Το αγώνισμα της ξιφασκίας ξεκινά σήμερα (27/7) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και η Ελλάδα δεν θα έχει μόνο ένα λόγο για να είναι περήφανη.
Διότι εκτός από την Δώρα Γκουντούρα, τη μεγάλη ελπίδα της χώρας μας για διάκριση στη σπάθη η Ελλάδα και η ξιφασκία θα εκπροσωπηθεί στο κορυφαίο aθλητικό ραντεβού του πλανήτη και από τον Ανδρέα Δουβή, τον κορυφαίο διαιτητή όχι μόνο εντός των συνόρων, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο διεθνής ελίτ ρέφερι, κλήθηκε από τον Παγκόσμια Ομοσπονδία για να προσφέρει τις υπηρεσίες του και στη γιορτή του αθλητισμού, πρόσκληση που αποδέχθηκε με «χαρά και υπερηφάνια», όπως περιέγραψε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων λίγο πριν «πετάξει» για την «Πόλη του Φωτός» (24/7).
Η αγάπη του για την ξιφασκία, η εμπιστοσύνη που υπάρχει στο πρόσωπό του από τους ανθρώπους που υπηρετούν το άθλημα σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και η επιθυμία του να βοηθήσει με την εμπειρία του (12 φορές πρωταθλητής Ελλάδας στο παρελθόν) τους νέους διαιτητές, είναι τα στοιχεία εκείνα που όπως μας είπε «με κάνουν πιο δυνατό», αλλά κυρίως «η καθολική αναγνώριση προς το πρόσωπό μου είναι κάτι που με γεμίζει και μου δίνει ώθηση για να συνεχίσω.»
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πολύπειρος διαιτητής εύχεται τα καλύτερα στους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες που θα λάβουν μέρος στους Αγώνες, μιλά για το επίπεδο της διαιτησίας, για τις δυσκολίες που υπάρχουν, αλλά και για τις δυνατές σχέσεις που έχει συνάψει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την παρουσία του στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.
Επίσης, δεν ξεχνά τον μέντορά του, τον άνθρωπο «που με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στα σαλόνια της διαιτησίας», όπως και τις διοικήσεις από την εργασία του που του παρέχουν άδεια για να μπορεί να ταξιδεύει στο εξωτερικό!
Η συνέντευξη του Ανδρέα Δουβή στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Τρίτοι Ολυμπιακοί Αγώνες για σένα οι επερχόμενοι στο Παρίσι;
«Τέταρτοι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων του Μπουένος Άιρες. Πρώτα ήταν το 2004, πήγα ως διαιτητής της «οικοδέσποινας» χώρας κι από κει και πέρα ακολούθησε το Τόκιο, μία ιδιαίτερη διοργάνωση, λόγω του κορονοιού. Ήταν, όμως, μία καταπληκτική διοργάνωση. Θεωρήθηκε ως η «δεύτερη ιδιαίτερη» μετά από εκείνου του Βερολίνου το 1936.
Τα περιοριστικά μέτρα στο Τόκιο ήταν πρωτοφανή. Αλλά η Ιαπωνία είναι μία πάρα πολύ προηγμένη χώρα, πολύ σοβαρή σε αυτό που πρεσβεύει, ιδιαίτερα με τον αθλητισμό. Αν δεν ήταν η συγκεκριμένη χώρα, οι Αγώνες θα είχαν αναβληθεί.
Πλήρωσαν πολλά χρήματα, πολύς κόσμος δεν πήγε λόγω της ματαίωσης των αεροπορικών πτήσεων, δεν υπήρχαν θεατές, κάτι που είναι το πιο σημαντικό. Τρομερά στάδια, μεγάλη ηρεμία. Τώρα ετοιμάζομαι να ζήσω άλλο ένα μεγάλο αθλητικό ραντεβού, όπως το 2004 στην Αθήνα. Στο Παρίσι. Μεγάλη τιμή για μένα και μεγάλη η τιμή που μου έκανε η Παγκόσμια Ομοσπονδία ξιφασκίας.»
Πότε ήρθε αυτή η πρόσκληση;
«Σχεδόν 8-9 μήνες νωρίτερα.»
Και ποια είναι τα κριτήρια για να συμβεί κάτι τέτοιο; Φαντάζομαι ότι υπάρχουν κάποια παίζουν σημαντικό ρόλο…
«Για να μπορέσει ένας διαιτητής να πάει σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα πρέπει να περάσει από ένα στάδιο αγώνων, σημαντικών, σοβαρών διοργανώσεων σε αυτή τη διάρκεια των 4 ετών που μεσολαβούν. Δηλαδή, τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τα Ευρωπαϊκά, Ζώνες, Κύπελλα κόσμου, Γκραν Πρι. Κάθε διαιτητής βαθμολογείται.
Τυγχάνει να είμαι ο μοναδικός Έλληνας διαιτητής που έχω άδεια και για τα τρία όπλα, ως διεθνής, και το ξίφος ασκήσεως, το ξίφος μονομαχίας και σπάθη. Στο τελευταίο καλούμαι να κάνω τα περισσότερα παιχνίδια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η σπάθη θεωρείται το πιο επιθετικό, το πιο όμορφο, το πιο αξιόλογο όπλο, το πιο θεαματικό, καθώς ο περισσότερος κόσμος αυτό του αρέσει να παρακολουθεί.»
Αν δεν κάνω λάθος κι εσύ από την σπάθη προέρχεσαι, ως αθλητής εννοώ;
«Ναι από την σπάθη ξεκίνησα. Ήμουν 12 χρόνια πρωταθλητής Ελλάδας, από το 1985 έως το 1997. Είχα μπει και στους «64» του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που είχε γίνει στην Αθήνα, τότε είχε γίνει κι ένα τραγικό γεγονός, είχα χάσει τον αδελφό μου, πάλεψα, όμως, γιατί η ζωή δεν σταματά, πρέπει να συνεχίζεις να κοιτάς μπροστά και μετά από κάποια τραγικά γεγονότα που μπορεί να σου συμβούν.»
Με τη διαιτησία πώς προέκυψε; Τι σου έδωσε το έναυσμα, για να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο; Πώς δεν έγινες προπονητής για παράδειγμα;
«Είμαι και προπονητής. Είχα διατελέσει και βοηθός ομοσπονδιακού τεχνικού με τον Γκάμπι Ντούτσια, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Από κει και πέρα ήταν μία επιλογή δική μου να ασχοληθώ περισσότερο με τη διαιτησία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει η προπονητική. Έχω δίπλωμα Α΄ κατηγορίας, διατηρώ δικό μου σύλλογο, τον ΑΟ Περσέα Αθηνών. Τα παιδιά μου εκεί έχουν πάρει πρωταθλήματα, έχουν μπει στη Γυμναστική Ακαδημία.
Η ξιφασκία πρέπει να γνωρίζετε είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άθλημα και θα πρέπει να έχεις περάσει από το στάδιο του προπονητή για να μπορείς να υπηρετήσεις και τη διαιτησία.»
Το επίπεδο στην ελληνική διαιτησία που βρίσκεται;
«Υπάρχουν κάποιοι άλλοι διαιτητές, νέα παιδιά, τα οποία προσπαθούν τώρα να πάρουν το δεύτερο όπλο, διότι εάν δεν έχεις άδεια και για δεύτερο όπλο δεν μπορούν να σε καλούν ούτε σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Ξεκινούν από τις μικρές κατηγορίες και βήμα-βήμα, εάν έχουν όρεξη και διάθεση, για να φτάσουν πιο ψηλά. Να μπορούν να κάνουν διαιτησίες που θα κάνουν την Παγκόσμια Ομοσπονδία να τους εμπιστευθεί και μια μέρα να φτάσουν μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη.»
Η Ελλάδα τι μπορεί να προσδοκά από την ξιφασκία στους Αγώνες του Παρισιού;
«Αυτή τη στιγμή έχει πάρει την πρόκριση μόνο η Δώρα Γκουντούρα. Με το σύστημα που η IOC θέλει να παίζουν από όλα τα κράτη του κόσμου. Υπάρχει κι άλλη μία αθλήτρια της σπάθης γυναικών, διότι αυτό είναι το όπλο που προβάλει την Ελλάδα στο εξωτερικό με καλά αποτελέσματα.
Αν και είναι τρίτη στην παγκόσμια κατάταξη, δεν πήρε το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι τέτοιο το σύστημα, δηλαδή, που εάν πάρει την πρόκριση μία αθλήτρια από ένα κράτος, του ίδιου όπλου, δεν μπορεί και η δεύτερη το «εισιτήριο».
Από τη στιγμή που θα φτάσετε στο Παρίσι τι ακολουθεί;
«Εμείς αναχωρούμε στις 24 Ιουλίου και η επιστροφή μας είναι προγραμματισμένη για τις 5 Αυγούστου. Οι αγώνες ξεκινούν στις 27/7, θα είμαστε εκεί πιο νωρίς για να μπορέσουμε να προετοιμαστούμε, με διάφορα σεμινάρια, η FIA διοργανώνει πάντα σεμινάρια, όπως έγινε και πριν 20-25 ημέρες, όπου βρεθήκαμε όλοι οι διαιτητές.
Πρέπει όλοι μας να πρεσβεύουμε την ίδια φιλοσοφία, δεν μπορεί ένας διαιτητής να δίνει την επίθεση αλλιώς κι ένας άλλος με άλλο τρόπο, οπότε μέσω των φάσεων αυτών που προηγούνται θα μπορέσουμε να κάνουμε σωστές διαιτησίες.»
Φόβος υπάρχει με τα όσα ακούγονται για την ασφάλεια των Αγώνων, πόσο μπορεί να επηρεάσει έναν διαιτητή αυτή η κατάσταση;
«Ας μην μπούμε σε αυτή τη λογική. Να θεωρήσουμε ότι δεν θα υπάρξει κάτι άσχημο. Ακούγονται διάφορα. Το ρίσκο υπάρχει γενικότερα στη ζωή μας, εκεί που περπατάς μπορεί να σου συμβεί το ο,τιδήποτε.»
Στην Ελλάδα δεν είναι πολύ διαδεδομένο το άθλημα της ξιφασκίας ή, κάνω λάθος;
«Όχι, δεν είναι πολύ διαδεδομένο. Δεν διαφημίζεται σχεδόν καθόλου. Τώρα βέβαια με τις ενέργειες που γίνονται και με την Ολυμπιακή Επιτροπή που βοηθά και με τις προσπάθειες της Ομοσπονδίας, ίσως να υπάρξει κάποια αλλαγή.
Δυστυχώς στην Ελλάδα για να μπορέσει ένας αθλητής να προβληθεί θα πρέπει να έχει σπόνσορα πρώτα την οικογένειά του, να φέρει διακρίσεις κι από κει και πέρα να του δώσει χρήματα η Ομοσπονδία για να προχωρήσει.
Δυστυχώς δεν έχουμε το δυνατό αθλητικό σύστημα που έχουν τα άλλα κράτη, να μπορεί για παράδειγμα να φτιαχτεί μια ομάδα από 20-30 παιδιά και μέσα από αυτά και τα αποτελέσματα να βγουν κάποιοι αξιόλογοι αθλητές.»
>Προσωπική ζωή υπάρχει;
«Υπάρχουν πολλά, πολλά ταξίδια. Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω, την ξιφασκία γενικότερα. Και βέβαια υπάρχει προσωπική ζωή, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Σίγουρα δεν είναι μόνο τα ταξίδια. Η ξιφασκία είναι μέρος της ζωής μου.
Μου δίνεται βέβαια και η δυνατότητα για να μπορώ να παρευρίσκομαι σε μεγάλες διοργανώσεις. Εδώ θα πρέπει να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στη βασική μου εργασία, διότι τυγχάνει να είμαι καθηγητής στη στρατιωτική σχολή Ευελπίδων 32 χρόνια και οι εκάστοτε διοικήσεις με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ στο να μου παραχωρούνται άδειες για να ταξιδεύω στο εξωτερικό.
Έτσι μου δόθηκε και η δυνατότητα να μπορώ να προβάλω στο εξωτερικό αυτό που γνωρίζω να κάνω πολύ καλά.»
Δεν ξέρω, εάν είσαι και ο μόνος που το κάνει αυτό;
«Αλήθεια είναι. Τα ταξίδια είναι πάρα πολλά, δεν είναι και εύκολο, ειδικά για τη σπάθη, ένα όπλο στο οποίο είμαι σπεσιαλίστας. Ένα όπλο που πρέπει να αποφασίσεις σε δέκατα του δευτερολέπτου, έχει τρομερή ταχύτητα, πρέπει να προβλέπεις από πριν και να κρίνεις μετά την κίνηση του αντιπάλου.
Φανταστείτε ότι ως διαιτητής των κορυφαίων διοργανώσεων αποφασίζω για Ολυμπιονίκες και Παγκόσμιους Πρωταθλητές και Ευρώπης. Είμαι ο μοναδικός Έλληνας διαιτητής που με καλούν σε πρωταθλήματα εκτός της χώρας μου, πέρυσι με κάλεσαν στο πρωτάθλημα Ιταλίας, με είχαν καλέσει στο Μεξικό, στη Γαλλία, όπου ήμουν διαιτητής σε δύο τελικούς, στην Ιταλία έκρινα χρυσό μετάλλιο σε άνδρες και γυναίκες στη σπάθη κι εφέτος ξανά στην Ιταλία για το πρωτάθλημά τους.»
Υπάρχει δηλαδή αναγνώριση προσωπική, πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;
«Νιώθω μια γαλήνη, να υπάρχει αναγνώριση στο υψηλότερο επίπεδο, Ολυμπιακών μεταλλίων, Παγκόσμιων πρωταθλημάτων. Φανταστείτε στην Ιταλία, που έκανα αγώνες με άλλους διαιτητές, όπου συμμετείχαν 75 αθλητές, έφτασα να κρίνω κάποιους που αργότερα κατέκτησαν παγκόσμιους τίτλους και Ολυμπιακά μετάλλια.
Στο Μεξικό το ίδιο, στη Γαλλία, όπου η ξιφασκία είναι από τα πιο διαδεδομένα αθλήματα με κάλεσαν να κάνω διαιτησία σε τελικούς και όχι μόνο αυτό, αλλά και να βαθμολογήσω τους Γάλλους διαιτητές για το πώς πρέπει να παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις και να κρίνουν τα χυπήματα. Με ευχαρίστησαν και στην Ιταλία, που βοήθησα τους νέους διαιτητές να μάθουν κάποια πράγματα.»
Από τις γνωριμίες που έχεις κάνει στο εξωτερικό, μένει κάτι; Υπάρχει επαφή;
«Μένει, είναι άνθρωποι με τους οποίους συζητώ διάφορα πράγματα, όχι μόνο για τη ξιφασκία κι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Όπως επίσης, είναι μαγικό το να βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με 40 διαιτητές σε παγκόσμια πρωταθλήματα, οι οποίοι είναι από διαφορετικά κράτη, άλλη κουλτούρα, φιλοσοφία, να μπορείς να συζητάς μαζί τους, να ανταλλάσεις απόψεις, τι γίνεται στον κόσμο.»
Η Ελλάδα τι μπορεί να περιμένει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού;
«Προσδοκούμε να φέρει κάποια διάκριση η Δώρα Γκουντούρα στη σπάθη, ευχή όλων μας είναι, από τα υπόλοιπα αθλήματα υπάρχει ο Μίλτος Τεντόγλου, ο οποίος εντυπωσιάζει, με ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα που θαυμάζουμε και αγαπάμε όλοι. Ο Καραλής στο επί κοντώ πάει εξαιρετικά, θεωρώ ότι πάντα θα υπάρχει η ελληνική ψυχή και θα τα καταφέρουμε.»
Στο φινάλε της κουβέντας μας ο Ανδρέας Δουβής δεν ξέχασε τον άνθρωπο που, όπως παραδέχθηκε, τον έχει βοηθήσει τα μέγιστα στην καριέρα του στη διαιτησία.
Είπε χαρακτηριστικά: «Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά το μέντορά μου στη διαιτησία, τον Μανώλη Κατσιαδάκη, ο οποίος διατελεί τώρα πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας ξιφασκίας, αυτός με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στις διεθνείς πίστες, που έμαθε τα μυστικά, το πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι.
Να είμαι άμεμπτος, δίκαιος, το πώς πρέπει να κατοχυρώνω τα χτυπήματα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και τον ευχαριστώ θερμά.»
