Το κλασικό ερώτημα «Μαραντόνα ή Μέσι;» είναι δύσκολο να απαντηθεί με βεβαιότητα, ειδικά στην Αργεντινή που το ποδόσφαιρο είναι ίσως το εθνικό σπορ. Ένας ικανοποιητικός αριθμός παικτών μοιράστηκε το γήπεδο με τα δύο «Νούμερα 10», αλλά όσοι έπαιξαν μαζί και με τους δύο, στην ίδια ομάδα, μπορούν να μετρηθούν στις άκρες των δακτύλων του ενός χεριού. Όπως ο Κίλι Γκονζάλες, που σαν νεαρός ποδοσφαιριστής της Μπόκα Τζούνιορς θήτευσε την περίοδο 1995-96 με τον Ντιέγκο και ως έμπειρος πια παίκτης της Εθνικής Αργεντινής, το 2006 με τον Λέο. Ο πρώτος από τους πέντε «ευλογημένους»…
Ένας άλλος παλιός γνώριμος, από τη Serie A, είναι ένας… ιστορικός εχθρός του Μαραντόνα. Στη σύντομη εμπειρία του στη Μπόκα το 1996 οι «Ντιεγκίτο» και Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν έπαιξαν μαζί και στη συνέχεια πέρασαν τις επόμενες δεκαετίες «σκοτωμένοι», ακόμα και σε φιλανθρωπικούς αγώνες! Με τον Μέσι πάντως τα πήγε καλύτερα, αν και μοιράστηκε την κακή περιπέτεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010, η οποία τελείωσε με έναν εντυπωσιακό αποκλεισμό (0-4) από τη Γερμανία. Και ποιος ήταν στον πάγκο; Ο Μαραντόνα!
Άλλο μέλος αυτής της ατυχούς αποστολής και ως εκ τούτου συμπαίκτης του «Ψύλλου» στην Εθνική ομάδα ήταν ο Μάρτιν Παλέρμο. Ο «El Titan» κέρδισε μια πρόσκληση στην «αλμπισελέστε» στα 36 χρόνια του, σκοράροντας το καθοριστικό γκολ εναντίον του Περού, που έστειλε την Αργεντινή στη Νότια Αφρική το 2010. Μια απόφαση που ήταν και συναισθηματικής φύσης, καθώς ήταν ο Παλέρμο ο οποίος πέτυχε το νικητήριο τέρμα στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του Ντιέγκο, στο Superclasico το 1997, που επέτρεψε στην Μπόκα να νικήσει τη Ρίβερ. Στο τελευταίο σφύριγμα, ο «Θεός» είχε αποσυρθεί από τα γήπεδα.
Στην πραγματικότητα, το γκολ του Παλέρμο ο Μαραντόνα δεν το έζησε δια ζώσης αλλά από τον πάγκο, επειδή στο 45ο λεπτό αντικαταστάθηκε από τον πρώτο από εκείνους -του Μέσι συμπεριλαμβανομένου- που ονομάστηκαν διάδοχοί του: ο Ρόμαν Ρικέλμε θα έκανε μια μεγάλη καριέρα, σίγουρα όχι συγκρίσιμη με αυτή του Ντιέγκο ή του Λέο, αλλά σε κάθε περίπτωση γεμάτη ικανοποιήσεις. Και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 ήταν ο «El Mudo» που συνόδεψε και καθοδήγησε έναν πολύ νέο Μέσι, ο οποίος στη Γερμανία δοκίμασε την πρώτη από τις τέσσερις μέχρι σήμερα τώρα μουντιαλικές απογοητεύσεις του.
Τελευταίος, ο «Pato». Ο Ρομπέρτο Αμποντανσιέρι, σίγουρα, δεν πέρασε στην Ιστορία ως ένας φανταστικός τερματοφύλακας, αλλά για μια ικανοποιητική περίοδο υπήρξε ο πορτιέρε της Εθνικής Αργεντινής. Όπως για παράδειγμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, αλλά και στο Copa America το 2007. Ο «Papero» υπερασπίστηκε επίσης την εστία όταν ο Ντιέγκο ήταν μπροστά του, στις εποχές των τελευταίων σεζόν στην Μπόκα του παγκόσμιου πρωταθλητή.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΟΣ
