Ο πιό επιτυχημένος προπονητής της χρονιάς, με πέντε τίτλους στο ενεργητικό του, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του καριέρας στην Ελλάδα! Ο Μοσιμάνε Πίτσο, ήλθε στην Αθήνα το 1989 για λογαριασμό του Ιωνικού κι έμεινε στην χώρα μας μέχρι το 1995, οπότε και μετακόμισε στο Βέλγιο.
Το 2001 αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική και μετά από μία γεμάτη καριέρα στους πάγκους, έφθασε στην κατάκτηση του Champions League Αφρικής, οδηγώντας την Αλ Αχλί Καϊρου στην νίκη επί της Ζάμαλεκ, στον τελικό της εφετινής διοργάνωσης. Αυτή ήταν η δεύτερη ανάλογη επιτυχία του Πίτσο ως τεχνικός, καθώς το 2016 και πάλι με αντίπαλο την Ζάμαλεκ, πανηγύρισε την κατάκτηση του αφρικανικού Champions League, με την Μαμελόντι Σαντάουνς, μία από τις κορυφαίες ομάδες της πατρίδας του.
«Είχα ήδη κατακτήσει αυτό το τρόπαιο με τον προηγούμενο σύλλογό μου, την Μαμελόντι Σαντάουνς», δήλωσε στο «France Football» ο 56χρονος Νοτιοαφρικανός προπονητής και πρόσθεσε: «Στην Αίγυπτο και αντιμετωπίζοντας τον ίδιο αντίπαλο, την Ζαμαλέκ. Αλλά ήταν μπροστά σε 63.000 θεατές στο στάδιο Borg El-Arab. Αυτή την φορά, είναι διαφορετικό αφού το πετύχαμε σε ένα άδειο γήπεδο. Ωστόσο, μόλις μπούμε στο γήπεδο, ξεχνάμε εντελώς ότι δεν υπάρχει κοινό. Είμαστε απόλυτα επικεντρωμένοι στη διαχείριση του αγώνα. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο για τον Πεπ Γκουαρντιόλα, τον Ζοσέ Μουρίνιο ή τον Κάρλο Αντσελότι, όταν κατακτούν έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Αλλά για εμένα, η νίκη στην κορυφαία αφρικανική διοργάνωση, μου δίνει ένα εξαιρετικό συναίσθημα. Γιατί ? Πολύ απλά επειδή είναι περίπλοκο να επικρατήσεις σ΄ αυτήν την διοργάνωση! Η πρώτη φορά δεν έχει καμία σχέση με την επόμενη. Παραμένει αξέχαστη, ακριβώς επειδή είναι η πρώτη».
Αναφερόμενος στην υποδοχή που του επεφύλαξαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι διοικούντες την Αλ Αχλί, ο Πίτσο, σχολίασε:. «Ειλικρινά, είναι ασύγκριτο. Δεν το είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου! Δεν με υποδέχθηκαν ποτέ έτσι. Προσγειώθηκα τις πρώτες πρωινές ώρες περίπου στις 6 το πρωί και με περίμεναν άνθρωποι στο αεροδρόμιο. Είμαι προπονητής εδώ και είκοσι χρόνια και έχω εργασθεί σε δύο συλλόγους, εκτός από την διετία (2010-2012) στην εθνική της Νότιας Αφρικής. Η Covid-19 έκανε πράγματα… παράξενα, ξεχωριστά. Μου πήρε μια ημέρα να αποφασίσω. Ήθελα να το ζήσω. Όταν προπονείς σε μία χώρα μια ομάδα για τόσο μεγάλο διάστημα (σ.σ. ήταν οκτώ χρόνια στην Μαμελόντι), δεν θέλεις να συνεχίσεις επ΄ αόριστον εκεί, ειδικά όταν υπάρχει μία πρόταση όπως αυτή που δέχθηκα από την Αλ Αχλί. Έχω σεβασμό για τους φιλάθλους και τον σύλλογο. Αλλά ήθελα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Ήταν η τέλεια στιγμή. Και σημειώστε, ότι με την Μαμελόντι αποκλεισθήκαμε στα προημιτελικά της διοργάνωσης, από την… Αλ Αχλί»!
Οι υποχρεώσεις της Αλ Αχλί, αναγκαζουν τους ποδοσφαιριστές να παίζουν σχεδόν κάθε τρεις ημέρες, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλον τον κόσμο: «Είναι ένα πολύ παράξενο συναίσθημα. Συνήθως, όταν κατακτάς τέτοιες διοργανώσεις, κάνεις ένα διάλειμμα, πηγαίνεις διακοπές, υπάρχει ένα πραγματικό διάλειμμα. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος θα μπορούσε να το αντέξει εφέτος»;
Οσον αφορά στους προπονητές, οι οποίοι τον έχουν επηρεάσει, ο Πίτσο, τόνισε: «Όταν ήμουν ακόμα παίκτης, οι συμπαίκτες μου μού έλεγαν ότι καλό θα ήταν να σταματήσω να κάνω τον προπονητή και να προσπαθήσω να παίξω! Πάντα ήθελα να… προπονώ και να διορθώσω τα πράγματα. Ενδιαφερόμουν από τότε για την τακτική του παιχνιδιού. Έκανα τις δικές μου αναλύσεις μετά τον αγώνα, πριν από τριάντα χρόνια! Όταν τελείωσε η καριέρα μου, είπα ότι ήθελα να διδάξω ποδόσφαιρο, με έναν… διαφορετικό τρόπο. Έβλεπα τους Βενγκέρ, Φέργκιουσον και Μουρίνιο. Αυτοί οι διάσημοι άνθρωποι με ενέπνευσαν. Ήθελα οι ομάδες μου να παίξουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Όπως η Μπαρτσελόνα εκείνη την εποχή. Μου αρέσει όταν οι ομάδες μου χτίζουν υπομονετικά το παιχνίδι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω πώς να τις κάνω να παίζουν διαφορετικά για να πάρουν ένα αποτέλεσμα. Μου αρέσει το καλό ποδόσφαιρο».
Γ. Διακογιάννης
