Η αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη αποκαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά ενός θρύλου του μπάσκετ. Η εικόνα του στα παρκέ όλου του κόσμου, *σημάδεψε γενιές και γενιές και πραγματικά ήταν αυτή ενός άτρωτου αθλητή και αργότερα προπονητή που αρνιόταν να χάσει*. Που νικούσε και τον πόνο είτε έχοντας δεχτεί αγκωνιά στο κεφάλι από το θηριώδη Τσατσένκο στον αξέχαστο αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 1987, είτε στον άλλο τελικό του 2005 στο Βελιγράδι, όπου όταν τον πετούσαν οι παίκτες του στον αέρα (για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ) εκείνος έσφιγγε τα δόντια για να νικήσει τους αφόρητους πόνους από το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε.
Όμως εκτός παρκέ, *ο Παναγιώτης Γιαννάκης απέδειξε με τον πιο όμορφο τρόπο χθες το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής ότι είναι γήινος, τρωτός*. Η αγαπημένη του σύζυγος Ευγενία μας αποκάλυψε όταν τη συναντήσαμε ότι ο τίτλος του βιβλίου του Τρωτός Ατρωτος, είναι αποτέλεσμα έμπνευσης από την κόρη τους, Κέλλη. Δεν ήταν μια (ακόμα) κλασική παρουσίαση βιβλίου, αλλά μια εμπειρία που θύμιζε αγώνα μπάσκετ, γεμάτη συγκίνηση και αγάπη από φίλους και οικογένεια.
Αξιοσημείωτο είναι ότι *η ανθρωπιά και η επικοινωνία μας έχει εκλείψει τελευταία*, και το βιβλίο αυτό εκφράζει μια άλλη πλευρά του ανθρώπου Γιαννάκη και όχι μόνο του προπονητή. Σε μια στιγμή συγκίνησης, πολλοί διαπιστώσαμε ότι *είμαστε όλοι τρωτοί και τελικά όλοι είμαστε ασήμαντοι*. Η αγκαλιά του Γιώργου Νταλάρα και οι αναμνήσεις από το Ευρωμπάσκετ ήταν επίσης στιγμές που άφησαν εποχή.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, με την αυτοβιογραφία του, *δίνει μια ακόμα μεγάλη ασίστ, αυτή τη φορά όχι σε έναν συμπαίκτη του, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία*. Κόουτς όπως λένε και στο ΝΒΑ, που θα μπορούσες κάλλιστα να παίζεις εκεί, ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις.
