Συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, παραχώρησε ο Ράφα Ναδάλ, μιλώντας για τη ζωή του και κάνοντας μία αναδρομή στην καριέρα του. Είπε χαρακτηριστικά:
Για τον Χουάν Κάρλος:
«Μπορεί ο βασιλίας Χουάν Κάρλος να έκανε λάθος, αλλά πρέπει πάντα να θυμόμαστε τι έχει κάνει για την Ισπανία. Όμως δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική».
Για την Ισπανία:
«Είμαι Ισπανός και χαίρομαι που είμαι. Φυσικά, όταν μπαίνει ο λογαριασμός φόρου, είμαι λίγο λιγότερο χαρούμενος. Αλλά ήμουν τυχερός που γεννήθηκα σε μια χώρα με πολλές αρετές, η οποία μου έδωσε μια καλή ζωή. Νιώθω βαθιά Μανακόρ (σ.σ: πόλη της Μαγιόρκα), Μαγιορκίστας. Ισπανός και Ευρωπαίος. Και νιώθω τυχερός τέσσερις φορές».
Για την ύπαρξη του θεού:
«Δεν ξέρω και δεν αναρωτιέμαι. Για εμένα το σημαντικό είναι να συμπεριφέρομαι καλά, να βοηθάω αυτούς που χρειάζονται την βοήθειά μου. Πιστεύω στους καλούς ανθρώπους. Και αν υπάρχει Θεός, θα είναι υπέροχο».
Τα «τικ» και τις προλήψεις:
«Δεν είμαι προληπτικός, διαφορετικά θα άλλαζα το τελετουργικό σε κάθε ήττα. Δεν είμαι καν σκλάβος στη ρουτίνα: η ζωή μου αλλάζει συνεχώς και ο ανταγωνισμός είναι πολύ διαφορετικός από την προπόνηση. Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν «τικ» είναι ένας τρόπος για να συγκεντρωθώ, είμαι πολύ ακατάστατος. Είναι ο τρόπος συγκέντρωσης και σίγασης των εσωτερικών φωνών, ώστε να μην ακούω τη φωνή που μου λέει ότι θα χάσω, ή ότι, ακόμη πιο επικίνδυνο, να μου λέει ότι πρόκειται να κερδίσω».
Τον 13ο τίτλο στο Roland Garros:
«Αυτό που μου συνέβη, θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιον άλλο. Είμαι ένα κανονικό άτομο, με τις αβεβαιότητες και τους φόβους μου. Αν και, ναι, δεν έχω φόβο για την ήττα, ποτέ. Αλλά πάντα πιστεύω ότι μπορώ να χάσω. Το σκέφτομαι κάθε ημέρα, εναντίον οποιουδήποτε αντιπάλου, και αυτό με βοηθά πολύ».
Για τους… εχθρούς:
«Η… δημιουργία εχθρών με κουράζει. Ποτέ δεν επέτρεψα τον εκφοβισμό ενός αντιπάλου. Ο λόγος για τον οποίο δεν έχω καταστρέψει ποτέ μια ρακέτα είναι επειδή ως παιδί, μου δίδαξαν να μην το κάνω αυτό. Εγώ είμαι αυτός που κάνει λάθος, όχι η ρακέτα».
Για την αποχώρηση του από τα κορτ:
«Το τένις είναι ένα άθλημα του νου, δεν είναι μαθηματικά. Όταν έρθει η ώρα, θα ξέρω. Έτσι, θα αφιερωθώ στα παιδιά. Το Ίδρυμά μας βοηθά τα παιδιά που κινδυνεύουν από κοινωνικό αποκλεισμό: παρέχει τροφή, εκπαίδευση, αθλητισμό. Έπειτα έχουμε το πρόγραμμα «Περισσότερα από το τένις», είκοσι σχολεία στην Ισπανία για παιδιά με αναπηρίες. Και εργαζόμαστε στην Ινδία για να διδάξουμε αγγλικά και υπολογιστές σε παιδιά».
Για τον Ρόζτερ Φέντερερ:
«Είναι ένας από τους σπουδαίους άνδρες στην Ιστορία του αθλητισμού. Ήταν ο μεγάλος αντίπαλός μου και αυτό μας ωφέλησε, αλλά και το τένις. Σε μερικά πράγματα είμαστε όμοιοι: νοιαζόμαστε για την ηρεμία, για την οικογένεια. Σε άλλα, είμαστε διαφορετικοί: είναι Ελβετός, είμαι Λατίνος, έχουμε διαφορετικούς χαρακτήρες, πολιτισμούς και τρόπους ζωής».
Για το γεγονός ότι στην ηλικία των 19 ετών, βρέθηκε στα πρόθυρα της αποχώρησης:
«Στα 19, μόλις κέρδισα τον πρώτο Rolland Garros, μου είπαν ότι δεν μπορούσα πλέον να παίξω λόγω δυσπλασίας στο αριστερό μου πόδι. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που έκανα προπόνηση χτυπώντας την μπάλα καθισμένος σε μια καρέκλα στη μέση του γηπέδου. Τότε ανέκαμψα, χάρη σε μια σόλα που άλλαξε τη θέση του ποδιού, αλλά τα γόνατά μου είναι πρησμένα».
Για την πανδημία του κορονοϊού:
«Είμαι ακόμα πολύ νέος. Ωστόσο, εάν έχω μολυνθεί, μπορώ να μολύνω άτομα που διατρέχουν κίνδυνο. Ανησυχώ για τους γονείς μου, για την οικογένειά μου, για την κοινότητά μου. Είναι η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας. Άρα είναι καιρός να παλέψεις για πράγματα πολύ πιο σημαντικά από έναν αγώνα τένις. Πρέπει να καλλιεργήσουμε την εμπιστοσύνη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν από τον ιό, αλλά μπορούν επίσης να λιμοκτονούν. Το πλήγμα για την οικονομία ήταν πολύ σοβαρό. Πρέπει να βρούμε την ισορροπία μεταξύ υγείας και εργασίας, μεταξύ υγείας και κοινωνικής προστασίας. Η ασφάλεια είναι υψίστης σημασίας, όπως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια».
Αντ. Βαζογιάννης
