά μου».
Αναφορικά με την πανδημία και τα σημάδια που θ` αφήσει στον αθλητισμό κατά την επανεκκίνηση η Δροσίδου είπε ότι « ψυχολογία των παιδιών, σε συνδυασμό με την φυσική τους κατάσταση, είναι αυτή που προβληματίζει κάθε προπονητή με την επιστροφή στην κανονικότητα. Ο αθλητισμός είναι τρόπος διαφυγής για μικρούς αλλά και μεγαλύτερους αθλητές. Το βλέπω και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Η ψυχολογία των παιδιών έχει επηρεαστεί. Και τι μπορείς να πεις σε αυτά τα παιδιά, η ρουτίνα των οποίων είναι διάβασμα και φαγητό. Το κλείσιμο του αθλητισμού ήταν βίαιο. Το ΦΕΚ που μας επέτρεπε να λειτουργούμε, εκ του αποτελέσματος έδειξε να μην έχει προβλήματα και ως εκ τούτου με αυτό θα έπρεπε να δουλεύουμε και σήμερα ώστε να υπάρχει μια προπονητική ρουτίνα. Εδώ μεγάλοι αθλητές μένουν ένα μήνα εκτός δράσης και για να επιστρέψουν, χρειάζονται χρόνο και πάρα πολλή δουλειά. Τα παιδιά που είναι ταγμένα στον αθλητισμό και ευτυχώς αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία, θα ενταχθούν πιο γρήγορα. Και εκεί ποντάρουμε για την επανεκκίνηση του αθλητισμού έτσι όπως πρέπει και επιβάλλεται».
Η ανυπομονησία των γονιών για το άνοιγμα των σωματείων, δίνει σύμφωνα με την Έλλη Μυστακίδου, το στίγμα για την επόμενη μέρα από την επιστροφή στην κανονικότητα.
«Είναι δύσκολο για ένα παιδί που ασχολείται με τον αθλητισμό να μένει πολύ καιρό εκτός προπονήσεων και εκτός δράση. Καθημερινά βλέπω γονείς να με ρωτούν με αγωνία πότε θα ανοίξουν τα σωματεία μας. Θέλουν τα παιδιά τους να επιστρέψουν στον αθλητισμό. Να αποκτήσουν υγεία. Υπάρχουν μέρες που σπάνε τα τηλέφωνα για τον λόγο αυτό. Προσωπικά δεν μπήκα στη διαδικασία των διαδικτυακών μαθημάτων. Δεν είμαι αυτής της λογικής. Είπα και στους γονείς ότι είναι καλύτερα για τα ίδια τα παιδιά να βγουν έξω. Να τρέξουν. Να περπατήσουν, παρά να είναι όλη μέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή. Τους έχω δώσει και κάποιες οδηγίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όταν ανοίξουμε όλα θα είναι ρόδινα. Τα παιδιά έχουν αλλάξει. Έχουν μείνει αρκετά πίσω. Επιβαρύνεται η υγεία τους. Ωστόσο η επιστροφή στην κανονικότητα και το πόσο ομαλά θα γίνει αυτή, έχει να κάνει και με τους προπονητές. Πόσο σωστά θα κινηθούν όταν ανοίξουν τα σωματεία».
Οι δύο «κυρίες» του ελληνικού ταεκβοντό σχολίασαν και τα αποτελέσματα του αθλητικού Μητρώου που τηρεί το Υφυπουργείο Αθλητισμού, σύμφωνα με το οποίο το ταεκβοντό είναι στην πρώτη τριάδα των ομοσπονδιών με τα περισσότερα σωματεία και τους περισσότερους αθλητές.
«Αυτό ισοδυναμεί με ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη, για την οποία κάποιοι άνθρωποι στην ομοσπονδία αλλά έξω από την αυτήν, εργάζονται νυχθημερόν. Μακάρι, η ανάπτυξη αυτή να συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό και τα παιδιά μικρής ή και μεγαλύτερης ηλικίας να έρθουν κοντά στο άθλημα», είπε η Δροσίδου, για να συμπληρώσει η Μυστακίδου: «Το ταεκβοντό είναι από τα αθλήματα που ταιριάζουν στον Έλληνα, κάτι που αναγνωρίζουν και οι περισσότεροι γονείς, ενώ αποδεικνύεται από τα γεμάτα σωματεία. Το ταεκβοντό προσφέρει αυτοπεποίθηση, πειθαρχία και σεβασμό κάτι που χρειάζεται η νεολαία μας, ειδικά σε μια κοινωνία που κρύβει πολλούς κινδύνους».
