Ο διευθυντής της Ακαδημίας της Κρίβμπας, Μάριος-Γιώργος Αλεξανδρής στο ΑΠΕ/ΜΠΕ
Πέντε το απόγευμα. Ηχούν σειρήνες προειδοποιητικές ότι έπεται επιδρομή. Παιδιά 8 και 9 ετών σταματούν την προπόνηση και φεύγουν τρέχοντας με τους προπονητές τους για να προστατευτούν στο καταφύγιο, κάτω από το γήπεδο. Οι σειρήνες σταματούν, ο κίνδυνος έχει περάσει και οι μικροί ποδοσφαιριστές επιστρέφουν στην προπόνησή τους. Στιγμές που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σενάριο σε ταινία αποκάλυψης του Ρόλαντ Έμεριχ. Είναι, όμως, η καθημερινή πραγματικότητα στην πόλη Κρίβοριχ, τη γενέτειρα του Ουκρανού προέδρου, Βολοντιμίρ Ζελένσκι. Μια πραγματικότητα που την περιέγραψε στο ΑΠΕ/ΜΠΕ ο Μάριος-Γιώργος Αλεξανδρής, διευθυντής των Ακαδημιών της τοπικής Κρίβμπας.
Στη δημοσιογραφία υπάρχουν στιγμές που ο ρεπόρτερ βιώνει εμπειρίες διδακτικές. Δεν είναι μόνο η καταγραφή του γεγονός, μιας ιστορίας, η αποκάλυψη μιας είδησης. Σε κάποιες περιπτώσεις, η εμπειρία είναι καθηλωτική και τέτοια ήταν η συνέντευξη με τον Αλεξανδρή, τον 31χρονο γιο του παλαίμαχου Αλέξη Αλεξανδρή, ο οποίος δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στο χώρο του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε από τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού και η μοίρα, μετά από ένα πέρασμα από την Πιουνίκ Ερεβάν και την Αρμενία, τον έφερε στην εμπόλεμη Ουκρανία. Εκεί βρίσκεται τους τελευταίους εννέα μήνες και περιγράφει την καθημερινότητά του μεταξύ βομβαρδισμών, προπονήσεων, ατελείωτων οδικών ταξιδιών και καταφυγίων!
ΧΘΕΣ ΔΕΧΤΗΚΑΜΕ ΜΑΖΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ 42 DRONES
Οι σειρήνες είναι καθημερινότητα στην πόλη όπου ζει και εργάζεται ο Αλεξανδρής, πατέρας ενός νεογέννητου κοριτσιού, το οποίο έχει μείνει στη Βέροια με τη σύζυγό του. Το πρώτο μέρος της συνέντευξης αφορά τα βιώματά του από τον πόλεμο.
«Το Κρίβιριχ βρίσκεται κοντά στο Ντνίπρο. Είναι η γενέτειρα του Ζελένσκι, άρα είναι πόλη στοχοποιημένη. Καθημερινά ηχούν σειρήνες, έχουν πέσει τρεις βόμβες κοντά στο σπίτι μου, η μία στα 150 μέτρα. Άνθρωποι πεθαίνουν, κτίρια γκρεμίζονται, όμως η ζωή συνεχίζεται. Στην καθημερινότητα της πόλης δεν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε πόλεμο, υπάρχει ένα mood στον κόσμο ότι μετά από τόσα χρόνια βαρεθήκαμε. Οι περισσότεροι δεν μπαίνουν καν στα καταφύγια όταν ακούγονται σειρήνες. Αυτές ηχούν όταν υπάρχει βομβαρδισμός στην ευρύτερη περιοχή του Ντνιπροπετροφσκ, που είναι τεράστια. Εγώ έχω μπει τρεις φορές σε καταφύγιο, μόνο τη μία έπεσε ρουκέτα, τις άλλες δύο τις κατέρριψαν. Μια φορά είδα από εδώ (σ.σ. μας δείχνει το παράθυρο του γραφείου του, καθώς η συνέντευξη έγινε με βιντεοκλήση) να περνάει ρουκέτα και έπεσε στην πόλη, δηλαδή 5-6 χιλιόμετρα μακριά.
Καταφύγια έχουν όλες οι πόλεις από τον καιρό της Σοβιετικής Ένωσης. Έχουν φτιάξει και στο δρόμο κάποια συγκεκριμένα σημεία που μπορείς να πας να κρυφτείς σε περίπτωση που συμβεί κάτι. Γενικά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Όταν ακούγεται σειρήνα στις 4 το βράδυ, τι μπορείς να κάνεις; Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κάθομαι κάτω από μία χοντρή κάσα του δωματίου. Ίσως φαντάζεστε ότι εδώ δεν κυκλοφορεί κόσμος. Κάθε άλλο. Τα πάντα λειτουργούν όπως στην Ελλάδα, απλώς εδώ έχουμε τις σειρήνες. Είναι η καθημερινότητά μας. Χθες, για παράδειγμα, είχαμε μαζική επίθεση από 42 drones μέσα στην πόλη. Τα κατέρριψαν όλα, αλλά πολλά έπεσαν πάνω σε κτίρια και προκάλεσαν ζημιές. Όταν λέμε drones, όχι σαν κι αυτά που παίζουμε. Ολόκληρα θηρία.
Έχω παρατηρήσει, επίσης, ότι αυτά που γίνονται εδώ, τα μαθαίνουν στην Ελλάδα μετά από 10 μέρες. Το έχω ζήσει με τη μητέρα μου που με παίρνει ανήσυχη γιατί διάβασε κάτι το οποίο είχε συμβεί πριν από αρκετό καιρό».
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ!
Το ποδόσφαιρο στην Ουκρανία δεν σταμάτησε ποτέ. Οι δραστηριότητες συνεχίζονται σε όλα τα επίπεδα και στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα όπου η λίγκα διεξάγει διοργανώσεις Κ14, Κ15, Κ16, Κ17 και Κ19. Η Κρίβμπας διατηρεί και μικρότερα τμήματα, που ξεκινούν από την ηλικία των 6 ετών. Ο διευθυντής των Ακαδημιών της, μας διηγήθηκε ένα απίστευτο περιστατικό.
«Ως Ακαδημία δε νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε. Υποτίθεται δεν χτυπάνε ποτέ ποδοσφαιρικό club, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Μια φορά από… σπόντα, καταρρίφθηκε ένα drone μέσα στις εγκαταστάσεις της Λοκομοτίβ Κιέβου. Πήγαμε και παίξαμε εκεί, τα αποδυτήρια είχαν καταστραφεί, τα παιδιά άλλαζαν σε κοντέινερ.
Οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους κάθε μέρα στην προπόνηση. Στο κεντρικό προπονητικό, υπάρχει χώρος με τρία καταφύγια ακριβώς από κάτω. Όταν ηχούν σειρήνες, οι ηλικίες από Κ12 και κάτω φεύγουν με τους προπονητές για τα καταφύγια. Οι πιο μεγάλοι συνεχίζουν. Ήλθαν γονείς από τα μικρότερα τμήματα στα γραφεία και μου ζήτησαν να υπογράψουν και να αναλάβουν την ευθύνη για να μην σταματάει η προπόνηση των παιδιών τους την ώρα του συναγερμού!»
ΔΥΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ 900 ΠΑΙΔΙΑ!
Ακολούθησε η περιγραφή των αμιγώς ποδοσφαιρικών θεμάτων που αφορούν τις αναπτυξιακές ηλικίες στην Ουκρανία. Οι συνθήκες στις οποίες εξελίσσονται οι ποδοσφαιριστές είναι πολύ καλύτερες σε σύγκριση με την Ελλάδα, αν και ο Έλληνας υπερτερεί σε ταλέντο. Η Κρίβμπας είναι αυτή τη στιγμή η 3η πιο ισχυρή ομάδα στην Ουκρανία πίσω από τη Σαχτάρ και τη Ντιναμό Κιέβου.
«Όλα τα τμήματά μας από Κ14 και πάνω αγωνίζονται στις επίσημες διοργανώσεις της ουκρανικής λίγκας. Από Κ13 και κάτω παίζουν στα τοπικά πρωταθλήματα της πόλης και της ευρύτερης περιφέρειας του Ντνιπροπετρόφσκ. Έχουμε δύο προπονητικά κέντρα ενώ θέλουμε να επεκταθούμε κι άλλο στο μέλλον. Στο πρώτο υπάρχουν τρία γήπεδα με χορτάρι, ένα ανοιχτό πλαστικό, ένα κλειστό πλαστικό, ένα 8Χ8 και ένα 5Χ5. Εδώ προπονείται η πρώτη ομάδα και μένει στο ξενοδοχείο, η Κ19 και όλα τα «μικρά» τμήματα, των οποίων τα παιδιά είναι επί πληρωμή (από Κ12 και κάτω). Συνολικά έχουμε στις ακαδημίες μας 900 παιδιά σε 32 γκρουπ όλων των ηλικιών, χωρισμένα ανάλογα με τη δυναμικότητα.
Την Κ19 δεν την βάζω στην εξίσωση των Ακαδημιών. Ουσιαστικά ανήκει στην πρώτη ομάδα, αφού όλοι οι παίκτες της έχουν συμβόλαιο!
Στο άλλο προπονητικό με δύο γήπεδα 11Χ11, ένα ανοιχτό και ένα κλειστό, προπονούνται μόνο τα αγωνιστικά τμήματα των Ακαδημιών. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται άλλο ένα ξενοδοχείο μας, όπου μένουν 82 παιδιά ηλικίας από 12 έως 16 ετών που φιλοξενούμε από τις ακαδημίες, ενώ εκεί στεγάζεται και η πρώτη ομάδα των γυναικών. Εκεί υπάρχουν τα πάντα, γυμναστήρια, σάουνα, εστιατόρια. Τώρα φτιάχνουν κι ένα γήπεδο ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο. Άμεσος στόχος μας είναι να επεκταθούμε κι άλλο από άποψη γηπέδων, γυμναστηρίων και εγκαταστάσεων ώστε μέσα στην επόμενη διετία το πλάνο μας για επέκταση σε όλα τα επίπεδα να έχει υλοποιηθεί.
Οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Σας θυμίζω ότι απαγορεύονται οι πτήσεις, έτσι είμαστε αναγκασμένοι να μετακινούμαστε οδικώς για όλους τους εκτός έδρας αγώνες. Γι΄αυτό έχουμε πέντε πούλμαν 50άρια και έξι βανάκια. Ένα από τα πιο νορμάλ εκτός έδρας ταξίδια, είναι 7 ώρες στο λεωφορείο. Μετά την 3η 4η φορά συνηθίζεις.
Γενικά όλες οι ομάδες εδώ έχουν φοβερές εγκαταστάσεις, επιπέδου Ολυμπιακού. Πρόσφατα πήγαμε στην Λβίχι Μπέρεχ Κιέβου, μια νεοσύστατη ομάδα (σ.σ ιδρύθηκε το 2017). Όλες οι εγκαταστάσεις της ήταν σε γερμανικό στιλ, ένιωσα ότι βρισκόμουν στη Φρανκφούρτη. Είναι πολύ μπροστά οι Ουκρανοί. Ακόμα και ένας μικρός σύλλογος, μπορεί να έχει δέκα γήπεδα για τις ακαδημίες».
Ο Αλεξανδρής έχει στο επιτελείο του άλλους τρεις Έλληνες. Τον επικεφαλής προπονητή τερματοφυλάκων Στάθη Λευτάκη, τον υπεύθυνο μεθοδολογίας Δημήτρη Τζουβάρα και υπεύθυνο φυσικής κατάστασης Γιώργο Παντελίδη. Εργάζεται για το σύλλογο πάνω από 10 ώρες την ημέρα, αφού οι δραστηριότητες είναι πολυεπίπεδες.
«Είναι καταπληκτικό το project που έχουμε αναλάβει με τους συνεργάτες μου. Βρισκόμαστε σε μία πόλη με 700.000 κατοίκους, υπάρχουν πολλές τοπικές ομάδες εδώ. Θα μπορούσαμε να πάρουμε τους καλούς παίκτες, όμως δεν πρέπει να «χτυπάμε» όλες τις τοπικές ακαδημίες ειδικά στις μικρές ηλικίες. Προτιμάμε να δώσουμε τεχνογνωσία στους προπονητές τους, να τους βοηθάμε να προετοιμάζουν τα παιδιά που σε μεγαλύτερη ηλικία μπορούν να έρθουν σε εμάς. Άλλωστε, μετά τη διάλυση της Ντνίπρο, είμαστε η μεγαλύτερη δύναμη στην περιοχή. Μάλιστα, διατηρούμε σχολή στην πόλη αυτή, την Κρίβμπας Ντνίπρο με συμφωνία να μην παίρνουμε παίκτες πριν από την Κ17. Έχουμε επίσης πολύ ισχυρό δίκτυο scouting σε όλη τη χώρα με 6 ενεργούς scout που σκανάρουν και παρακολουθούν όλα τα πρωταθλήματα και τις περιοχές της Ουκρανίας.
Όλα τα γκρουπ των Ακαδημιών μας έχουν από δύο προπονητές, τον head coach και τον βοηθό του. Μας βοηθάει πολύ και συνεργαζόμαστε άψογα με τον προπονητή της πρώτης ομάδας. Είναι ο Γιούρι Βέρνιντουμπ, αν τον θυμάστε βρισκόταν στον πάγκο της Σερίφ όταν είχαν νικήσει τη Ρεάλ στη Μαδρίτη με Αθανασιάδη και Κολοβό. Μονίμως έξι παιδιά από τις ακαδημίες μετέχουν στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας.
Στη διαδικασία πάντα φροντίζουμε να ανεβάζουμε τα παιδιά σε ανώτερα ηλικιακά group. Σε ένα διεθνές φόρουμ είχα πει στον Αρσέν Βενγκέρ ότι στέλνω παιδιά της Κ14 για προπονήσεις με την Κ19 και μου απάντησε με τη γνωστή ρήση: If he’s good enough, he’s old enough (σε ελεύθερη μετάφραση «αν ένας παίκτης είναι καλός, δεν παίζει ρόλο η ηλικία»).
Όλα αυτά τα παιδιά μόνο τη μπάλα έχουν. Θέλουν να φύγουν από τον πόλεμο, να παίξουν στην Ευρώπη. Κάνουμε συνεχώς events με παίκτες της πρώτης ομάδας. Φέρνουμε παίκτη της πρώτης ομάδας να κάνει προπόνηση με την Κ8! Επίσης, δεν είχαν εδώ το θεσμό των escort κατά την είσοδο των ομάδων και τον φέραμε εμείς. Στέλνουμε τους αγώνες τα μικρούλια, από Κ11 και κάτω και έλεγαν ότι έκαναν πραγματικότητα το όνειρό τους, επειδή έπιασαν το χέρι του παίκτη και μπήκαν το γήπεδο. Μικρά πραγματάκια που σημαίνουν πολλά γι΄αυτούς».
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ Κ19
Ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν σύλλογοι Super League που δίνουν συμβόλαια με το… σταγονόμετρο, η Κρίβμπας ανταμείβει τους καλύτερους παίκτες της χωρίς κανένα δισταγμό.
«Έχουμε ήδη 5 συμβόλαια στην Κ15 και 7 στην Κ16 και είμαστε στη διαδικασία να υπογράψουμε κι άλλα. Στην Κ19 είναι όλοι οι παίκτες επαγγελματίες, στους οποίους βέβαια συμπεριλαμβάνονται και όσοι έχουν προέρχονται από την Κ17. Είναι άτυχα παιδιά γιατί εξελίσσονται μέσα στον πόλεμο, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Κάποιοι από τους παίκτες που έχουμε, αν ήταν στον Ολυμπιακό θα έκαναν καταπληκτική καριέρα. Πάντως, το ταλέντο που έχω δει σε παίκτες έως 15 ετών στην Ελλάδα δεν το βλέπω αλλού. Απίστευτα ανώτεροι οι Έλληνες. Μετά κάτι χαλάει στη συνταγή…
Σε λίγες εβδομάδες θα κατεβούμε στην Αθήνα για το Elite Cup με την Κ16 και τον Μάιο θα βρεθούμε στο Κατάρ για προπονητικό καμπ με τις Κ13-14-15 για μια εβδομάδα. Σχεδόν όλοι όσοι θα συμμετάσχουν στο Elite είναι επαγγελματίες. Πρέπει να δείτε τον γκολκίπερ. Στα 14,5 χρόνια με ύψος 1.92 είναι ο τρίτος της πρώτης ομάδας και παίζει στην εθνική Κ17. Το ταξίδι μας θα είναι λίγο κουραστικό, αφού θα πάμε οδικώς 15 ώρες μέχρι το Βουκουρέστι και από εκεί θα πετάξουμε για Αθήνα!»
«ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ, ΠΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!»
Είναι θλιβερό αλλά σε όλες τις συνεντεύξεις ανθρώπων οι οποίοι εργάζονται μακριά από την Ελλάδα είναι (το λιγότερο) διστακτικοί στην προοπτική της επιστροφής. Ο Αλεξανδρής, απόφοιτος Sports management από Πανεπιστήμιο Derby στο Νότιγχαμ, το αποκλείει και εξηγεί τους λόγους:
«Δεν θέλω να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα γιατί δεν ένιωσα ότι ποτέ ότι οι κόποι σου ανταμείβονται, ούτε υπάρχει αξιοκρατία, από τότε που ήμουν ποδοσφαιριστής το βίωσα. Ήμουν τέσσερα χρόνια στη κεντρική σχολή του Ολυμπιακού στο Ρέντη όπου αποκόμισα εμπειρίες, έζησα καταστάσεις, “ μεγάλωσα” και ωρίμασα ποδοσφαιρικά και αποφάσισα να αποχωρήσω γιατί το όνειρο μου ήταν πάντα να δοκιμάσω την εμπειρία του εξωτερικού. Στο χώρο των Ακαδημιών κάνεις και δύο δουλειές για να ζήσεις, ατομικές προπονήσεις, δεν αρκεί για να τα βγάλεις πέρα να κάνεις μόνο αυτό. Όταν έφυγα δεν είχα κάποια πρόταση στα χέρια μου και όλοι μου έλεγαν «που πας είσαι τρελός». Δεν με γέμιζε όμως, ήθελα να δοκιμάσω το εξωτερικό . Βρέθηκε, επίσης από σπόντα, μια ευκαιρία από την Αρμενία, όταν τον Σεπτέμβριο 2023 πήγα σε event της ECA (European Clubs Association) στη Σεβίλλη . Έψαχνε διευθυντή η Πιούνικ Ερεβάν, με κάλεσαν μία εβδομάδα στην Αρμενία, τους έφτιαξα πλάνο τριετίας και πήρα τη δουλειά μέσα σε ένα μήνα. Κάναμε αρκετά πράγματα εκεί, παρότι στην Αρμενία είναι χειρότερα απ΄ότι στην Ελλάδα ποδοσφαιρικά σε όλα τα επίπεδα.
Στην Ελλάδα θα με απέρριπταν λόγω ονόματος και ιστορίας. Πώς να πάω στον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ ή τον Παναθηναϊκό ως «ο γιος του Αλεξανδρή»; Είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει στη χώρα μας δυστυχώς. Επίσης οικονομικά οι συνθήκες δεν είναι καλές. Υπάρχει κακή νοοτροπία, δεν σε αφήνουν να κάνεις το έργο που θέλεις να κάνεις. Είμαστε πολύ πίσω πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Έτσι, βρέθηκα στην Ουκρανία με πολύ καλύτερα χρήματα και με συγκεκριμένους στόχους που εάν τους πετύχεις, προχωράς. Ό,τι ζητήσω από μπάτζετ και την ομάδα μου το δίνουν και θα κριθώ στο τέλος της σεζόν, έστω κι αν έχω 4 χρόνια συμβόλαιο. Μου αρέσει εδώ. Στον πόλεμο και με καθημερινό κίνδυνο, είναι καλύτερα απ΄ότι στην Ελλάδα όσον αφορά στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Σε αποδέχονται με βάση τη δουλειά σου. Βλέπουν ότι παράγεις έργο, τους αρέσεις και προχωράς. Αν δεν βλέπουν έργο, θα φύγεις, αυτό το σέβομαι γιατί είναι αξιοκρατικό και ειλικρινές».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
