Ο… δρόμος του σχεδόν προδιαγεγραμμένος, θα έλεγε κανείς. Ο ίδιος άρχισε να τον ανακαλύπτει από πολύ νωρίς, νιώθοντας πως μέσα από αυτόν «μιλά» η ψυχή του.
Ο Αλέξανδρος Γαβριηλίδης Πέτριν από τα 7 χρόνια του ήξερε ότι θα πορευτεί στη ζωή του παίζοντας βιολί. Δεν μπορούσε να φανταστεί, όμως, τότε, πόσο έντονα θα τραβούσε με αυτό -αρκετά χρόνια αργότερα- την προσοχή πάνω του.
Ο 28χρονος Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης κεντρίζει τα βλέμματα, το τελευταίο διάστημα, με την επιλογή του να μεταγράφει για βιολί -και έγχορδα συνολικά- συνθήματα του ΠΑΟΚ! Πρόβαλε το έργο του μέσω διαδικτύου, εντυπωσιάζοντας και αποτελώντας γρήγορα θέμα… συζήτησης στην οικογένεια του «Δικεφάλου» και όχι μόνο!
«Θέλω ο ήχος μου να εκπέμπει ενέργεια, πυγμή. Να νιώθει αυτός που ακούει ότι θα του… σηκωθεί η τρίχα και πως θα πάμε όλοι μαζί να κερδίσουμε το παιχνίδι!» περιέγραψε ο ίδιος, χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και το Πρακτορείο 104,9 για τη δουλειά του.
Μεγάλωσε με ακούσματα κλασικής μουσικής, από γονείς πιανίστες και με τον αδερφό του να παίζει τσέλο. Αυτός επέλεξε το βιολί. Στα 18 του μετακόμισε για σπουδές στην κλασική μουσική στην Αμερική (έχει τέσσερα πτυχία), εκεί όπου έμενε μέχρι και τον περασμένο Ιούλιο, όταν και επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, λόγω των συνθηκών που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού.
Η ιδέα να ασχοληθεί με τα συνθήματα του ΠΑΟΚ «γεννήθηκε» πριν από δύο χρόνια, στις ΗΠΑ, με αφορμή την παρότρυνση ενός Αμερικανού, με αρμένικες ρίζες, φίλου του, ο οποίος «δεν είναι της κλασικής μουσικής, αλλά αναρωτιόταν, γιατί να ασχολούμαι μόνο με την κλασική μουσική και να μην κάνω και κάτι διαφορετικό». «Ήταν η περίοδος που είχε, επίσης, η ομάδα επιτυχίες και του μιλούσα για το πόσο μεγάλος σύλλογος είναι ο ΠΑΟΚ, για την ιστορία του και όσα πρεσβεύει» εξήγησε και πρόσθεσε: «Γύρισα στην Ελλάδα τον Ιούλιο, αποφάσισα να κάνω πράξη τη σκέψη του φίλου μου και τα υπόλοιπα προέκυψαν σαν ντόμινο».
Επισήμανε, γενικότερα, ότι «η μουσική, κατά την άποψή μου, αν γίνεται με ποιότητα, δεν έχει μεγάλη σημασία τι είναι, ποπ, ραπ ή κλασική».
Τόνισε, επιπλέον, πως το να παίζει μουσική με το βιολί «δεν είναι επιλογή για βιοποριστικούς λόγους, αν προκύψει και αυτό, εντάξει. Είναι ανάγκη ψυχής, έτσι το σκέφτομαι, γι’ αυτό μου βγήκε και όλο αυτό με τα συνθήματα του ΠΑΟΚ, νομίζω απλά πως είναι το πεπρωμένο μου…
Σε 10-15 χρόνια από σήμερα θέλω να κάνω μεγάλα πρότζεκτ ως κλασικός, τα οποία να με εκφράζουν και μέσα από αυτά πιστεύω ότι θα δείξω πτυχές του εαυτού μου. Μπορώ να παίζω μουσική δωματίου, μπορώ να παίξω σε ορχήστρα, να παίξω σόλο. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει στην Αμερική, αλλά να πηγαινοέρχομαι στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες. Θεωρώ πως, αν συνδυάζω λίγο από όλα, αλλά με ποιότητα, αυτό θα είναι μια ευτυχισμένη ζωή… Θα ήθελα να σπουδάσω περισσότερο, θεωρώ πως οι γνώσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Γενικότερα στη ζωή πρέπει να διευρύνεις συνεχώς τους ορίζοντές σου, να έχεις θέληση, να πιστεύεις σε ό,τι κάνεις, να μην εγκαταλείπεις την προσπάθειά σου. Όλα αυτά τα στοιχεία τα έχει και ο ΠΑΟΚ!».
Κατέληξε ο Αλέξανδρος Γαβριηλίδης Πέτριν λέγοντας: «Δεν υποστήριζα τον ΠΑΟΚ από γεννησιμιού μου. Θαύμαζα παίκτες από τότε που άρχιζα να βλέπω ποδόσφαιρο, το 1999. Είχαν επιτεύγματα και άλλες ομάδες, θυμάμαι πράγματα από ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Άρη, μετά ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ το 2001. Είχα και έχω φίλους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες. Δεν είμαι φανατικός οπαδός, είμαι φανατικός στο η ομάδα να ανεβάζει τον πήχη και να πηγαίνει διαρκώς καλύτερα. Δε θα πω ποτέ ότι “εμείς είμαστε καλύτεροι ως ομάδα και εσείς οι αντίπαλοι δεν αξίζετε τίποτα”. Πιστεύω πως κάθε ομάδα, αλλά και κάθε άνθρωπος, θα πρέπει να θέλει να γίνεται καλύτερος σε σχέση με αυτό που ήταν την προηγούμενη μέρα.
Θαύμαζα πολύ ποδοσφαιριστές, όταν ήμουν παιδί τον Φραντσέσκο Τότι και από σημερινές ημέρες τον Ρονάλντο, γιατί πιστεύω ότι τα έκανε όλα μόνος του. Σίγουρα έχει ταλέντο, αλλά νομίζω πως το ότι έφτασε στην κορυφή είναι θέμα σκληρής δουλειάς, θέλησης, το ότι δε σταματά να θέλει να γίνεται καλύτερος. Στην Ελλάδα θαυμάζω, σαν ποδοσφαιριστή και άνθρωπο, τον Αντρέ Βιεϊρίνια. Είναι μαχητής εντός και εκτός γηπέδου».
Ρούλα Αβραμίδου
