Η αυτοβιογραφία Τρωτός Άτρωτος από το δημοσιογράφο Παντελή Βλαχόπουλο ρίχνει φως στη μυθιστορηματική ζωή του Δράκου και ουσιαστικά αναλύει μία χρυσή εποχή για το ελληνικό μπάσκετ.
Για πρώτη φορά δημόσια, αποκαλύπτει την αιτία της μεγάλης κόντρας με τον άλλο κορυφαίο Ελληνα μπασκετμπολίστα, τον Νίκο Γκάλη.
Η επικοινωνία μας βραχυκύκλωσε σ’ ένα παιχνίδι του Άρη με τον Ηρακλή στο Αλεξάνδρειο, στις αρχές της περιόδου 1986-1987. Σ’ ένα τάιμ άουτ μού ζήτησε τον λόγο για μια πάσα που δεν του έδωσα στον αιφνιδιασμό και την έδωσα σε άλλο συμπαίκτη μου, ο οποίος ήταν σε προνομιακή θέση για να πετύχει ένα εύκολο καλάθι. Η ουσία είναι ότι προκλήθηκε ένταση, ανταλλάξαμε κουβέντες, και λίγο έλειψε να πιαστούμε στα χέρια στα αποδυτήρια. Σκαλίζω τη μνήμη μου για να ανασύρω στιγμές που επέτρεψα να θαφτούν κάτω από τα ουσιώδη της ζωής.
Θυμάμαι να τον ρωτάω στα αποδυτήρια: Τι ήθελες, ρε; Πες στον πρόεδρό σου να με πουλήσει. Με πίκραινε η υποψία πως ένιωθε ότι εκείνος ήταν ο Άρης και όλοι οι άλλοι απλώς τον πλαισιώναμε. Δεν ήταν ωραίο ούτε για μένα ούτε για τους συμπαίκτες μου. Σκέφτηκα πως ήταν αδικαιολόγητη η συμπεριφορά του στο τάιμ άουτ. Συνηθίζω να λέω ότι άφηνα στην άκρη κάθε πίκρα ή εκνευρισμό όταν έμπαινα στο παρκέ. Και αυτό γινόταν, πράγματι. Τα ξεχνούσα όλα, όπως και αυτά. Όμως δεν είμαι ρομπότ. Είμαι κανονικός άνθρωπος που πληγώνεται και επεξεργάζεται όσα τον ενοχλούν. Με απασχολούσαν αυτά τα θέματα, επειδή ήθελα η ομάδα να πηγαίνει μπροστά, να προοδεύει.
Η πληγή στην επικοινωνία μας άργησε να επουλωθεί. Με τον Νικ για μεγάλο διάστημα αποφεύγαμε να μιλήσουμε. Κάναμε μόνο προπόνηση και παίζαμε στους αγώνες. Μοιάζει οξύμωρο, δεδομένου ότι είχαμε καταφέρει να παίζουμε σε υψηλό επίπεδο, χωρίς να αλλάζουμε λέξη. Όμως, ο αθλητισμός είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ευθύνεται και ο δικός μου εγωισμός που δεν έπιασα τον Νικ να του πω: Τι είναι αυτά που καθόμαστε και κάνουμε; Είναι δυνατόν να μαλώνουμε για μία πάσα; Πάντα ελλοχεύει ο εγωισμός και δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε την προσπάθειά μας να τον τιθασεύσουμε. Δεν είναι εύκολο να τον εξαλείψουμε και είναι ακόμα δυσκολότερο να τον χαλιναγωγήσουμε όσο είμαστε νέοι. Αλλά δεν ήταν θέμα εγωισμού.
Έτσι σταμάτησα τον Πέτροβιτς
Στο το 5ο κεφάλαιο με τίτλο 1987 αναφέρεται στο θρίαμβο του Euro 1987 και στην άμυνα επάνω στον σπουδαίο Ντράζεν Πέτροβιτς που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγε από τη ζωή, στο δεύτερο αγώνα της διοργάνωσης κόντρα στην τεράστια τότε ομάδα της Γιουγκοσλαβίας.
Στο επόμενο παιχνίδι μάς περίμενε η Γιουγκοσλαβία. Ήταν μία από τις ατραξιόν της διοργάνωσης και συνέρρευσε περισσότερος κόσμος στο ΣΕΦ. Αντίστοιχο ήταν και το κλίμα στην ομάδα και ειδικότερα στα πιο νέα παιδιά. Γνωρίζαμε ότι έχουμε μπροστά μας μια ομάδα-μεγαθήριο με πλουραλισμό κι έναν καλό και έμπειρο προπονητή, μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του παγκόσμιου μπάσκετ, τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς.
Στεκόμουν στα αποδυτήρια και σκεφτόμουν ένα άτομο, τον αρχισκόρερ Ντράζεν Πέτροβιτς. Η πρώτη δουλειά μου ήταν να ασχοληθώ με το μαρκάρισμά του. Είχα μελετήσει κάθε κίνησή του και στην τελευταία μας προπόνηση ήταν σαν να τον είχα μπροστά μου. Ωστόσο είχα και κάτι ακόμα στο μυαλό μου.
Ανέκαθεν πίστευα ότι οι Γιουγκοσλάβοι δεν παίζουν άμυνα. Εστίαζαν στο επιθετικό ταλέντο και εμφάνιζαν αμυντικές αδυναμίες. Συνεπώς σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να τους ταλαιπωρήσουμε στην άμυνα. Πάνω στον Ντράζεν έπεσε και ο Φάνης Χριστοδούλου για ένα διάστημα. Τον ταλαιπωρήσαμε αφάνταστα και εγένετο θαύμα! Νικήσαμε 84-78. Αυτή ήταν μια ιστορική νίκη για το ελληνικό μπάσκετ. Έκτοτε, άρχισε να ενδιαφέρεται ο κόσμος για την Εθνική και για το σπορ με την πορτοκαλιά μπάλα. Αρχικά, μετά την αναμέτρηση, πήγαμε στα αποδυτήρια του βοηθητικού, επειδή εκεί κάναμε προθέρμανση πριν από το παιχνίδι. Παρατηρούσα τους πανηγυρισμούς των νέων παιδιών και τότε ήταν που συνειδητοποίησα πόσο τεράστιοι φαίνονταν
στα μάτια τους οι Γιουγκοσλάβοι πριν από το ματς. Δεν είχαν άδικο. Ήταν μια σπουδαία ομάδα, με γερά και μεγάλα κορμιά.
Ένας κι ένας ήταν οι παίκτες της. Ναι μεν δεν έπαιζαν καλή άμυνα, αλλά ήταν πολύ ψηλοί και αλλοίωναν επιθέσεις.
Καταφέραμε να κρατήσουμε τα πόδια μας στη γη παρά τον ενθουσιασμό που μας κατέκλυσε. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Αντιθέτως όλα μόλις είχαν αρχίσει. Ο στόχος μας ήταν να προκριθούμε στους 8. Ξέραμε ότι τα νοκ άουτ παιχνίδια ήταν αυτά που θα μας καθιέρωναν.
Η αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη, Τρωτός Άτρωτος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.
